God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Met dit beeldfragment wil ik toch even aanstrepen dat de schoonheid van de liturgie heel belangrijk is om ons te laten aanvoelen waar eht echt om gaat tijdens de Eucharistie. Weten dat we bij God via Christus welkom zijn. Ik zie deze en gelijkaardige beelden zowat overal over de wereld terwijl we in ons arm Vlaanderen noch amper onderscheid zien tussen een voorganger en een priester, een tafel en een altaar ...
Voor het slapen gaan kun je je af en toe voor God plaatsen en Hem zeggen: "Heer, aan wie behoren mijn kinderen, mijn man of vrouw, mijn werk toe?" En Hij zal antwoorden: "Wat denk je? Alles behoort mij toe, ik heb alles aan jou gegeven." Zeg dan eenvoudig: "Heer, als dit alles van jou is, dan moet je er nu ook zorg voor dragen, want ik ga slapen." Zo een gebed helpt beter dan valium. Zo mogen wij al onze zorgen, wat goed was, afgewerkt is of nog lang niet voltooid toevertrouwen aan onze Vader.
Bij deze vraag heb ik een gevoel van sterke verbondenheid met hen die lijden. De verscheidenheid aan lijden is groot. Het leed heeft vele gezichten. Maar dan is er ook een reactie van terughoudendheid. Ik prober afstand te houden. Ik probeer afstand te bewaren. Ik kan toch niet alles dragen. Ik kan niet alles oplossen. Ik ben God niet. Ik moet mezelf ook beschermen. Wat helpt het me als ik er ook van onderuit ga? Ik wil doen wat ik kan, luisteren, helpen, meeleven, contact houden, maar toch ook voldoende de persoon van de ander eerbiedigen en zelfstandig laten. De twee gevoelens horen bij elkaar: sterke vverbondeheid met hen die lijden, maar ook afstand bewaren, vanuit het besef van eigen beperktheid en onmacht. Een derde gevoelen is er één van bewondering van mensen die om een gebed vragen: het is een teken dat ze blijven vechten, dat ze blijven hopen en zoeken naar een uitweg. Soms al een heel lange tijd. Ze geven he tniet op. Ze zoeken steun bij God. Ze beseffen heel goed dat ze er alleen niet uit geraken, maar ze blijven strijden en geloven in een toekomst. Wat is het leven toch krachtig en werkzaam in hen! En ze vertrouwen er op dat gebondenheid in gebed hen de kracht zal schenken om door te zetten. Zo mag ik God danken, doorheen alle gevolens van mede-lijden en onmacht. Brengen we die mensen voor God opdat Hij zijn Geest van geduld, kracht, vertrouwen en genezing over hen blijft zenden ...
Ik breng je licht, dragende Moeder. Een schijntje van hoop en koestering want kinderen huilen nog, jongeren vragen, grote en kleine mensen zoeken zonder vinden.
Bij vorig artikel hoef je even met de muis over het zwarte veld te gaan en zo wordt de tekst leesbaar. Weet niet wat er hapert, maar alles is leesbaar eens gepubliceerd, en later blijkbaar niet meer.
Wat ik vandaag wil meegeven is een begin van antwoord op een vraag die me werd gesteld hoe ik moet begiinen met bidden. Misschien met deze:
Zot zijn doet geen zeer. Dat gezegde kennen we, het word vaak toegepast op mensen die wat de draak steken met de ander of met de manier waarop de ander zich manifesteert. Wie zich out als gelovige, christen of katholiek, moet zich maar al te vaak verantwoorden, waarom? Geloven is achterhaald, het is niet meer van deze tijd, het is schoonpraterij, opium voor het volk. Denk je dat Jezus, Damiaan of wie dan ook dit deden om macht uit te oefenen? Ging Damiaan niet vrijwillig naar Molokaï, terwijl het eigenlijk zijn zieke medebroeder was, die moest gaan? Je moet inderdaad zot zijn om op een onbewoond eiland, melaatsen te gaan verzorgen, het risico lopen dat je zelf besmet geraakt. Dat zouden we vandaag de dag toch wel denken. Men zou op zijn minst raar bekeken worden. Van andersgelovigen nemen we het aan, maar vragen we dat het in de privésferen blijft. Geloof wordt verbannen naar de huiskamer. We moeten ons niet opsluiten met ons geloof. De samenleving heeft vandaag meer dan ooit terug geloof nodig, een ideaal voor ogen. Het wordt een trieste boel anders. Vandaag de dag gaan argumenten tegen de Katholieke kerk van vroeger niet meer op. Als jonge gelovige kan ik dit niet anders dan beamen. We leven in een andere tijd en argumenten van vroeger gaan vandaag de dag niet meer op. Je moet problemen die zich vandaag stellen door een hedendaagse bril bekijken en ze zo ook aanpakken. Het Christendom heeft altijd gekeken door een tijdsbril, waarvan de sterkte in veranderende tijden diende aangepast te worden. Vandaag moeten we die sterkte weer aanpassen, in plaats van onze tijd te verliezen met discussies over tal van gekende en minder gekende themas, zaken uit het verleden. Christen zijn, Katholiek zijn, geeft een sleutel in handen voor het oplossen van zo veel problemen. Op sociaal economisch vlak en ethisch vlak. Niet dat het met de vingerknip zal gebeuren, maar wie niet waagt, niet wint. Zegt alweer een bekend gezegde en daarmee wil ik deze epistel afronden. Nu is het aan ons, de nieuwe generatie Katholieken! Lang genoeg geklaagd, time for action!
