God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
We leren het van kindsbeen af. Een volgende verjaardag, of nog zoveel keer slapen. We doen het bij het ouder worden ... naar 18 of 21 jaar. Met een heuglijke gebeurtenis in het vooruitzicht ... mijn verjaardag, een trouwdatum, een nieuw huis, geboorte van een kind, vakantieplannen, op pensioen gaan ... We tellen af door elke dag een centimeter af te snijden.
In onze geloofsbeleving, maar ook daarbuiten, een markant feest om naar uit te zien is KERSTMIS, de geboorte van Jezus: God's menswording. Het ware licht is onder ons verschenen. Ook hier willen we gaan tellen ... hoe lang nog? Nog vier weken. We steken week na week een kaars aan.
Deze periode van vier weken waachten, waken, verwachten op de geboorte noemen wij de advent. Menig gelovige is mee met MARIA in verwachting en plaatst haar beeld of icoon bij de groene adventskrans, de voorbode waar ook de kerststal zijn plaats zal krijgen.
Als het dan waar mocht zijn dat we van God verwijderd worden door te gaan zoeken in allerhande rituelen hoeven we echt niet bang te zijn dat de liefde voor God ons van Hem en van mensen vervreemdt. Integendeel, God ligt aan de basis van onze liefde tot alle mensen, zonder uitzondering.
Het is opvallend hoe mensen niet langer tevreden zijn met voedsel en kleding, een auto en vier weken vakantie. Mensen willen hun geheimen hebben. Ze zoeken niet naar religieuze volmaaktheid, maar naar het mystieke en het geheimzinnige in de religie als je dat ten minste voor een christen gelovige nog religie mag noemen. Die zogenoemde religie staat ver af van ons christelijk geloof waar velen de weg blijkbaar zijn kwijtgeraakt, en zich nu overgeven aan allerhande rituelen, zelfs ver weg van huis waar niet eens een God is te bekennen. Maar de wereld snakt blijkbaar naar geheimen ... toch even, om dan weer dat kleed af te werpen om het terug in te ruielen voor een nieuwe ervaring.
Inderdaad, een ervaring, meer is het niet. Een ervaring die je heel even doet dromen van een betere wereld, maar die onder je voeten wordt weggemaaid omdat die wereld niet is gevoed door een persoonlijke relatie tot een persoonlijke God die er onvoorwaardelijk zal blijven voor jou. En die kan je pas ontdekken door Hem te aanbidden.
In het Lucasevangelie lezen we: "Tollenaars en zondaars plachten naar Jezus toe te komen om naar hem te luisteren. En de farizeeërs en schriftgeleeerden morden daarover en zeiden: "Hij ontvangt zondaarsen eet met hen. En toen sprak Hij deze gelijkenis: Wie van jullie die honderd schapen heeft en één ervan verliest, laat niet de negenennegentig andere schapen in de woestijn achter en gaat achter het verloren schaap aan, totdat hij het vindt? Als hij het gevonden heeft roept hij zijn vrienden en buren bij elkaar en zegt tegen hen: "Verblijdt u met mij, want ik heb mijn schaap gevonden, dat verloren was."
... Mag ook ons die vreugde niet ten deel vallen wanneer wij ons over'een schaap' hebben ontfermd, wellicht eerst als mens voor die andere die de weg kwijt was, maar die misschien door onze woorden en daden heeft gemerkt dat ons geloof ook geloofwaardig is. Het is een grote vreugd die ander terug te zien opstaan en te zien dat hij terug de weg naar een beter leven heeft gevonden. Laat ons vooral nog meer dan vroeger aanzitten bij 'zondaars'; ook zij hebben een boodschap te bieden en kunnen misschien ook onze ogen openen ....
Omdat geloven en liefde zo dicht bij elkaar ligt vind je dit artikel dan ook op mijn ander blog omdat ik persoonlijk overtuigd bent van wat voor grootse dingen kunnen gebeuren doorheen de ontmoeting van twee 'zonidige' mensen, gevoed door ons christelijk geloof, wat heel wat méér is dan medemenselijkheid.
De paus gelooft dat de wereld voor belangrijke uitdagingen geplaatst wordt. Maar hij gelooft niet dat die met succes kunnen opgelost worden, indien God niet opnieuw zichtbaar wordt in de wereld.
