God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Dat hoor je wel eens wanneer je een ziekenhuiskamer verlaat en zegt tot de patiënt : Klik maar even het plaatje open en denken we maar eens aan zovelen die nu lijden. Ook dat is vasten.
Durf je geloven in je ideaal, in Gods vraag ook om meet Hem als Gids op tocht te gaan? En durf je dat geloof ter spraken brengen, het tot een oproep maken bij mensen die je ontmoet, vooral bij jongeren?
Mensen hebben meer dan ooit nood om klaar te zien in hun toekomst: hun roeping is om als leek te bouwen aan Gods Kerk, van harte en verantwoordelijk; en soms stelt God een sterke vraag om hoopvol teken te zijn, om helemaal in dienst te treden van zijn Rijk, als religieus, als religieuze, als priester voor deze tijd en deze Kerk.
Ga, Ik zend u, zegt God. Ge hebt een taak voor de mensen. Waarom ik wel? vraag je. Waarom jij niet? Zegt God.
Dat is wat me mogen doen in deze veertigdagentijd. Stel je maar even rustig de vraag: WIE OF WAT IS VOOR JOU HEILIG? En al vlug zal je denken aan je kind, je kleinkind, of waarom ook niet onze ouders? En terecht! Maar is een kind in India dan niet even heilig? Waarom dan als koopwaar aangeboden voor onze Westerse drifen en lusten? Een kind als onderdeel van de economische machine ergens in een achterkamer? Vasten geeft inderdaad OOK daarover de tijd ons 'leeg' te maken, veel ruimte te creëren om alle ballast overboord te gooien en ruimte te maken in ons hart, ons hoofd en ons leven. Zo krijgt het wezenlijke een plaats, een centrale plaats: de mens als mens, en dus zeker het kind. Zowel het kind in ons, maar ook het vergeten het gebruikte kind in India.
Eens we dat hebben ingezien jeuken onze handen al om te geven zonder dat de ene hand ziet wat de andere heeft gegeven. Dat bewerkt een échte heilzame vastentijd. Ik wens het julle allen!
Nu we met aswoensdag de vastentijd zijn binnengegaan kan dit misschien een uitnodiging zijn om terug de puntjes op de i te zetten. In elk geval een uitnodiging voor mij en voor jou. De puntjes op de 'i' zetten wat mijn eigen leven betreft, mijn 'ik'. De puntjes op de 'i' van "jij" zetten wat betreft mijn houding tot de medemens, de "jij" in mjn leven ... en wellicht ook de "jij" die wij God noemen. Vastentijd vraagt niet om grootse plannen. 't Is in het kleine, in het afwerken dat het zit. Een bezoekje zo nodig gebracht, eindelijk die mail beantwoorden. Een werkje dringend gedaan. NIET MEER UITSTELLEN MAAR ER AAN BEGINNEN.
Dag na dag gaat voorbij. Gij zijt niet te zien. En toch als ik U niet zoek in mijn gebeden; als ik U niet zoek in mijn hart, toch blijft Uw liefde voor mij op mijn liefde wachten.
Ik bid U, Heer, geef mij van uw liefde om alle mensen lief te hebben en niemand uit te stoten of te haten en laat het mij ook nooit aan goede vrienden ontbreken.
Misschien is het wel interessant deze link te bewaren bij één van jouw favorieten. Zo kun je het reilen en zeilen van de Paus volgen van dag tot dag. Het Vaticaan heeft daarvoor een eigen site opgericht en zo krijgt ook de paus een eigen YouTubehokje.
God, ik zoek even contact me U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding, zoadat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen.
Koester de dag die is gegaan Koester de nacht die voor je staat Koester de dag van morgen Koester, wees dankbaar dat het mag Wees dankbaar voor de jaren Die je hebt geleefd Wees dankbaar voor de toekomst Bedenk, je leven is geleend Wees geduldig voor tegenslagen Wees dankbaar voor het geluk Wees blij dat je mag leven Wees zuinig, tijd komt niet terug Geniet met volle teugen Geniet van iedere lach Wees blij dat je kan leven Wees blij dat je mag geven Koester dus je tijd op aarde Wees dankbaar voor iedere dag Geniet zoveel mogelijk van het leven En wees dankbaar dat je leven mag
Toen ik een tijd terug dit blog heb opgestart werd me ook gevraagd alles zo eenvoudig mogelijkj te brengen zonder afbreuk te doen van ons CREDO, onze geloofsbelijdenis. In dit Valentijnsweekend mogen wij dan ook ons laten inspireren aan ZIJN LIEFDE.
