God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Toen ik met dit blog een aanvang nam had ik het begin januari over de instapvieringen van de eerste communie. In deze bijdrage, en zeker nu heel velen intens aan de voorberieding bezig zijn, wil ik even stil staan bij het VORMSEL, maar dan meer bepaald het vormsel aan 17 jaar, ook soms genoemd: DE LANGE WEG. Het gaat dus om jongeren die kozen voor een lange voorbereiding van 5-6 jaar, in plaats van de gewone vormselcatechese die meestal gevolgd wordt tijdens het laatst jaar van het lager onderwijs, op hun twaalfde jaar. Wanneer jongeren die straks deze voorbereiding zullen voltooien werd hen gevraagd, nu vijf jaar terug, WAAROM ze deze vorrm kozen. Hier enkele antwoorden:
Omdat je als 17-jarige meer 'beseft' wat je doet. Om een vriendschapsband op te bouwen. Om meer te weten van het vormsel. Omdat we gewoon zijn van naar de mis te gaan. Omdat ook mijn broers de lange weg hebben gevolgd. Omdat mijn ouders het gevraagd hebben.
Wat aanvankelijk niet vanzelfsprekend lijkt, daar getuigen deze jonge mensen dat ze van in het begin heel gemotiveerd waren om samen te komen, één keer in de maand was niet genoeg, ze wilden méér. Er werd om de veertien dagen afgesproken; ze gingen samen naar de eucharistieviering en bleven nog wat napraten. Misschien met die vertrouwdheid met de zondagsviering staan enkelen van hen nog altijd in voor de begeleiding van de kindernevendienst. Anderen dan weer durven heel uit te komen voor hun geloof, zonder zich op te dringen. Hebben wij juist niet zo een mensen nodig. Voortrekkers die meteen komaf maken dat geloven iets zou zijn voor senioren? Morgen meer hierover.
WIJ DROIMEN VOOR DEZE JONGEREN DAT ZIJ IETS VAN DIT VISIOEN VAN GOD ZULLEN MEEDRAGEN, ZULLEN UITDRAGEN.
MAAR OOK DOOR DE HOOP EN MISSCHIEN NOG MEER DOOR DE LIEFDE MAAR WIE IS DE STEKSTE DE EEN KAN NIET ZONDER DE ANDER.
klik dus maar even het plaatje aan. en deel jouw gelovig-aanwezig-zijn met iedereen, door er gewxoon te zijn voor elkaar.
misschien werkte jouw aanwezigheid, jouw manier van zijn zo aanstekelijk dat een ander zich wel geroepen voelt zich nu volop te geven aan wat er echt toe doet in het leven: getuige te mogen zijn van jouw Geloof in God en Jezus ... jouw geloof niet langer onder de tafel te verbergen .
Ja, de kracht van een woord tot een ander gesproken kan de zaaigrond zijn, de voedingsbodem voor een geheel nieuw leven als dank om wat je zelf mocht ontvangen.
Dat dit geen poëzie is zag ik recent nog heel concreet bij drie mensen van vlees en bloed die hun leven naar de Heer hebben gewend, maar nu misschien duidelijker dan ikzelf gekozen hebben voor een leven in HOOP GELOOF LIEFDE!
DANK dat God ook ons vandaag zo een mensen schenkt!
MAKEN WE HET EVEN RUSTIG EN LUISTEREN WE NAAR ONS HART.
MISSCHIEN HEEFT GOD ONS WEL IETS TE VERTELLEN. MISSCHIEN NODIGT HIJ ONS ZELFS UIT.
Om dit goed te beluisteren, even het muziekknopje rechts onder stoppen, dan kun je genieten van HET GEBED, gebracht door Celine Dion en Andre Bocelli. Mooie zondag verder!
Dat hoor je wel eens wanneer je een ziekenhuiskamer verlaat en zegt tot de patiënt : Klik maar even het plaatje open en denken we maar eens aan zovelen die nu lijden. Ook dat is vasten.
Durf je geloven in je ideaal, in Gods vraag ook om meet Hem als Gids op tocht te gaan? En durf je dat geloof ter spraken brengen, het tot een oproep maken bij mensen die je ontmoet, vooral bij jongeren?
Mensen hebben meer dan ooit nood om klaar te zien in hun toekomst: hun roeping is om als leek te bouwen aan Gods Kerk, van harte en verantwoordelijk; en soms stelt God een sterke vraag om hoopvol teken te zijn, om helemaal in dienst te treden van zijn Rijk, als religieus, als religieuze, als priester voor deze tijd en deze Kerk.
Ga, Ik zend u, zegt God. Ge hebt een taak voor de mensen. Waarom ik wel? vraag je. Waarom jij niet? Zegt God.
Dat is wat me mogen doen in deze veertigdagentijd. Stel je maar even rustig de vraag: WIE OF WAT IS VOOR JOU HEILIG? En al vlug zal je denken aan je kind, je kleinkind, of waarom ook niet onze ouders? En terecht! Maar is een kind in India dan niet even heilig? Waarom dan als koopwaar aangeboden voor onze Westerse drifen en lusten? Een kind als onderdeel van de economische machine ergens in een achterkamer? Vasten geeft inderdaad OOK daarover de tijd ons 'leeg' te maken, veel ruimte te creëren om alle ballast overboord te gooien en ruimte te maken in ons hart, ons hoofd en ons leven. Zo krijgt het wezenlijke een plaats, een centrale plaats: de mens als mens, en dus zeker het kind. Zowel het kind in ons, maar ook het vergeten het gebruikte kind in India.
