God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Al ziijn de meesten van ons katholiek opgevoed en hebben ze een zelf christelijke leergangen doorlopen, waren en zijn jullie nog lid van een vereniging waar de letter C in voorkomt, dan is het verdomd moeilijk te zeggen dat je nog naar de mis gaat.
Ik moest er nog aan denken toen ik gisteren een telefoon kreeg van iemand die zou langskomen. Gezien op onze parochie hier enkel nog maar een wekelijkse 'zondagsviering' kan doorgaan op zaterdagavond om 17.00 u vertelde ik die persoon dat hij niet vroeger kon komen dan 18.00u.
"Zo laat" was zijn antwoord, "kan het echt niet vroeger"? Wel, vrienden, dan moet je op vandaag inderdaad de moed hebben om te zeggen: "Ik ga eerst naar de mis". We worden zo belachelijk gemaakt als we het over 'naar de mis gaan hebben' dat we om best wel beter de vraag zouden overslaan en die mis maar laten passeren om de ander ter wille te zijn. Neen, we durven en we mogen vooral niet meer zeggen dat we nog wekelijks de Eucharistie bijwonen.
En via de radio dan? Idem dito. Ooit tijdens ziekte de mis op tv gevolgd toen de telefoon overging. Omdat ik de persoon kende vroeg ik hem of ik hem mocht terug bellen nu men juist aan de consecratie bezig was. "Ja", was het lacnieke maar vooral verbaasde antwoord.
Traditiegetrouw heb ik met velen de vasten ingezet met het ontvangen van een askruisje. Wat een moment van inkeer moest worden werd al van bij de tweede zin van de voorganger bij zijn inleiding weggeveegd door het onmiddellijk verwijzen naar de opwarming van de aarde. Was ik voor zo een programma dan niet veel beter thuis gebleven? Je kunt inderdaad met heel veel goede wil de begrippen 'vasten' en 'opwarming van het klimaat' aan elkaar breien. Maar ik vrees dat we dan voor een groep intellectueel gevormden zijn samengekomen. In elk geval is vasten heel wat anders en heel wat meer dan een betoog over het klimaat. Zo te zien om me heen waren velen ook zwaar teleurgesteld. Waar was de gelovige inval, de diepchristelijke betekenis van SAMEN een woestijntocht te maken naar Pasen toe? Moet men zich echt zo 'vernederen', zeg maar zo horizontaal gaan om het publiek te trekken? Ik vrees terecht dat bij een volgende gelegenheid er nog minder aanwezigen ullen zijn.
Zelfde vervlakking zien we gebeuren rond 'Broederlijk Delen' dat a.h.w. een icoon was van de vastentijd en die nu een publiekstrekker is voor de politieke figuren in de media via pers en tv.
Of hebben we met een tasje koffie ons geweten gesust?
In het jaar van het CREDO probeer ik een vastendecor op te hangen.
Luisteren: in de Bijbel God op het spoor komen en zicht krijgen op wat het betekent christen te zijn. Bidden: zich bewusst worden van Gods Aanwezigheid.
Breken en Delen: in woord en daad doen wat Jezus ons heeft voorgedaan. Leven op de adem van de Geest: geestdriftig. Groep vormen: elkaar tot steun en houvast zijn.
Aandacht voor de wereld: zich laten raken door de vreugde en het verdriet van mensen, dichtbij en veraf (Het Zuiden, Bolivia misschien).
Bij het opmaken van dit blogje dacht ik ook aan die mensen die nu volop in de vormselcathechese staan met alvast een woord van dank en waardering.
Waarom zijn wij als christenen, als kerk niet welkom? Ik stelde me maar toch nog eens de vraag rond een aantal berichten en bedenkingen die ik kreeg rond 'illegalen' van een tijd terug. Laat me toe te zeggen dat het in dit blog gaat over GELOVEN, meer bepaald OVER een persoonlijk doorleeefd geloof. het is dan ook vanuit dit standpunt dat ik de vraag heb gesteld wanneer God de illegalen heeft geschapen.