Wij geloven in een liefde voor elkaar die stralend is, dat ze ook anderen kan bevestigen, troosten en gelukkig maken.
Wij geloven dat God echt onze VADER wil zijn, dat Hij met ons meeleeft en ons alles gunt wat goed en mooi is.
Dat Hij de weg is die ons wijst hoe wij SAMEN gelukkig kunnen leven;
Wij geloven dat we met de hulp van de Geest de vrede onder de mensen kunnen bewaren.
Beste vriend, als ik je één ding vragen mag dan is het dat je voor me bidt, en als ik je nog wat vragen mag laat me af en toe ook eens weten dat je het nog altijd doet.
Op bedevaart, anders dan pelgrimeren, doe je niet alleen. Je maakt deel uit van een groep met dezelfde ingesteldheid, dezelfde verwachting, reisgenoten en vrienden. Een bedevaart ontroert tot in het binnenste van de ziel zodanig dat velen uitzien om er terugte keren, sommigen zelfs jaar na jaar. Dit maakt juist het verschil uit met een toeristisch bezoek aan Lourdes. "Er zijn geen toeristen die jaar na jaar de Eifeltorenin Parijs beklimmen of de scheve toren van Pisa" schrijft Patr Mark Lemseke, kapelaan voor de Nederlandstaligen te Lourdes.
Heel dikwijls gebeurt het dat wie eenmaal meegaat op bedevaart gebeten wortdt door de bedevaartmicrobe. Het is ook ondergetenke overkomen en dat meteen als brancardier bij de ziekenbedevaarten. En nu nog is er dat blijvend verlangen naar Lourdes.
Of zoals Mark Vandevoorde het schreef: Gevoelsmatig zou ik graag aanschuiven bij de kaarsenstand. Samen onderweg, samen in de gloed. Dat doet een mens wat. Dat doet zijn geloof goed. Een geloof heeft ook zijn geveolskant. Het "lijfelijk" beleefde geloof heeft een eigen kracht. Het kan mobiliseren omdat het mensen tot het heilige laat naderen, met hun zorgen en verlangens, in riten en gebruiken.
De meerwaarde van een bedevaartsreis ligt in zijn verzekering dat het bezoek aan Lourdes geen curiosum is maar een vreugdevolle en hoopvolle beleving van zijn geloof, solidair met geestverwanten die mee zijn op reis of die thuis op hen wachten en meebidden.
Wie nog geen reis heeft gepland of verlangt naar Lourdes te gaan heb ik voor jullie enkele interessante links!
een vriend is iemand die het woord van jezus kent en doet
als boze gedachten en plannen mijn hart vervullen en vervuilen zegt hij: vriend, hoe kom je daarbij, dat kan je toch niet doen
en op een andere dag maakt hij mij vrij uit die kring van hen die mij vastzetten en beschuldigen en zegt: ik veroordeel je niet om gisteren maar doe morgen niet meer zo dwaas
"Er is in onze samenleving slechts weinig ruimte voor zelfreflectie. Daarom vind ik het in het christendom zo belangrijk dat de eucharistie steevast begint met de schuldbelijdenis, een moment van kritisch naar jezelf kijken en je goede bedoelingen hernieuwen. ik ben ook een voorstander van de biecht. ik denk dat vele godsdiensten ons om dat sacrament zouden benijden.Christenen krijgen de kans om altijd opnieuw te beginnen". - Wim Criel
Maar hoe dan ook, God alleen weet wat de oceaan van barmhartigheid en tederheid, van bekering en innerlijke vrede, het sacrament van de verzoening, in de wereld heeft gebracht. God alleen weet tot welke intensiteit van vreugde, geluk en bevrijding die eenvoudige belijdenis van zonden ons brengt.
Een vreugde zo groot in haar eenvoud wanneer je nadien terug je ma, je pa, je broer en je zus in de ogen kijkt, uiterlijk niets veranderd maar vanbinnen een teken van HOOP en echt geluk.
