God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
De Heer van de schepping wil al vanaf het begin relatie met de mens en Hij maakt duidelijk hoe Hij zelf uit is op gemeenschap met de mens. De Heer van de bevrijding overhandigt op stenen tafels tien leefregels, wegwijzers ... waarbij één die klinkt als volgt: "Heilig steeds de dag des Heren".
Op die dag samenkomen, gemeenschap vormen - het is een goddelijke wens -. Er het leven - in zijn wel en wee - laten klinken. Er Zijn woord beluisteren en als het even kan Zijn brood delen, Zijn wijn drinken. Het bindt ons. Het maakt ons vrij.
Hij maakt ons vrij van dagelijkse sleur. Hij gunt ons de tijd om bij onszelf te komen, rust te nemen, stil te staan, los te komen van consumptie, stress, agendaverplichtingen ... Een aanbod ... nieuwe adem, zuurstof voor je geloof.
Het is een vorm van dankbaarheid naar Hij die groter is dan ons hart, naar Hij die ons draagt, die elk van ons kent ... zoals we zijn - met tekorten en onvolmaaktheden -.
Je mag verschillend denken, moet het ook, maar het geloof van een volk van vele nationaliteiten dat één wil blijven, moet één zijn. Anders staan ons tweedracht en de volledige teloorgaan van de moraal te wachten.
Maria, moeder van Jezus en onze moeder, wij zijn hier samen om te bidden en te danken ... wij weten dat U altijd over ons waakt dat U altijd voor ons zorgt. Wees onze moeder, vandaag en morgen, alle dagen van ons leven... en geef ons de kracht om ook voor elkaar en voor iedereen die we ontmoeten
moeders en vaders te zijn,broers en zussen ... Geef ons de kracht om voor elkaar zorg te dragen, om mekaars zorgen te dragen om mekaars vreugden te delen in het voetspoor van uw zoon, Jezus, onze Heer. Amen.
Hemelvaart is afscheid nemen om je bestemming te bereiken. Geen bestemming die je hebt bereikt op de kap van anderen, door vriendjespolitiek maar wel om altijd weer om te kijken naar de lamme, de Lazarus, de blinde op je weg. Kortom aandacht geven, Samariaan zijn en het worden. Het wordt in BZN zo mooi uitgedrukt: Het hart wil (aan)geraakt worden'. Je kan ook maar afscheid nemen van iemand als je daar een relatie mee hebt opgebouwd. Zo een mens was Jezus van Nazaret. Ze vonden in hem een richtingwijzer, een schouder om even op te leunen, zelfs om boetvaardig neer te knielen, ja zelfs tot op zijn eigen kruis! Het was moeilijk afscheid te nemen van Hem, ook al hadden ze Hem verraden. Als mens moeten wij van bij de geboorte telkens opnieuw afscheid nemen en dit valt ons niet altijd even gemakkelijk; maar wel noodzakelijk, soms enkel en alleen maar om keuzes te maken. Deze keuzes kunnen pas gemaakt worden eens we in schoonheid hebben afscheid hebben genomen, onze bestemming hebben bereikt, de bestemming die ons uitnodigt terug te keren naar zoveel mensen met zoveel vragen, in de zekerheid dat Jezus ons niet heeft verlaten maar met en in ons meegaat. Brengen we Hem naar elk-ander, in alle eenvoud maar gemeend. Dan wordt het een beetje hemel voor de gene die geeft en de gene die ontvangt in de Naam van Onze Heer Jezus Christus. Amen.
Mis, het is heel mis, als ik je mis. Gedurende een uurtje mis kom ik gewis tot vree in eigen stee. Heradem ik de geuren ontdek opnieuw de kleuren en voel de waarde van uw reikende hand op deze aarde die brandt.
Mis, het is heel mis als ik je mis. Gedurende een uurtje mis word ik uitgenodigd aan Uw dis. Gij die me wilt voeden van het kwade behoeden me wilt sterken langs de baan. Geef me de kracht de wil en macht zodat ik nooit meer wil missen één van Uw zondagsmissen.
Geknield zat ik voor het beeld van de Vrouw, mijn Hemelse Moeder, in die holte van de grot wanneer alle bedevaarders weg waren en toen één jongeman naar de rots holde, ze hulpeloos aanrakend, vragend en smekend naar een laatste woord van redding, zijn blik gericht op het verlichte beeld alsof Zij zo naar hem toe zou stappen.
