De meimaand sluit bijna zijn deuren, maar de meimaand van 2010 was niet als de voorgaande. Er was de aanhoudende koude, geen lentebloesems, geen zon, maar vooral werd de meimaand als Mariamaand overschaduwd door wat ons is aangedaan. Wij, gelovigen, christenen, kerkmensen werden gehuld in een mantel van rouw. Het lichtblauw van Maria werd grijs tot zwart. Haar beeltenis vond je pas in de schaduw, misschien al met de ogen half gesloten in bed. We konden niet meer bidden hoe graag we ook wilden. We werden als mens diep gekwetst en wij hadden het moeilijk onze ogen te richten op Jezus (de bisschopsleuze trouwens van Mgr. Vangheluwe) en op onze hemelse Moeder. Zeker voor mensen van het bisdom Brugge was deze meimaand niet als alle andere. Je kon het ook merken op mijn beide blogs. Willens nillens werden we er dagelijks mee geconfronteerd via de media. Zelfs de Bloedprocessie te Brugge moest er bijna aan geloven. Voor mensen die geworteld zijn in een Mariaoord, die gedronken hebben aan de genadebron van Onze-Lieve-Vrouw, was deze meimaand een maand van pijn en smarten. Misschien een moment, een gelegenheid wat echt belangrijk is aan te stippen. Terug te gaan naar die bron; uit alle vakantiebestemmingen alles achter laten en op reis te gaan, op bedevaart naar LOURDES.
Onze-Lieve-Vrouw .... van waar dan ook, met welke titel dan ook, BID VOOR ONS.
|
