God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
BASILIEK ONZE-LIEVE-VROUW ONBEVLEKT ONTVANGEN - DADIZELE De Basiliek Onze Lieve Vrouw van Dadizele is een meesterwerk van de Engelse architect Welby Pugin. De Basiliek binnenin lijkt een streng en rijk monument, speciaal bestemd voor het Onze-Lieve-Vrouw altaar. Onder dit altaar bevindt zich een prachtige crypte met het praalgraf van Ridder Jan van Dadizele. De brandglasramen die de Basiliek sieren, vertellen u de geschiedenis van het bouwwerk. Deze basiliek, ook wel landelijke kathedraal genoemd, is een toevlucht voor heel wat bedevaarders. De verering tot Onze-Lieve-Vrouw van Dadizele dateert uit de 14e eeuw. Vooral tijdens de maand mei en tijdens de novene van 8 tot 16 september is het er zeer druk. locatie: Plaats, Dadizele openingsuren: dagelijks van 7u00 tot 19u00
Vieringen Tijdens de maand mei en tijdens de Novene (van 8 september tot 16 september) zijn er meer vieringen dan in de rest van het jaar. Parochies of groepen kunnen nog een aparte viering aanvragen al dan niet voorgegaan door hun eigen priester. Door het drukke programma is het wel nodig dat u hiervoor tijdig een afspraak maakt zodat we de Basiliek of Rosariumkapel voor je kunnen vrijhouden.
When His light shines without a veil neither the sky remains nor the earth, not the sun, nor the moon. God embraces all there is nothing that is not a part of him already. Remember God! His remembrance is the strength in the wings of the bird that is your soul. The souls of all friends of God are connected with one another. You must seek anything that you wish to find. Not so with the Friend You begin to seek after you find him.
Zou die God dan ook niet een vrouw zijn, die ene unieke vrouw die we vandaag in de kijker mogen plaatsen op 8 september? Ja, het is inderdaad Onze-Lieve-Vrouw, onze moeder, MARIA. Wie haar gevonden heeft moet inderdaad niet verder gaan zoeken, want we staan als kinderen hand in hand rond haar heen, vertrouwvol!
"Heer, ik ben niet waardig dat Gij tot mij komt, maar spreek en ik zal gezond worden".
Kunnen wij deze overbekende woorden die straks misschien in de vergetelheid geraken ook niet buiten de misviering gebruiken, waar en waaneer we ons ook mogen bevinden. Mischien kunnen we deze zin herhalen tot ze voor ons een echte mantra wordt en een heel persoonlijke vraag wordt aan Jezus Christus, onze Heer, bewust wordend van onze nederigheid en kwetsbaarheid.
Er is altijd hoop bij lijden en falen, er is genezing mogelijk! De mens beschikt over veel veerkracht en weerbaarheid om erbovenuit te stijgen. We kunnen in ons samenleven terugvallen op natuurlijke geodheid, solidariteit, wilskracht en geduld, verdraagzaamheid, humor en levenswijsheid, wilskracht, uithoudingsvermogen. In één woord: natuurlijke liefde.
Maart misschien kunnen we het daarmee alleen niet rooien. Geen probleem is zo groot dat het niet al in Christus' lijden aan ht kruis lag besloten en werd volbracht. Geen kwaad tussen mensen is zo groot dat Gods barmhartige liefde er geen weg mee weet.
We moeten soms gewoon de ander leren zien zoals God hem of haar zieet-als een volstrket beminnelijk mens, ondanks zijn of haar tekorten. Met laatste hebben we het vaak zelf moeilijk en lastig en zo ontnemen we de kansen van hoop voor die ander die niet is zoals wij hem zouden willen zien. Aan ons dus hoop te brengen aan alle gebroken mensen in naam van Jezus; pas zo mogen wij ons christenen noemen, ook al is de ander niet gelovig ...
Met deze evangeliewoorden in gedachten denk aan volgende. Mensen die er zwak uitzien of weinig geld hebben, kunnen vaak heel sterk zijn in wie ze zijn en wat ze doen. En wie geeft zonder er zelf voordeel uit te halen, ontmoet mensen met een groot hart. Zowel de gever als de krijger worden op deze manier gelijken voor elkaar. En op de duur kunnen ze misschien niet meer zonder elkaar. Dat wens ik jullie alvast dat jullie zo een mensen moogt ontmoeten, of je nu gelovig bent of niet.
In sommige kapellen en kerken heeft de automatisering toegeslagen. Precies, electrische knoppen om een lampje aan te steken. Dat werkt dus niet voor mij, het gaat me juist om het hele ritueel, lontje, de geur van was, de kaars vlam zien vatten en ze dan vooral zo en daar plaatsen als iets wat ik achterlaat. Ik put er troost uit, het geeft me het gevoel dat sommige dingen niet te koop zijn.
De zeven sacramenten - doopsel, vormsel, eucharistie, sacrament van de verzoening, ziekenzalving, huwelijk en wijding - zijn even zovele werkzame tekens van Gods liefde. Er schuilt een wondere kracht in, die christenen ook vandaag kan blijven inspireren op hun weg van herbronning. De Kerk leeft immers niet uit eigen kracht, maar dankt haar bestaan aan Gods Geest die zijn volk telkens opnieuw vernieuwt in de sacramenten.