Het feest van Christus Koning van het Heelal ("Dominus Noster Iesus Christus Universorum Rex" in het Latijn) is een hoogfeest binnen de Rooms-katholieke Kerk dat eind november gevierd wordt, op de 34e en laatste zondag van het liturgisch jaar.
Het feest werd in 1925 ingesteld door paus Pius XI naar aanleiding van de 1600-jarige viering van het Concilie van Nicaea. Pius XI wijdde de encycliek Quas Primas aan dit feest dat telkens het kerkelijk jaar afsluit.
Overigens is de datum eenvoudig te bepalen: het hoogfeest van Christus Koning valt altijd op de zondag in de periode van 20 tot en met 26 november. Deze zondag wordt gevolgd door de eerste zondag van de advent, het begin van het nieuwe kerkelijke jaar.
Als je echt wilt genezen, kom dan, beweeg, ga op zoek naar deze plaatsen op aarde, waar je het vuur van de genade gewaar wordt omdat zovelen voor u de kracht van dat innerlijke vuur er tastbaar aanwezig was en is, zij het nu te Lourdes of in een abdij met platgetreden paden!
Ik ben het levende brood dat uit de hemel is neergedaald; wanneer iemand dit brood eet zal hij eeuwig leven. En het brood dat ik zal geven voor het leven van de wereld, is mijn lichaam. --
Dit blijft voor mij toch, ook na al die jaren een groot mysterie, zeker na elke keer dat ik de communie heb ontvangen. En troch moet ook ik toegeven dat ik juist van dit brood leef, dag na dag in doodgewone dingen.
Lijden deprimeert. De grote profeet Jeremia zei al: 'Eigenlijk was ik beter nooit geboren.' Woorden als 'ik laat alles los' en 'niets heeft nog zin' zijn dus niet vreemd aan het lijden. Een dergelijke depressie kun je niet met de catechismus genezen, dat is een dokterszaak. Maar als vriend kun je zo iemand wel terugleiden in zijn herinneringen om samen te ontdekken dat er toch wel iets goeds geweest is in zijn leven.
God, U loven wij; Heer, U prijzen wij. Eeuwige Vader, U eert de ganse aarde. U roepen alle engelen, U roepen de hemelen en alle machten, U roepen de Cherubijnen en Serafijnen onophoudelijk toe: Heilig, heilig, heilig is de Heer, de God der heerscharen. Hemel en aarde zijn vol van de luister van uw heerlijkheid. U verheerlijkt het roemrijk koor van de apostelen, U prijst het lofwaardig getal van de profeten, U looft de heerlijke schare van de martelaren. Over de gehele aarde belijdt U de Heilige Kerk: De Vader van de onmetelijke heerlijkheid; Uw aanbiddelijke, ware en ene Zoon; Alsmede de Vertrooster, de Heilige Geest. Gij, Koning van de heerlijkheid, Christus, Gij zijt de eeuwige Zoon van de Vader.
Gij hebt de schoot van de Maagd niet afgewezen om mens te worden voor onze verlossing. Gij hebt door de overwinning op de zonde en de dood het rijk van de hemelen voor de gelovigen geopend. Gij zetelt aan de rechterhand van God in de heerlijkheid van de Vader. Wij geloven dat Gij eens als rechter ten oordeel zult komen. (Hier knielt men) Daarom smeken wij U: kom uw dienaren te hulp, die Gij met uw kostbaar bloed hebt vrijgekocht; Geef dat zij in de heerlijkheid onder uw heiligen gerekend mogen worden.
Heer, red uw volk en zegen uw erfdeel. En bestuur hen, en verhef hen tot in eeuwigheid. Alle dagen prijzen wij U, En wij loven uw naam in eeuwigheid, in de eeuwen der eeuwen. Heer, wil ons heden zonder zonde bewaren. Ontferm U over ons, Heer, ontferm U over ons. Laat uw barmhartigheid over ons komen, Heer, zoals wij op U hebben vertrouwd. Op U, Heer, heb ik vertrouwd; in eeuwigheid zal ik niet beschaamd worden.
