Dat was het gevoel wat me overkwam toen ik, na een tijdje uit de running te zijn geweest, terug de functie als lector op me nam in onze parochie. Het is pas dan, ook al wist ik het al langer, dat het opvalt hoe het kerkbezoek is geminderd, want vooraan heb je een mooi overzicht, maar dat terzijde of juist niet; ik verklaar me straks nader. Er was voor mij ook veel meer te 'lezen' dan vroeger. Ik moest er dus mijn aandacht bijhouden en misschien mis je zo wel een deel van de misviering zelf.
Naasthet voorlezen van de eerste lezing en de voorbeden, mag ik nu ook de viering openen door de mensen welkom te heten, hen uitnodigen voor de samenzang, de offergaven aanbrengen met een paar (niet te vinden) gegadigden ..om tot slot ook nog de communie te helpen uit dragen - al dan niet met bevende hand ... Neen, waar ik naartoe wil is het feit dat k ondertussen meer dan dertig jaar lector ben, dat altijd graag heb gedaan en dat ik het ook vanzelfsprekend vond, net zoals de kerkgangers dat wellicht ook maar gewoon vonden. Maar in de korte tijd dat ik het lectorenschap terug heb opgenomen is me nooit in het verleden voorgevllen wat ik nu in korte tijd al een paar maal heb meegemaakt, nl. dat voor mij onbekende mensen blijven wachten tot na de mis om me te feliciteren ... Dat doet iinderdaad veel deugd, want er was meer, veel méér dan het 'voorlezen'. Die mensen waren blijkbaar van begin tot einde gegrepen. Achteraf dacht ik bij mezelf dat dit misschien de nieuwe kerk in wording is. mensen die bewust naar de eucharistieviering komen, en de medewerkers dan ook heel gemeend een duwtje in de rug geven. Het weze zo! Zou een mooi nieuw jaar zijn, ook in en op onze parochies. En neen, het waren gee oude mensen, maar jonge gezinnen!
|