Vandaag nog zie ik dat vertrouwen voor me. Geknield zit ik telkens opnieuw wanneer ik te Dadizele kom en me echt als kind van Haar thuis voel, zo voor haar beeltenis die niet langer een beeld is maar . Hoe zeg je dat wanneer er geen woorden meer zijn, maar enkel een Ware Aanwezigheid?!
Mag ik jullie allen van harte nog een deugddoende meimaand toewensen langs Vlaamse wegen, meikapelletjes, maar vooral in volle overgave en vol vertrouwen in Haar, de vrouwelijke kant van God. . (geïnspireerd naar PauloCoelho en de mooie momenten te Lourdes).
Stel je voor wat er zou gebeuren, als we met onze Bijbel op dezelfde manier zouden omspringen als met ons mobieltje. Dat zou betekenen dat we:
- onze Bijbel constant op zak zouden hebben - er meermaals daags een blik zouden in werpen - meteen naar huis of kantoor zouden snellen, als we hem hadden vergeten - hem zouden gebruken voor het verzenden van berichten naar onze vrienden - hem zouden behandelen alsof we nooit zonder hem hadden kunnen leven - hem aan onze kinderen zouden meegeven, voor hun veiligheid en om met hen te kunnen communiceren.
In tegenstelling tot een gsm heeft een bijbel nooit storing op het netwerk. Op elke locatie is er verbinding. We hoeven ons geen zorgen te maken over beltegoed, want Jezus heeft de rekening al betaald en wij kunnen onbeperkt bellen.
In deze maand wordt nog eens stilgestaan bij de figuur van de Heilige Damiaan. Vele vieringen hebben dan ook her en der plaats met al dan niet een inwijding van een nieuwe kerk of kapel, een standbeeld of gedenkteken. Heel velen vinden blijkbaar moed bij de heilige pater Damiaan. Misschien omdat deze man alle angst heeft overwonnen en was niets menselijks hem vreemd.
Zo heeft ook Kardinaals het beknopt samengevat. Het vergaat ons inderdaad soms inderdaad zoals de leerlingen in de boot bij de storm op het meer. En of we nu in een storm zittten! Meer dan ook moeten we luisteren naar de woorden van Jezus zelf: "Waarom heben jullie zo weinig moed? Geloven jullie nog steeds niet," (Mc 4, 38 e.v.). En later zal hij het nog eens herhalen: "Wees niet bang kleine kudde ..." (Lc. 12,32). Weet u wat onze ziekte is? Niet de problemen maken ons ziek. Het is de schrik die ons ziek maakt: we zijn bang, veel te bang. Vijf keer een handicap, één naam: de schrik.
Risico's nemen: 'Dat durf ik niet' Er is elders betere zaaigrond: 'Hier zaai ik niet' Een hopeloze opdracht: 'Dat doe ik niet' Mijn onkunde en mijn gebreken: 'Ik kan dat niet' Over God spreken? Dat is 'not done'. 'Dat staat niet in onze tijd'
Wees toch niet bang. Dat zegt Damiaan tot elk van ons. Vooral niet bang zijn te zeggen waar we onze kracht halen: Bij God en in het evangelie.
Beste mensen, mag ik jullie uitnodigen naar één van de vele vieringen die doorgaan in en rond de basiliek van Onze-Lieve-Vrouw van Dadizele. Voor de juiste data en uren kun je even gaan Googelen.
Straffen "Als men overgaat tot de banalisering van de seksualiteit, is het duidelijk dat dit alle gevallen raakt. Homoseksualiteit is één geval. Vroeger praatte men niet over homo's. Als men begint te zeggen dat zij rechten hebben gaan sommigen denken dat pedofielen rechten hebben", aldus aartsbisschop Grings.
Telkens als ik uw woorden hoorde, nam ik ze als voedsel tot mij. Uw woorden gaven mij een diepe vreugde, want ik behoor u toe, o HEER, God van de hemelse machten. -- Jeremia 15:16
"Hoe kunnen we ons priesterschap vieren zonder dat we denken aan de kinderen en minderjarigen die het slachtoffer zijn geweest van seksueel misbruik door een priester of een ander lid van de kerk", zei Mgr. Vangheluwe tijdens zijn homilie op Witte Donderdag, omringd door priesters."Sommigen van hen hebben vele jaren lang hun lijden in stilte gedragen. Het is goed dat ze nu hebben kunnen spreken. We zullen al het mogelijke doen opdat zoiets niet meer zou gebeuren. Maar vandaag willen we ook denken aan de overgrote meerderheid van de priesters die hun opdracht met grote eerlijkheid en toewijding vervullen. We willen hen danken en bemoedigen in hun zending."
