God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
God, goede Vader laat over ons komen uw Geest van barmhartigheid dat wij genade vinden in Uw ogen verzoening ademen en van vreugde zingen om de nieuwe schepping
en dat Zijn vuur ontvlamme en onze lippen zuivere van leugen als wij bidden vergeef ons onze schulden zoals ook wij vergeven.
Geloven wij in hetgene waarvoor wij bidden? Of is het enkel lippendienst, verstooid rondkijkend ...
Als wij tijdens de mis de kans krijgen om te bidden en te danken voor de ander, denken wij dan niet heel spontaan aan onze moeder en vader, aan die verre vriend of die lieve zus, of zelfs aan die buur die ernstig ziek is ... Inderdaad, dat doen we.
MAAR het is je wellicht ook al overkomen dat de eucharistieviering al bijna zijn einde nadert zonder we maar een moment hebben gedacht aan - laat staan gebeden voor - een broer of zus waar we het helemaal niet zo goed mee doen, omwille van welke reden dan ook.
Dan maar een schietgebedje om het goed te maken voor het slapen gaan. Neen, zo werkt het niet en dat voelen we. Dat zegt die GEEST van ons aan.
Mea culpa.
Onze Vader, die in de hemelen zijt ... En vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven aan onze schuldenaren.
De meimaand sluit bijna zijn deuren, maar de meimaand van 2010 was niet als de voorgaande. Er was de aanhoudende koude, geen lentebloesems, geen zon, maar vooral werd de meimaand als Mariamaand overschaduwd door wat ons is aangedaan. Wij, gelovigen, christenen, kerkmensen werden gehuld in een mantel van rouw. Het lichtblauw van Maria werd grijs tot zwart. Haar beeltenis vond je pas in de schaduw, misschien al met de ogen half gesloten in bed. We konden niet meer bidden hoe graag we ook wilden. We werden als mens diep gekwetst en wij hadden het moeilijk onze ogen te richten op Jezus (de bisschopsleuze trouwens van Mgr. Vangheluwe) en op onze hemelse Moeder. Zeker voor mensen van het bisdom Brugge was deze meimaand niet als alle andere. Je kon het ook merken op mijn beide blogs. Willens nillens werden we er dagelijks mee geconfronteerd via de media. Zelfs de Bloedprocessie te Brugge moest er bijna aan geloven. Voor mensen die geworteld zijn in een Mariaoord, die gedronken hebben aan de genadebron van Onze-Lieve-Vrouw, was deze meimaand een maand van pijn en smarten. Misschien een moment, een gelegenheid wat echt belangrijk is aan te stippen. Terug te gaan naar die bron; uit alle vakantiebestemmingen alles achter laten en op reis te gaan, op bedevaart naar LOURDES.
Onze-Lieve-Vrouw .... van waar dan ook, met welke titel dan ook, BID VOOR ONS.
Als de vreugde in ons ontbreekt - of in onze kerk! - moeten we ons afvragen: zijn we wel klein en arm genoeg? Waar de kleinen zijn, heerst vreugde. Daar is immers de Geest van Jezus.
Als ik vandaag denk aan het ontslag van bisschop Vangheluwe en aan alle beschadiging die dit heeft meegebracht voor de kerk vandaag bij ons en elders, dan stel ik mij de vraag wat het slachtoffer daarmee bereikt heeft voor zichzelf. Dezefeiten zijn zeker erg, langs geen kanten goed te praten en zeer pijnlijk in de familie. Maar, rekening houdend met het feit dat het over feiten gaat zo ver in het verleden dat ze niet meer strafbaar zijn voor het gerecht, vraag ik mij af welke instantie er achter zat om dit op die manier in het nieuws te brengen. Het kan mijn inziens alleen wraak zijn die erop uit is en de dader te vereenzelvigen met deze daden en de kerk, in het bijzonder in haar ambtsdragers, zeer grote schade toe te brengen. Deze beschadiging was trouwens al volop bezig. deken Dewulf van Lokeren
De basis van het geloof - al is die op meerdere manieren weer te geven, precies omdat deze zo rijk en veelomvattend is - is dat er altijd een uitweg is, om het even waar je als mens bevindt.
We lezen sinds jaar en dag dat liefde een werkwoord is; daar zal ik zeker niets van af doen, integendeel, maar misschien is de tijd aangebroken om van ons geloof meer dan ooit een werkwoord te maken. Dat ons werk mag gezegend worden door de Heilige Geest!
Bij deze wens ik jullie allen een Zalige Hoogdag van Pinksteren!