God schiep de mens naar zijn beeld en gelijkenis staat er te lezen. En toen Jezus ons gegeven werd en ons leven heeft gedeeld was Hj wel de laatste die mensen in hokjes plaatste. Integendeel, Hij ging om met zondaars en tollenaars. En in zijn voetspoor is het onze plicht Hem daarin te volgen, anders komen we niet langer geloofwaardig over als we enkel maar belijden met woorden dat we iets voor de marginalen doen, ja ook voor hen die hier nu illegaal zijn. Het is hier niet een forum rond politiek; dan moet ik dit in een andere categorie gieten en daar is dan inderdaad wél veel voor te zeggen.
Het christendom vraagt meer dan de tien geboden. Daarom zijn we niet populair als kerk wanneer we "de zeven werken van barmhartigheid" willen vertalen. Zo komt het ook dat mensen die in hun familie gelovig zijn, naar de mis gaan en hun kinderen gelovig opvoeden voorwerp van spot zijn. En die mensen hebben niets verkeerd gedaan. Het is echt soms om niets dat men ons haat.
Ook Jezus heeft dat ervaren. Hij had het ons al gezegd: "Als ze mij hebben vervolgd, zullen ze dat ook met jullie doen."
Kijk een som je heen. Kijk eens hoe rijk onze planeet is, maar hoe uiteindelijk slechts een handjevol mensen in Europa, Noord-Amerka en Japan volop werk heeft en profiteert, terwijl de rest van de wereld arm is, honger lijdt en geen schoon water heeft. Is dat goed? De meeste mensen stellen zich die vraag niet eens. Laten wij in deze vasten dan ook niet enkel tenminste geloven in een betere wereld maar er ook iets aan doen.
De beste oefening in nederigheid is bidden, bidden en nog eens bidden. In dit bidden vooral om vergiffenis vragen voor al wat weer eens verkeerd liepondanks goede bedoelingen van mezelf of van de ander, maar daarbij ook oprecht aan de ander belijden dat we verkeerd waren; misschien enkel alleen al omdat we geërgerd waren, omwille van ons slecht karakter, onze onverdraagzaamheid. Want de ander pijn doen, te kort doen snijdt diep in eigen vlees. Bidden om vergiffenis en verzoening kan dan zeer bevriujdend zijn. Het brengt ons terug met de voeten op de grond in alle nederigheid.
De assertiviteit van moslims zou voor christenen een aanleiding moeten zijn om ook hun geloof bewuster te beleven en ervoor uit te komen. Het viel me op toen ik een tijd terug hielp met anderstaligen het Nedelands bij te brengen hoe mensen die als moslim hun geloof belijdden dat ook deden tijdens de vasten, door echt te vasten, en later door tijdens de pauzes hun 'pasen' te vieren door wat lekkers mee te brengen naar de lessen, om dit dan te delen met anderen, ook met wij,christenen. Ooit werd ik geraakt toen ik in Marokko was hoe jong en oud zich haastte naar de moskee om het gebed bij te wonen, en dit te midden van de dag. En wij, hoe getuiigen wij?
Hoe laat je twee overweldigende realiteiten als de liefde tot God en als de huwelijksliefde tot bloei komen in het hart van een mens? Dat proces speelt zich niet af op sentimenteel vlak, maar op het gebied van het geloof: er is maar één liefde. Het gaat om de (her)ontdekking van Gods tederheid die de menselijke liefde herschept, haar fijngevoeliger maakt, geduldiger, veeleisender en barmhariger. De verfijning van de menselijke liefdeheeft in ruil daarvoor tot gevolg dat de relatie met God fijngevoeliger wordt, dat men meer aandacht schenkt aan en de dankbaarheid en edelmoedigheid toont tegenover God en de naaste. De relatie tot God en de genegenheid voor de huwelijkspartner maken deel uit van dezelfde liefdesdroom. Als de menselijke liefde opdroogt, moet er terug naar de bron wxorden gegaan. En als het haart eich van God afkeert, zal de menselijke liefde eronder lijden.
