God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Geknield zat ik voor het beeld van de Vrouw, mijn Hemelse Moeder, in die holte van de grot wanneer alle bedevaarders weg waren en toen één jongeman naar de rots holde, ze hulpeloos aanrakend, vragend en smekend naar een laatste woord van redding, zijn blik gericht op het verlichte beeld alsof Zij zo naar hem toe zou stappen.
Vandaag nog zie ik dat vertrouwen voor me. Geknield zit ik telkens opnieuw wanneer ik te Dadizele kom en me echt als kind van Haar thuis voel, zo voor haar beeltenis die niet langer een beeld is maar . Hoe zeg je dat wanneer er geen woorden meer zijn, maar enkel een Ware Aanwezigheid?!
Mag ik jullie allen deze Aanwezigheid van harte toewensen langs Vlaamse wegen, meikapelletjes, maar vooral in volle overgave en vol vertrouwen in Haar, de vrouwelijke kant van God. . (geïnspireerd naar Paulo Coelho en de mooie momenten te Lourdes)
Waarom ik dit hier en nu schrijf is niet meer dan een liefelijke genadevolle "plicht" die me roept dit nu te doen.
Wij gedenken hen die ons voorgingen, die ons het geloven overdroegen, die in ons het zaad van de hoop zaaiden, die voor ons gebeden hebben dat het ontkiemen zou, en die ons liefde leerden.
Als plaatselijk ijveraar voor de vrienden van Lourdes ben ik weer eens de straat opgetrokken om van deur tot deur een lidkaart te verkopen waarmee een Lourdesbeurs t.w.v. 400, - kan gewonnen worden. Het is bewonderenswaardig dat bij het zien van deze kaart mensen zich onliddellijk de vraag stellen hoeveel de kaart kost en ze zich naar binnen spoeden om het geld te gaan halen. Weinigen hebben een reden om niet langer deze bijdrage te betalen en dat in het klimaat waar ons land nu in verkeert ... Het schoonste bewijs wellicht dat geloven heel wat meer betekent dan de woorden van een bisschop, of alle schandalen. Echt geloven, zeker in de figuur van Onze-Lieve-Vrouw (zij het hier specifiek van Lourdes) overschrijdt alle discussies.
En ook al haasten mensen zich om vlug te voldoen aan de bijdrage, evenzeer heb ik ook deze keer weer mogen ervaren dat deze 'ontmoeting' een kans biedt om direct tot de diepte te gaan, ongedwongen. Helaas moet ik hierbij optekenen dat het ogenblikken zijn waar mensen hun leed vertellen .. De man die vertelt dat zijn vrouw ernstig tot terminaal ziek is, een andere dame die rouwt om haar verloren moeder die haar vriendin is; en nog een ander wist me te vertellen dat ik niet moest blijven aanbellen omdat de persoon in kwestie recent werd opgenomen in het ziekenhuis en er wellicht nooit meer uit terug zal komen ...
Het zijn al deze zaken die ik graag opneem in mijn avondgebed en die voorleg aan MARIA. Het aanbieden van deze Lourdesbeurzen lijkt dan ook een bedetocht, blij dat ik het toch ook weer dit jaar heb gedaan!
Blijf niet staan bij wat eertijds is gebeurd, laat het verleden nu rusten. Zie, ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het heb je het nog niet gemerkt? Ik baan een weg door de woestijn, maak rivieren in de wildernis. -- Jesaja 43:18-19
Ik denk dat het vooral met eerste zin is dat velen onder ons heel wat moeite hebben. Er hoeft neit veel te gebeuren om het vroegere verleden te laten opdoemen. Dat éne woord kan al voldoende zijn. Maar dat is al te menselijk. God heeft ons allen een nieuwe toekomst beloofd die we nu al mogen mee-maken. Dank God voor deze kansen en help ons de onvrede van toen te verdrijven.
De drie grote opdrachten van de christelijke gemeenschap zijn die van de verkondiging van het evangelie, het vieren van het geloof en het dienen van onze naasten.
De verleiding is groot de dienst aan de naaste los te koppelen van zijn goddelijke oorsprong. De navelstreng met God mag niet doorgeknipt worden. Alleen hij kan me zeggen wie mijn naaste is, alleen hij kan echte broederlijkheid stichten. Meer nog: alleen hij kan me de kracht geven, de genade, om mijn naasste lief te hebben, élk mens, veraf of dichtbij, als mijn eigen broeder.
U hebt ons oren gegeven om te luisteren, U hebt ons een mond gegeven om te spreken, U biedt ons de kans om mensen te ontmoeten, dichtbij en veraf. Voor al deze kansen van dialoog willen wij U danken.
Samen met al dit mooie dat wij van U mogen ontvangen, geeft U ons een zending. Doorheen onze woorden die wij tot anderen richten, mogen wij uw liefdesboodschap voor alle mensen laten weerklinken: voor hen uit Afrika, Latijns Amerika en Azië of gewoon hier bij ons. Zo krijgen allen de kans om doorheen onze woorden en daden uw liefde te ontvangen.
Help ons blijvend aandacht voor hen te hebben, voor hun zoeken en hun noden en help ons dankbaar te zijn voor hun goed woord voor ons.
Lieve Vrouwe, wij hebben u genoemd: de hoogste koningin, maar ben je vooral niet de doodgewone moeder, bezorgd voor elk van haar kinderen. Blijf daarom als de beste moeder wonen in elk Vlaams huisgezin, en sta ons vooral nu bij in de nood die ons komt te treffen, nu angst en dood aan de deur kloppen van damilie en vrienden. Wees gegroet, Maria, bid voor ons, arme zondaars, nu en in het uur van de dood. Amen.