Heel veel mensen zijn tegenwoordig bezig met de 'geest'. Je hoort zeggen: 'De geest is eruit, we zijn de spirit kwijt.' Sommige mensen laten moedeloos de armen hangen: de fut is er uit. Er zijn ook velen die op zoek zijn naar 'geest' en veelal langs ongebaande wegen. Zinzoekers speuren naar buitenaardse krachten, verkennen heidense gebruiken. En wij christenen? Wij hebben toch de heilige Geest. De hele bijbel staat er vol van, van de schepping tot de voltooiing. Ik weet het, ook ik moet een mea culpa slaan want die Bijbel ligt er wel, maar geraakt ondanks vele zelfgemaakte beloftes zo moeilijk in mijn handen. Of zijn we de 'spirit' ook kwijt? Dan is het tijd dat we op zoek gaan naar vindplaatsen van de Geest, misschien naar medestanders zoals Maria mocht ondervinden toen ze openstond voor de kracht van Gods Geest die haar een handje kwam toesteken in de figuur van haar nicht. Het feest van Pinksteren valt niet voor niets in deze Mariamaand.
(n.v.d.r. Eddy is zelf herstellend van een zware longoperatie. Het siert hem dan ook dat hij de moed opbrengt in deze moeilijke periode dit getuigenis achter te laten. Het doet ons even bidden. Dank Eddy!)
Dank voor de vele bezoekjes - zeker de voorbije dagen -, en mijn excuses toen je me gisteren niet vond precies toen jullie te hoop liepen voor mijn 'boodschap'. Toch dank voor de verdere aandacht, zeker in deze moeilijke tijden voor onze kerkmensen.
Terwijl het kwaad van een kerkvorst van een bijzondere aard is doet dit niet zozeer een aanslag op de wetten, als wel op de zielen van de mensen. Rechtsgeleerden kunnen dat kwaad niet de baas hoe goed ze zich nu verzamelen in commissies. Alleen Gods kerk kan een dergelijke zaak aan. Het is de plicht van de kerk waakzaam te zijn voor het kwaad en het te ontmaskeren. In dit verband rond o.m. 'Geloof en sexualiteit' vind je wat meer op mijn blog: http://blog.seniorennet.be/maarten1955/
Diep getroffen door het nieuws over bisschop Vangheluwe deed broeder Benoit Standaert van de abdij van Zevenkerken in Brugge een oproep, om een week lang dagelijksde zeven boetepsalmen te bidden. Die psalmen dragen in de Bijbel de nummers 6,32,38,51,102,130 en 143 en ze spreken van schuld en ellende, van vergiffenis en redding. "In moeijlijke situaties bidden wij, monniken, met die zeven psalmen", legt Standaert uit. "De stem die spreekt in de psalmen kan ook het tekende slachtoffer zijn, maar ook de dader. Dieper is de spreker ook Christus zelf, dei de slachtoffer en de dader op zijn schouders neemt en meetrekt. Christus in ons bidt de psalmen mee."
Voor mensen die proberen wegwijs te geraken in de Bijbel kan het lezen van de boetepsalmen een goede hint zijn de psalmen verder te lezen en op deze manier de Bijbel te ontdekken. Ik zal in elk geval eens die boetepsalmen ter hand nemen, want zijn wij niet allen mensen die soms door moeilijke tijden gaan?!
De Heer van de schepping wil al vanaf het begin relatie met de mens en Hij maakt duidelijk hoe Hij zelf uit is op gemeenschap met de mens. De Heer van de bevrijding overhandigt op stenen tafels tien leefregels, wegwijzers ... waarbij één die klinkt als volgt: "Heilig steeds de dag des Heren".
Op die dag samenkomen, gemeenschap vormen - het is een goddelijke wens -. Er het leven - in zijn wel en wee - laten klinken. Er Zijn woord beluisteren en als het even kan Zijn brood delen, Zijn wijn drinken. Het bindt ons. Het maakt ons vrij.
Hij maakt ons vrij van dagelijkse sleur. Hij gunt ons de tijd om bij onszelf te komen, rust te nemen, stil te staan, los te komen van consumptie, stress, agendaverplichtingen ... Een aanbod ... nieuwe adem, zuurstof voor je geloof.
Het is een vorm van dankbaarheid naar Hij die groter is dan ons hart, naar Hij die ons draagt, die elk van ons kent ... zoals we zijn - met tekorten en onvolmaaktheden -.
Je mag verschillend denken, moet het ook, maar het geloof van een volk van vele nationaliteiten dat één wil blijven, moet één zijn. Anders staan ons tweedracht en de volledige teloorgaan van de moraal te wachten.