Met deze bijdrage richt ik me heel in het bijzonder aan twee nieuwe blogvrienden die ik recent mocht leren kennen, misschien ook als een duwtje in de rug.
Mag ik uw aandacht vragen voor onze vernieuwde website: www.lourdesvrienden.be met onze eerstkomende activiteiten.
Onze trekkingsnamiddag 14 februari.
Onze bedevaart naar Oostakker 25 maart.
de bedevaartkalender 2010.
In het bijzonder en dit op vraag en wegens het succes van de twee voorgaande reizen plannen wij weer een driedaagse bedevaarstrip naar KEVELAER, met bezoek aaan het kunstolle Maria-oord in een groene oase van stilte en rust, ver weg van auto's en winkeltjes; verder hebben we de gelegenheid de 5-jaarlijkse Pasiespelen in Tegelen (Ned) te volgen en het "klein Loures" in Tienra (Nede). -- Germain Dierynck
Wij loochenen de ziekte niet, maar proberen ze zinvol te beleven. Gelovigen die de zieken bijstaan delen de angst en de tranen, maar tevens het wonder van de vreugde dat de vrucht is van de liefde. Doorheen de geschiedenis heeft de katholieke Kerk de tekenen van Gods liefde getoond, die wonderen kunnen doen bij de eenvoudigen en de nederigen.
De paus bracht hulde aan alle mensen die hun leven ten dienste stellen van de zorg voor de zieken en lijdenden, waarbij hij ook uitdrukkelijk pater Damiaan vernoemde, en hij wees priesters op hun taak om zieken bij te staan.
Er zijn mensen die antwoorden als hun iets gevraagd wordt: "Ja, maar heb je gedacht aan ..." De Geest van Jezus is 'ja Heer'. De 'maar' is voor anderen. Als we te veel 'maar' zeggen, zal God ons later misschien antwoorden: "Kom binnen, mijn kind, want de hemel is ruim, maar een grote heilige ben je niet, want heiligen zeggen noot "maar". Denken we maar aan de heilige Damiaan.
"Ga weg van mij, Heer, zegt Petrus, ik ben een zondig mens".
Ja, ook ik ben niet beter dan andere mensen. Wat in de andere leeft die ik 'slecht' noemde, om hun wraakzucht, haat, jaloezie, geweld, woekert ook in mij. Misschien sluimert dat kwaad gewoon maar in me omdat ik het geluk had dat mijn ouders veel van elkaar houden en dat nog doen, omdat ze van mij houden, omdat mijn vrienden niet aan de hasj zitten, omdat mijn partner me niet bedriegt. Kortom omdat ik niet alleen ben ben ik geen zondige mens in-der-daad- geweest. Godzijdank. Maar het had gekund. In minder gelukkige omstandigheden was ik zondaar geworden met-ter-daad. En misschien word ik het nog.
Alleen mensen die weten dat ze geen haar beter zijn dan diegenen die ze bijstaan, kunnen bijstaan. Onze kleine kanten, onze zonden, maken ons verwant met andere kleinen en met andere zondaars. We staan dan niet meer boven hen, maar naast hen.
Enkele dagen terug werd de vraag gesteld naar het bestaan van God. Ik heb daar toen geprobeerd een antwoord op te geven. Hetzelfde heb ik gedaan aan de persoon die me de mail gestuurd had, blijkbaar een zoekend mens. Omdat die vraag me niet losliet heb ik een paar mensen die vraag voorgelegd en zie wat voor antwoord ik vandaag in de bus kreeg.
it shows not the absence of God but the inability of Men, blinded by the passion of life and ignorance, to see Him, Touch Him, smell him, Experience Him....
it also shows mans indefinite and tireless search for the Divine who is PRESENT. who in this world will search for something that is not present??? The very ongoing search of the Human proves by itself that they are in pursuit of the PRESENT and not the Absent.