Ik heb de Nederlandse vertaling van het 'Te Deum' hier achtergelaten omdat welicht maar weinigen weten wat de inhoud van deze lofzang betekent. Meestal blijft het gewoon bij de titel in nieuwsberichten of in de krant zoals: 'ter gelegenheid van ... zal het Te Deum gezongen worden'. Deze lofzang wordt dan ook o.a. gebruikt op het koningsfeest (B), vandaar dat ik vandaag deze tekst op 15 november heb geplaatst.
Jij maagd der maagden, en liefelijkste van alle Goden, Jij moeder der zaligheid.
Wil Jij vandaag waken over mijn stille hoop.
Mijn hart staat in bloei sinds ik Jouw beeld zag verschijnen, Jij koningin der landerijen.
Jij zaaide hetgeen ik oogsten mocht in bittere dagen, in uren van wanhoop.
Jij liet gezangen weergalmen doorheen het geruis van wind en regen, en streelde zacht als een moeder dat doet mijn zwarte haren.
Wil Jij vandaag waken over mijn stille hoop.
O, Jij maagd der maagden hoe verrukt was ik toen ik Jou gewaar werd in de eenvoudigste dingen der menselijke belevenissen.
Zomaar in het wiegen der struiken. Zomaar in het golven der zeeën. Zomaar in het geraas van stormen. Zomaar in alles wat mijn oog bekoorde. Zomaar in mijn hart.
Daarom vraag ik stil, wil Jij vandaag waken over mijn stille hoop.
Ik heb geen kennis van God.Ik heb geen godservaring. Wel heb ik een doodsverachting. Ik verlang naar God, ik verwacht God, ik wacht op God, ik zoek de weg naar God. Dat is mijn geloof. (EDS)
Ik las de Bijbel toen ik niets bezat, toen mij pijn werd aangeboden. Ik las de Bijbel toen ik eenzaam was, toen mijn ogen gevuld waren met tranen.
En voelde mij bevrijd na al die jaren.
Ik nam de Bijbel ter hand toen mij alles werd ontnomen, toen ik leefde in armoede.
toen ik honger leed, toen mijn handen versteend waren van koude.
En ik voelde een rijkdom neerdalen na al die jaren.
Ik begon mijn leven op het moment toen ik inzicht kreeg in het woord van God.
Daardoor komt het dat ik mij nu nog steeds iedere dag tracht te wenden voor een kort moment tot de woorden die geschreven staan in dit boek.
Want vrijer en rijker ben ik nu dan ooit voorheen.
En daardoor ben ik nu bevrijd van de schaamte, over het feit dat ik de Bijbel lees. Want niet een mens heeft het recht om zomaar te oordelen over hetgeen dat ik lees.
Dit is niet zomaar een gedicht, een blogje, maar deze tekst komt van iemand die dit wél heeft doorleefd; die de diepste afgronden heeft gezien - zeg maar de straat - elke vorm van liefde kwijt gespeeld was. Des te aangrijpender is dan deze persoonlijke reflectie, een pure verwijzing naar wat échte geloven in een God als Vader kan zijn, en dit tot heil van ons, medebloggers!
Hadden ook niet vele soldaten ergens een bijbel een paternoster die hen geholpen heeft doorheen deze gruwel?
Echte vrede ontslaat ons niet van onze inspanningen en onze inzet, maar echte vrede bevindt zich wel aan de overkant van onze inzet: die vrede is gave en genade van God, we moeten hem aan God vragen. Laten wij naar hem kijken en vragen: "Heer, jij kent al onze problemen, onze ruzies, je weet wat ons verdeelt. Aan jou vragen we de echte vrede, die al onze inspanningen overstijgt en uit de hemel komt. Jij, Heer, brengt vrede in de wereld. Amen"
daar ik er even niet was verwijs ik jullie naar mijn recente blog rond katholiek zijn en het kruisbeeld, teksten die je vindt op: http://blog.seniorennet.be/maarten1955/
Geloven wij nog in de 'arme middelen' waardoor God het sterkts werkt? Alleen een intens geloof hheeft de kerk nu nodig; er is geen andere weg: niet de macht ven de kerk, haar prestige, haar middelen in geld of personeel, haar public relations of haar aanzien kunnen haar redden, alleen een diepe bekering tot meer geloof in de Gekruisigde waar ik het voorbije dagen al over had.
