Op een dag was ik zo moe,
machteloos, eenzaam,verdrietig
dat ik zomaar op de aarde ging zitten.
Mijn tranen liepen sneller dan de regendruppels,
mijn geschreeuw was luider dan de stormwind.
Ik weet niet meer hoe of wat
maar kort daarna bevond ik me in de grond,
in een donkere put, alleen gevuld met lucht
en met een raar koordje aan mijn pols.
Toen ik de draad naar me toe trok
kwamen er ballonnen tevoorschijn
Één had een opschrift : herinneringen…
Op het moment dat ik de koord laat varen
word ik verdwaasd wakker.
Was dit een droom? Was dit een nachtmerrie?
Was dit echt ?
Ik voel me ook moe, machteloos en eenzaam
zoals de inhoud van de put,
is mijn leven meestal vluchtig,
vergankelijk, vliedend, zoals de ballon
met dat opschrift : herinneringen.
Dat is alles wat overblijft en die draag ik heel dicht bij me
Voor de rest ben ik machteloos, ik mag niets doen
Het zou ook niet kunnen met die enorme muur voor me.
Maar zonder warmte, veiligheid en geborgenheid
drukt de eenzaamheid me in elkaar
En het verdriet…dat niemand ziet
breekt me langzaam in stukken
Een nachtmerrie werd werkelijkheid.

Heer Ik groet U elke morgen en U weet
dat ik probeer mijn dag zo goed mogelijk te maken
vol mededogen voor anderen en voor mezelf.
U kan aan deze situatie, net als ik, niets veranderen
maar U bent er altijd en luistert naar me
daar ben ik U enorm dankbaar voor
en ik weet dat U me blijft helpen
tot ik naar U toe kan komen.