Mijn grootste wens is dat het werk voortgezet mag worden in de traditie die zoveel vruchten heeft afgeworpen. Het is mijn vurigste hoop dat de katholieke scholen hun oorspronkelijke geest, waaraan ik zoveel te danken heb, mogen bewaren, dat ze niet toegeven aan de altijd dwingender eisen van een tijdgeest die doordrongen is van secularisme, hedonisme en scepticisme.
Degenen die in deze moeilijke en ondankbare tijd op post blijven en het werk voortzetten, niet alleen in het onderwijs, maar ook in de parochies, de ziekenhuizen en rusthuizen verdienen onze steun.
Gerard Bodifee
Een heel toepasselijke boodschap bij een nieuw schooljaar, een niew werkjaar!.
Maar u, geliefde broeders en zusters, moet uw leven bouwen op het fundament van uw zeer heilige geloof. Laat u bij het bidden leiden door de heilige Geest, houd vast aan Gods liefde, en zie uit naar de barmhartigheid van onze Heer Jezus Christus, die u het eeuwige leven zal schenken. Ontferm u over wie twijfelen. -- Judas 1:20-22
Een priester laat onder elke briefwisseling volgende achter.
'Gebroken worden voor een gebroken wereld'.
Ik vond dit bijzonder pakkend, zeker wanneer je dat voor de eerste maal leest, maar we hoeven echt geen priester te zijn om gebroken mensen nabij te zijn en onszelf een stukje weg te schenken.
O Heer, Jij bad meermaals Uw gebed gezeten op een berg, weg van de mens, dichtbij Jouw Vader.
Hoe vaak verlangde ik niet Jouw voorbeeld te volgen; toch vond ik tot heden nog altijd niet die ene berg die mij nabij Jouw Vader brengen kon.
Ik wil vluchten uit de mens zijn greep. Vluchten uit de grip van hun handen. Om zo dan tot een totale rust te kunnen komen, en het gebed op te zeggen wat mijn Vader ooit aan mij heeft voorgedragen.
Alwaar ik heenga, alwaar ik mij bevind, zie steeds maar weer de mens die nood hebben aan dit gebed, die nood hebben aan een overgave, maar steeds verdwalen in hun eigen onwetendheid.
Daarom wil ik knielen op die ene berg, om alsnog mijn gebed op de zeggen, gericht tot U, o Heer.
Er zijn schuldigen en die dienen gestraft. Maar er zijn er veel meer die die beschuldigingen en kritiek niet verdiend hebben. Waarom toch dit algemeen wantrouwen tegen de Kerk na het bekend raken van het misbruik van Vangheluwe? Volgens Bodifee moeten we dit kaderen in een algemeen klimaat dat al langer sluimert. In de media steken al geruime tijd geregeld beschuldigingen tegen de Kerk de kop op. Met name het katholiek onderwijs wordt door vele zogenaamde B.V.s, mediafiguren en schrijvers verguisd. Al ik sommigen bezig hoor dan denk ik in welke gevangenis hebben die gezeten?. Maar ik wil hier anderen niet beschuldigen. Ik wil vooral getuigen van dankbaarheid tegenover de Kerk. Alles wat in mijn leven van waarde en betekenis is, heb ik in de eerste plaats van mijn ouders gekregen. Maar daarnaast van mijn katholieke school, die mij die heeft bijgebracht. Laten we vooral dankbaar zijn voor al diegenen die zich vanuit de Kerk en het geloof daarvoor inzetten.
Wat ik hierboven in vetjes heb gezet wil ik volmondig onderlijnen naast de positieve invloed van het parochiale leven met priesters als voortrekkers.
Wie ooit de tv-beelden zag van mensen aan de Klaagmuur of er misshien zelf recent getuige van was zal weinig begrip tonen voor de kakafonie, het hoofdschudden en andere praktijken van het Joodse volk, maar wie nader toekijkt ziet dat het luide bidden juist als teken van passie, en het door elkaar heen praten betekent dat iedereen alleen met zijn god spreekt. Hoe ver zijn wij dan verwijderd van onze lippendienst?! Of met andere woorden, waar is onze passie gebleven voor ons christelijk geloof, voor Hem, Jezus Christus? Oké, ik geef toe, ook ik sla hier een groot mea culpa.
"Wat is jullie geloof toch klein! Waarom bekommeren jullie je erom dat jullie geen brood hebben? Begrijpen jullie het dan niet?" Mt. 16,8. Maar als mens stelde Jezus toch ergens zijn prioriteiten want hij wou niet dat ze van honger zouden omkomen. Heer, geef ons heden ons dagelijks brood, dan pas kunnen we Jouw Woord begrijpen.
"Jezus sprak: het volk jammert, omdat ze al drie dagen bij me zijn en niets te eten hebben; en ik wil ze niet zonder eten laten vertrekken, zodat ze niet onderweg uitgeput raken". Mt. 15,32.
Een christen is vanuit zijn roeping een soort huisarts. Hij luistert naar allen en alles met zachtheid, zonder sentimentaliteit, maar met een kwetsbaaar oor en hart. Zalig de zachtmoedigen! Was en is ook niet Maria die deze weken uitgebreid gevierd wordt als de Virga Jesse te Hasselt eveneens zo een dokter?! "Kom allen naar mij toe die afgemat en belast zijn, en ik zal u rust geven"(Mt 11,28).