Eens we dat hebben ingezien jeuken onze handen al om te geven zonder dat de ene hand ziet wat de andere heeft gegeven. Dat bewerkt een échte heilzame vastentijd. Ik wens het julle allen!
Nu we met aswoensdag de vastentijd zijn binnengegaan kan dit misschien een uitnodiging zijn om terug de puntjes op de i te zetten. In elk geval een uitnodiging voor mij en voor jou. De puntjes op de 'i' zetten wat mijn eigen leven betreft, mijn 'ik'. De puntjes op de 'i' van "jij" zetten wat betreft mijn houding tot de medemens, de "jij" in mjn leven ... en wellicht ook de "jij" die wij God noemen. Vastentijd vraagt niet om grootse plannen. 't Is in het kleine, in het afwerken dat het zit. Een bezoekje zo nodig gebracht, eindelijk die mail beantwoorden. Een werkje dringend gedaan. NIET MEER UITSTELLEN MAAR ER AAN BEGINNEN.
Dag na dag gaat voorbij. Gij zijt niet te zien. En toch als ik U niet zoek in mijn gebeden; als ik U niet zoek in mijn hart, toch blijft Uw liefde voor mij op mijn liefde wachten.
Ik bid U, Heer, geef mij van uw liefde om alle mensen lief te hebben en niemand uit te stoten of te haten en laat het mij ook nooit aan goede vrienden ontbreken.
Misschien is het wel interessant deze link te bewaren bij één van jouw favorieten. Zo kun je het reilen en zeilen van de Paus volgen van dag tot dag. Het Vaticaan heeft daarvoor een eigen site opgericht en zo krijgt ook de paus een eigen YouTubehokje.
God, ik zoek even contact me U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding, zoadat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen.
Koester de dag die is gegaan Koester de nacht die voor je staat Koester de dag van morgen Koester, wees dankbaar dat het mag Wees dankbaar voor de jaren Die je hebt geleefd Wees dankbaar voor de toekomst Bedenk, je leven is geleend Wees geduldig voor tegenslagen Wees dankbaar voor het geluk Wees blij dat je mag leven Wees zuinig, tijd komt niet terug Geniet met volle teugen Geniet van iedere lach Wees blij dat je kan leven Wees blij dat je mag geven Koester dus je tijd op aarde Wees dankbaar voor iedere dag Geniet zoveel mogelijk van het leven En wees dankbaar dat je leven mag
Toen ik een tijd terug dit blog heb opgestart werd me ook gevraagd alles zo eenvoudig mogelijkj te brengen zonder afbreuk te doen van ons CREDO, onze geloofsbelijdenis. In dit Valentijnsweekend mogen wij dan ook ons laten inspireren aan ZIJN LIEFDE.
Wij geloven in een liefde voor elkaar die stralend is, dat ze ook anderen kan bevestigen, troosten en gelukkig maken.
Wij geloven dat God echt onze VADER wil zijn, dat Hij met ons meeleeft en ons alles gunt wat goed en mooi is.
Dat Hij de weg is die ons wijst hoe wij SAMEN gelukkig kunnen leven;
Wij geloven dat we met de hulp van de Geest de vrede onder de mensen kunnen bewaren.
Beste vriend, als ik je één ding vragen mag dan is het dat je voor me bidt, en als ik je nog wat vragen mag laat me af en toe ook eens weten dat je het nog altijd doet.
Op bedevaart, anders dan pelgrimeren, doe je niet alleen. Je maakt deel uit van een groep met dezelfde ingesteldheid, dezelfde verwachting, reisgenoten en vrienden. Een bedevaart ontroert tot in het binnenste van de ziel zodanig dat velen uitzien om er terugte keren, sommigen zelfs jaar na jaar. Dit maakt juist het verschil uit met een toeristisch bezoek aan Lourdes. "Er zijn geen toeristen die jaar na jaar de Eifeltorenin Parijs beklimmen of de scheve toren van Pisa" schrijft Patr Mark Lemseke, kapelaan voor de Nederlandstaligen te Lourdes.
Heel dikwijls gebeurt het dat wie eenmaal meegaat op bedevaart gebeten wortdt door de bedevaartmicrobe. Het is ook ondergetenke overkomen en dat meteen als brancardier bij de ziekenbedevaarten. En nu nog is er dat blijvend verlangen naar Lourdes.
Of zoals Mark Vandevoorde het schreef: Gevoelsmatig zou ik graag aanschuiven bij de kaarsenstand. Samen onderweg, samen in de gloed. Dat doet een mens wat. Dat doet zijn geloof goed. Een geloof heeft ook zijn geveolskant. Het "lijfelijk" beleefde geloof heeft een eigen kracht. Het kan mobiliseren omdat het mensen tot het heilige laat naderen, met hun zorgen en verlangens, in riten en gebruiken.
De meerwaarde van een bedevaartsreis ligt in zijn verzekering dat het bezoek aan Lourdes geen curiosum is maar een vreugdevolle en hoopvolle beleving van zijn geloof, solidair met geestverwanten die mee zijn op reis of die thuis op hen wachten en meebidden.
Wie nog geen reis heeft gepland of verlangt naar Lourdes te gaan heb ik voor jullie enkele interessante links!