Maria, moeder van Jezus en onze moeder, wij zijn hier samen om te bidden en te danken ... wij weten dat U altijd over ons waakt dat U altijd voor ons zorgt. Wees onze moeder, vandaag en morgen, alle dagen van ons leven... en geef ons de kracht om ook voor elkaar en voor iedereen die we ontmoeten
moeders en vaders te zijn,broers en zussen ... Geef ons de kracht om voor elkaar zorg te dragen, om mekaars zorgen te dragen om mekaars vreugden te delen in het voetspoor van uw zoon, Jezus, onze Heer. Amen.
Hemelvaart is afscheid nemen om je bestemming te bereiken. Geen bestemming die je hebt bereikt op de kap van anderen, door vriendjespolitiek maar wel om altijd weer om te kijken naar de lamme, de Lazarus, de blinde op je weg. Kortom aandacht geven, Samariaan zijn en het worden. Het wordt in BZN zo mooi uitgedrukt: Het hart wil (aan)geraakt worden'. Je kan ook maar afscheid nemen van iemand als je daar een relatie mee hebt opgebouwd. Zo een mens was Jezus van Nazaret. Ze vonden in hem een richtingwijzer, een schouder om even op te leunen, zelfs om boetvaardig neer te knielen, ja zelfs tot op zijn eigen kruis! Het was moeilijk afscheid te nemen van Hem, ook al hadden ze Hem verraden. Als mens moeten wij van bij de geboorte telkens opnieuw afscheid nemen en dit valt ons niet altijd even gemakkelijk; maar wel noodzakelijk, soms enkel en alleen maar om keuzes te maken. Deze keuzes kunnen pas gemaakt worden eens we in schoonheid hebben afscheid hebben genomen, onze bestemming hebben bereikt, de bestemming die ons uitnodigt terug te keren naar zoveel mensen met zoveel vragen, in de zekerheid dat Jezus ons niet heeft verlaten maar met en in ons meegaat. Brengen we Hem naar elk-ander, in alle eenvoud maar gemeend. Dan wordt het een beetje hemel voor de gene die geeft en de gene die ontvangt in de Naam van Onze Heer Jezus Christus. Amen.
Mis, het is heel mis, als ik je mis. Gedurende een uurtje mis kom ik gewis tot vree in eigen stee. Heradem ik de geuren ontdek opnieuw de kleuren en voel de waarde van uw reikende hand op deze aarde die brandt.
Mis, het is heel mis als ik je mis. Gedurende een uurtje mis word ik uitgenodigd aan Uw dis. Gij die me wilt voeden van het kwade behoeden me wilt sterken langs de baan. Geef me de kracht de wil en macht zodat ik nooit meer wil missen één van Uw zondagsmissen.
Geknield zat ik voor het beeld van de Vrouw, mijn Hemelse Moeder, in die holte van de grot wanneer alle bedevaarders weg waren en toen één jongeman naar de rots holde, ze hulpeloos aanrakend, vragend en smekend naar een laatste woord van redding, zijn blik gericht op het verlichte beeld alsof Zij zo naar hem toe zou stappen.
Vandaag nog zie ik dat vertrouwen voor me. Geknield zit ik telkens opnieuw wanneer ik te Dadizele kom en me echt als kind van Haar thuis voel, zo voor haar beeltenis die niet langer een beeld is maar . Hoe zeg je dat wanneer er geen woorden meer zijn, maar enkel een Ware Aanwezigheid?!
Mag ik jullie allen van harte nog een deugddoende meimaand toewensen langs Vlaamse wegen, meikapelletjes, maar vooral in volle overgave en vol vertrouwen in Haar, de vrouwelijke kant van God. . (geïnspireerd naar PauloCoelho en de mooie momenten te Lourdes).
Stel je voor wat er zou gebeuren, als we met onze Bijbel op dezelfde manier zouden omspringen als met ons mobieltje. Dat zou betekenen dat we:
- onze Bijbel constant op zak zouden hebben - er meermaals daags een blik zouden in werpen - meteen naar huis of kantoor zouden snellen, als we hem hadden vergeten - hem zouden gebruken voor het verzenden van berichten naar onze vrienden - hem zouden behandelen alsof we nooit zonder hem hadden kunnen leven - hem aan onze kinderen zouden meegeven, voor hun veiligheid en om met hen te kunnen communiceren.
In tegenstelling tot een gsm heeft een bijbel nooit storing op het netwerk. Op elke locatie is er verbinding. We hoeven ons geen zorgen te maken over beltegoed, want Jezus heeft de rekening al betaald en wij kunnen onbeperkt bellen.