U moet uzelf niet aanpassen aan deze wereld, maar veranderen door uw gezindheid te vernieuwen, om zo te ontdekken wat God van u wil en wat goed, volmaakt en hem welgevallig is.
Zo moet ik misschien dan toch maar terug het lectoraat heropnemen na enkele jaren stilte.
"Wat voor de wereld dwaas is, heeft God uitverkoren om de wijzen te beschamen en wat voor de wereld zwak is, heeft God uitverkoren om het sterke te beschamen". - 1 Kor 1,27
Jezus heeft niet in één klap alle armoede weggenomen en alle ziektes genezen. Hij deed iets wat belangrijker was: de Almachtige werd zefl arm, en hij is mét de armen gestorven aan het kruis. Zo zegt hij: 'Leven met armen is worden zoals zij, hun wanhoop op je schouders nemen, hun woede en ontmoediging tot de jouwe maken." Dat moeten we in de kerk doen: naar de armen gaan, met hen leven, je inleven in de wereld van armoede en alles achter je laten. Als je dat niet doet, kun je de arme niet dienen, misschien nog minder Jezus volgen ...
Je kunt niet gelukkig zijn als je de gebeurtenissen uit je leven - van vroeger en nu - niet kunt lezen in de diepte: God is daarin aanwezig en er is amper iets in je leven gebeurd waarmee hij geen bedoeling had of je iets wou zeggen. Er is nog tijd om dat te ontdekken. Je kunt ook niet leven zonder geloof, dat betekent dat je weet 'dat voor God niets onmogelijk is'. Ik geef toe dat de meesten dat maar kunnen zeggen eens het lijden, het verlies voorbij ...
"Een bisschop is vervangbaar. Maar het leven van Roger Vangheluwe is uniek en onvervangbaar.
Indien je gelooft in een God die geen leven verloren zal laten gaan, kijk dan eens over die functie heen in de ogen en het hart van een mens.
Indien Vlaanderen naar de mens Roger Vangheluwe kijkt zal het leefbaar zijn voor hem. Dan zal hij op mededogen mogen rekenen.
Denk je dat God het moeilijk heeft met tranen en met een troostende knuffel? Kan God onze woorden en onze knuffels niet gebruiken om dit onvervangbare leven weer leefbaar te maken? Indien God hem het leven laat, is het dan niet onze plicht om een medemens nabij te blijven wiens leven nu in brokstukken ligt?"
Het zijn maar enkele bedenkingen van een dame waarvan je hier uw blog terug vindt en misschien een genuanceerdere kijk geeft op de mens Roger Vangheluwe.
Waar mensen God niet langer zien wordt het leven leeg en heeft niets nog zin en vooral bij jongeren bestaat dan het gevaar dat ze hun geluk in een roes of in geweld zoeken, schrijft de paus.
"Wat denkt u trouwens over aids? Beschouwt u de ziekte als een straf van God ten gevolge van de seksuele bevrijding? Men heeft ooit eens aan Johannes Paulus II de vraag gesteld of aids een straf van God was. Hij heeft toen heel wijs geantwoord dat het erg moeilijk is Gods bedoelingen te kennen. Ikzelf redeneer helemaal niet in dat soort termen. Ik zie in deze epidemie dus geen straf, hoogstens een soort immanente gerechtigheid, een beetje zoals we op het ecologische vlak soms de rekening gerepresenteerd krijgen voor wat wij het milieu aandoen. Misschien wreekt ook de menselijke liefde zich soms als ze slecht behandeld wordt, zonder dat daarvoor een transcendente bron tussenbeide moet komen. Misschien is het een soort immanente gerechtigheid, maar wat de concrete oorzaken betreft, moeten de artsen ooit in staat zijn te zeggen hoe deze ziekte is ontstaan, hoe ze aanvankelijk werd doorgegeven en dan verder verspreid raakte Maar algemener beschouwd, houd ik het bij iets in de orde van een soort immanente gerechtigheid. Slecht omgaan met de fysieke natuur brengt haar ertoe ons op onze beurt slecht te behandelen en slecht omgaan met de diepere aard van de menselijke liefde mondt ten slotte altijd uit in catastrofes op alle niveaus." Bron: Mgr. Léonard, Gesprekken, p.173-174.
rond de schandalen in de kerk zouden we vergeten dat het eigenlijk te doen is om ons persoonlijk geloof in een levende liefdevolle God die zelfs zijn eigen Zoon heeft gezonden om dezelfde weg van lijden, hoop en verlangen te gaan tot aan zijn en onze verlossing. Wij mogen en moeten dan verder bidden zoals we het al zo lang doen, vooral in tijden van nood en tegenslag, 'onze ogen gericht op Jezus'. Wij moeten het misschien vaker stil maken rondom ons en bewust eens een kruisteken maken, een weesgegroet prevelen, denkend aan hen die nu moeten lijden, dichtbij of veraf, maar ook dankbaar om wat ons zo maar is overkomen. Laat alle discussies niet laanger gaan over intermenselijke aangelegenheden, zonder ze te miskennen, maar denk eraan: ZIJ WAREN SLECHTS MET TWAALF! Het is bij die twaalf, bij de Heer Jezus zelf en zijn Moeder dat wij ons bewust hebben aangesloten. Mogen wij in dit uur dankbaar zijn voor deze genade, want alles komt van Hem ... en niet van de media.