Wist de bisschop toen al wat hem boven het hoofd hing? Blijkbaar wel als je dit zo leest, en dit op het hoogfeest van alle priesters: Witte Donderdag ...
In meerdere gesprekken heb ik ervaren dat velen zich nu pas realiseren dat ze geremd werden in hun seksualiteit en dat dit bij nader toezien voor een groot deel zou te wijten zijn aan de kerk en het christendom. Sensualiteit was inderdaad heel lang een vorm van verering van het lichaam. Maar doorheen de geschiedenis is seksualiteit echter voor de mensen een zonde geworden. Het christendom heeft daar zeker aan meegewerkt, want alle erotiek en de daaruit voortvloeiende seksuele opwinding werd straffe Gods.
Ook al heeft niemand je dat met zoveel woorden persoonlijk verteld, vanbinnen ervaren wij echter dat erotiek des duivels was en nog vaak is. De Europese beschaving, gebaseerd op het christendom, is ook gebouwd op deze verdrongen instincten. De innerlijke hevigheid verzwakken was de moraal. Elke verachting van het geslachtsleven, elke verontreiniging ervan door het begrip onrein, was zonde. Het prediken van de kuisheid heeft zo mee gezorgd tot tegennatuurlijkheid. Zelfs mensen die de liefde als liefde bedrijven voelen soms aan dat satan tussen hen in staat. Het wordt gezien als dé misdaad tegen het leven, tegen de heilige geest. Wie een deugdelijke christelijke opvoeding heeft gekend via zijn ouders en de school, heeft het vaak lastig zich over te geven aan de ander in sensualiteit, erotiek en seksualiteit.
Enkel de zwakkeren ontsnappen daar blijkbaar aan en geven zich dan ook over aan alle lusten van dit hedendaagse leven.
Het mag dan nog waar zijn dat voor twee mensen die elkaar in volle zin van het woord liefhebben, de seksuele bevrediging niet essentieel is, maar louter symbool, toch is dit verlangen zo universeel menselijk. Vele gelovigen gaan echter geamputeerd door het leven of krijgen nu de rekening gepresenteerd, in welke vorm dan ook.
Vandaag openen wij met velen de meimaand als MARIAmaand, ver weg van 'het feest van de arbeid'. Misschien mogen we onze werkende handen even sluiten tot een gebed ...
Door te aanvaarden dat hij zijn geliefde zoon als brandoffer aan God moet geven, overtreedt Abraham de menselijke wet die kindermoord verbiedt. Maar met een rotsvast vertrouwen begeeft de aartsvader zich naar de berg Moria. Hij zadelde zijn ezel en volgde langzaam de weg. Al die tijd hield hij vertrouwen; hij geloofde niet dat God Isaak van hem wilde eisen, terwiijl hij toch bereid was hem te offeren als dat moest. Hij geloofde op grond van het ongerijmde. En omdat hij gehoorzaamde, hoewel hij als liefhebbende vader werd verscheurd, gaf God hem Isaak terug, de zoon die hij an hem had beloofd.
Dat deze teksten zijn ingegeven door de actualiteit van heden mag u niet verwonderen. Maar het is onze christelijke taak ook deze zijde in het licht te stellen, iets wat we helaas niet zien in diverse media.
Toen men recent aan de Vlaamse zanger vroeg wie voor hem God is antwoordde hij als volgt:
"Een vader en een vriend, ja ik heb er nooit zo over doorgedacht, maar dat zou het kunnen zijn. Ik kan hem inroepen als het nodig is, een echte vriend."
Als je, nadat je een grote fout beging, door de genade van God en zijn heilige Geest in staat bent om berouw te tonen en je te bekeren, kan die grote fout in jou veranderen tot een onweerstaanbare kracht van mildheid voor de anderen. Zo heeft ook Paulus dat ervaren. Er was niemand di minder recht had op de genade van God dan hij die hem vervolgde. Door de vergeving vond Paulus echter de juiste toon om tegen zoveel mensen te zeggen: "Ik vergeef je zonden." Ik nodig je uit om diep in jezelf die houding van beschikbaarheid en openheid, van geloof in de genade en vergeving van God weer tot leven te laten komen. ... Zo kan je ook voor anderen een medelijdend mens worden.
Alle liefde, ook de religieuze liefde, moet de vreugde en volheid, de schoonheid die het waarneembare bevat, aanwakkeren. Laten we dus ook niet te zeer vergeestelijken.