Op 31 januari 1888 stierf Don Bosco in Turijn. Don Bosco had zich z'n hele leven ingezet voor de jongeren. Hij wilde jongeren het geloof leren kennen. En hij streefde naar goed onderwijs en een goeie job. De Kerk viert Don Bosco als patroon voor de jongeren op 31 januari.
Deze drie letters stonden in mijn jeugd altijd bovenaan een huiswerk of een examen en we vonden het vanzelfsprekend. Het waren steevast de eerste pennetrekken op een wit gelijnd blad papier. Velen onder jullie zullen dat wellicht herkennen. Eigenlijk betekende het zoveel als een kruisteken maken of de hulp inroepen van JEZUS, MARIA, JOZEF. Ons toevertrouwen aan Jezus, Maria en Jozef, of ons vertrouwen stillen in. - J. M. J.
Wie daar nu naar kijkt ziet dat wij eigenijk werden opgenomen in de 'heilige familie', wat wel bijzonder is daar Jozef maar zo weinig voorkomt in onze gebeden, maar daar een pertinente plaats in nam. Het was hoe dan ook een mooie manier van het geloof door te geven, niet opgedrongen.
Mochten we op vandaag dit drieletterwoord telkens neerschrijven voor we aan een taak beginnen, voluit of inwendig dan ben ik er van overtuigd dat we anders aankijken tegen de taak die we nu te vervullen hebben. Misschien een traditie die we terug mogen oprakelen ...
Hoe kunnen we de spiraal van geweld doorbreken? Raakt de mens ooit uit haar problemen zonder God? Als er geweld gedaan wordt omwille van God, dan kan dit zeker niet om de echte God gaan, maar om een wanstaltige uitvergroting van de mens - dit is een aanslag op de ware God, en dat is nog het ergst van al.
Tijdens zijn toespraak over de nieuwe deken wordt bisschop Léonard emotioneel. Hij heeft het over het huwelijk tussen man en vrouw, en over het celibaat. 'Wij kiezen niet voor een celibatair leven omdat we frigo's zijn', zegt hij met krakende stem.
'We maken die keuze om ons hele hart aan jullie te kunnen geven. Maar we hebben ook liefde nodig. Niet van een vrouw, maar wel van de gelovigen".
Vandaag lezen we bij Nehemia 8,2-4a.5-6.8-10 o.a. deze passage/
"Komt,gaat lekker eten en drinkt er zoete wijn bij en deelt ervan mee aan wie niets heeft, want deze dag is aan onze Heer gewijd. Wees niet bedroefd, maar de vreugde die de heer u schenkt zij uw krcht."
O most holy Mother of God, O only Lady who are utterly pure in both soul and body, look upon me, abominable and unclean, who have blackened soul and body with the stains of my passionate and gluttonous life. Cleanse my passionate mind; set aright my blind and wandering thoughts and make them incorrupt; bring my senses to order and guide them; free me from my evil and repulsive addiction to unclean prejudices and passions which torment me; grant my clouded and wretched mind the sobriety and discernment to correct my intentions and failings that, freed from the darkness of sin, I might be worthy to boldly glorify and praise thee, O only true Mother of the true Light, Christ our God; for all creation, visible and invisible, blesses and glorifies thee, both with Him and in Him.
Het antwoord daarop is een duidelijk NEEN. Want voor de Afrikanen en Latino's is het geloof geen probleem. Dat is het enkel maar door de ogen van een te kleine Westerse bril.
God is onze tijd binnengetreden. Hij is niet zonder meer de afstandelijke, kille Meester van de kosmos. God is niet alleen de God van de natuurwetten. God heeft gesproken en heeft daden gesteld. Hij is geen principe, maar een persoon. Je hebt de taal van de liefde nodig en interpersoonlijke relaties om hem te benoemen. God is niet louter Schepper, zelfs neit alleen partner, maar lotgenoot. Hij is mens geworden.
Ergens duikt een verhaal op dat de god Atum met zijn geween de mensheid heeft geschapen. Zo was de mens geschapen om te rouwen.
Nu denkt iedereen wellicht meteen en terecht aan de tragedie in Haïti. Ik geloof persoonlijk niet in deze Atum al komt het geween van onze God ook overal ter spraken in de Bijbel.
Zelfs in het Evangelie lezen we hoe Jezus weende over de stad ...
Weent God/Christus vooral niet om het leed dat de mensen elkaar aandoen, vlakbij en veraf? Denken we maar aan de recente moorden hier, maar ook aan mensen elkaar naar het leven staan, decennia lang in Haïti, in de Gazastrook ...
De enige manier om Atums tranen te laten drogen, was tot ze tot stof waren vergaan. Dit is het enige, maar ook waarachtige aanknopingspunt van ons menszijn; dat we allen tot stof zullen wederkeren ...
Laat ons elkaar dan in deze tijden van nood tot brood zijn, een traan wegvegen bij die ander als het kan!
Geloof zonder liefde maakt fanatiek. Plicht zonder liefde maakt knorrig. Orde zonder liefde maakt kleinzielig. Macht zonder liefde maakt gewelddadig. Gerechtigheid zonder liefde maakt hard. en leven zonder liefde maakt hard.
Uit: "Reiki", de universele levensenergie ...
Bovenstaande mag dan heel nobel en waar klinken, toch mis ik de goddelijke boodschap. Het blijft allemaal zo oppervlakkig en is geen uitnodiging, noch uidaging voor een beter leven.
De christelijke hoop steunt niet op de kracht van mensen, maar op de kracht die van God komt die hem gratis wordt ingebracht.
