God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Iedereen zit graag rond een kampvuur of rond een kachel terwijl deze kachel niet eens zijn mond opendoet. Hij zwijgt. Misschien is dit nog het meest het model van ons christelijk samenzijn en onze evangelisatie: door te zijn wie we zijn, door te gloeien komen de mensen. Daarbij moet natuurlijk ook gesproken worden. maar zelfs degenen die geen enkel woord spreken, niet kunnen spreken omdat ze ziek zijn of in bed liggen, evengeliseren op de wijze als een kachel. Er zijn mensen die nooit een woord zeggen, niets kunnen zeggen, maar die rond hun ziekbed evangeliseren. Hun 'zijn' spreekt voor zich. Zo evangeliseert Maria. Ze gloeit zoals een kachel.
Te Lourdes heb ik beide mogen ervaren. Mensen die geen woord konden spreken maar straalden; meer nog waar naar gevraagd werd door ons, 'gezonden'; en dit zelfs jaar na jaar ... omdat zij de gloed van Maria meedragen doorheen de dagen, doorheen de jaren, en we hen niet kunnen vergeten. Daar heeft de aarde de hemel geraakt en die gloed vermindert nimmer of nooit.
De meimaand, de Mariamaand bij uitstek, is zo weer voorbij gevlogen maar hebben wij er echt iets mee gedaan of bleef het bij mooie woorden en beloften? Hebben wij meer dan anders ons gericht naar het beeld van Onze-Lieve-Vrouw en de tijd genomen om in alle eenvoud een weesgegroet te bidden, de rozenkrans ter hand te nemen, op bedetocht te gaan of bij een nabijgelegen kapelletje even stil te staan? Hebben wij JA gezegd op Haar vraag doorheen de tijden, ook wanneeer we het moeilijk hadden, of hebben we niet eens aan Haar gedacht doorheen de sleur van onze dagen? Misschien waren de vele langere weekends en communie- en/of lentefeesten een uitvlucht om Haar niet te groeten ... was moederdag ook in deze meimaand de dag van onze Hemelse Moeder? Zomaar wat bedenkingen bij het einde van deze meimaand. Hoe dan ook, laten we deze meimaand met dit Pinksterweekend in schoonheid en genade afsluiten, met en door Haar.
is als een bloem Het geeft een rijke geur en prachtige kleuren het kan ons leven een stuk aangenamer maken...
Geloven is als een bron, kleine dingen die we voor elkaar doen, zonder nood aan een tegenprestatie, maar die kunnen uitmonden in een zee van geluk..
Geloven is als een zon, die de donkere wolken kan doen verdwijnen en die kan zorgen voor licht en warmte in ons hart..
Geloven is een werkwoord, het is een uitnodiging om altijd te blijven zaaien opdat er voortdurend iets moois zou mogen groeien voor onzelf maar ook voor onze medemensen...
Geloven is een verbond, Jezus' voorbeeld volgend, de handen onvoorwaardelijk in elkaar slaan tot welzijn en geluk van iedereen rondom ons...
Geloven is een rekenoefening, onszelf wegcijferen van de eerste plaats, zodanig dat we meer aandacht kunnen besteden aan anderen het is een optelling van woorden en daden waarmee we onze naasten gelukkiger kunnen maken.
Geloven is een kunstwerk, met wat goede wil kan iedereen het maken en het resultaat zal ongetwijfeld door iedereen gewaardeerd worden ..
Het zal voor iedereen een uitnodiging zijn om het zelf eens te proberen.
Bedankt dat "U" ons dit geloof geschonken hebt ! Bedankt dat wij dit geloof met anderen mogen delen!
Hierbij de foto van het gekroonde mirakelbeeld van Onze Lieve Vrouw van Dadizele, met de titel: Onbevlekt Ontvangen.
De stenen onder en rond het beeld werden betaald door de gelovige gemeenschap en de bedevaarders. Het beeld rust op een grote brede en hoge witte marmeren plaat en begroet u zodoende al van aan de poort van de basiliek.
Misschien even openklikken .. of misschien nog beter, zelf op bedevaart komen te Dadizele.
Zondag 10 mei vierden we de zalige Damiaan in onze kerkprovincie. Precies die dag in 1873 zette hij voet aan wal in Molokaï, zijn laatste halte van de bus naar de hemel. . In de komende weken naar zijn Heiligverklaring zullen wel meer artikelen en bijdragen verschillen in de media. En ja, Damiaan heeft heel wat pluimen verdiend (achteraf): Belg de Belgen, grootste Belg aller tijden ...
Laten we eens die pluimen wegdoen en hem een paar nieuwe opsteken. We kunnen best ons laten leiden door de titel die hij zichzelf in één van zijn brieven geeft: PASTOOR van Molakaï. Ja, gewoon pastoor van Molokaï.
Wat dat pastoor-zijn inhield proberen we aan te voelen. Hou je vast: palliatief bezig zijn, preken, verzorgen, bouwen, voorgaan, bidden, ja, ook bekeren. En moeten we het bij Damiaan het ook niet hebben over (on)gehoorzaamheid, keuzes maken en keuzes trouw blijven, voorzienigheid?
In een vorig leven had ik het voorrecht het genoegen klinkt hier niet op zijn plaats, en verder waren er ook weinig gegadigden die deze taak op zich wilden nemen op zondagmorgen de gangen van een ziekenhuis, annex rust-en verzorgingstehuis, te mogen doorkruisen, om de communie naar zieken en bejaarden te mogen brengen.
Toen, net zoals nu herinnen ik me dat dit zo anders was dan alle andere gehaaste verplaatsingen. Het begon al bij het onthaal waar ik de sleutel kwam ophalen om de kapel te openen . Ook al kende men me al jaren met mijn goede en kwade kantjes, er werd anders naar me aangekeken. Zelf, al was het niet nodig, ik kreeg voorrang op anderen toen ik om die sleutel vroeg. Meer nog, men hoefde niet eens te vragen waarom ik kwam. Gelovig of ongelovig, praktiserend of niet, de dames aan de balie hadden een vorm van respect, ook al werd dit niet uitgesproken, maar ze wisten dat ik iets zou gaan doen dat boven het gewone dagdagelijkse staat, en zelfs niet direct van mezelf kwam.
Alleen al het binnengaan van de kapel was zo anders dan op een ander moment tijdens de dag of de week. De sleutel omdraaien in het tabernakel was niet gewoon het openen van een deurtje; noch minder was het wanneer ik mijn hand uitreikte om de kelk te nemen. Ik ging er steevast voor knielen en hier begon mijn gebed dat me de ganse weg innerlijk zou volgen. Het was telkens bevreemdend wanneer ik de kapel uitstapte en a.h.w. met de Heer de werkelijkheid van nde wereld en van alle dag binnentrad. Het lopen van elke dag werd haast een voorbij schrijden, zeker op de verpleegafdelingen. Maar ook bij het noodzakelijk doorkruisen van technische ruimtes zoals de keuken en liften nam een heel apart gevoel vanbinnen de leiding. In die luttele seconden werd ook door de toeschouwers die bijvoorbeeld aan de afwas bezig waren plots gezwegen. Allemaal vrij raar maar o zo mooi. Nooit werd ik er later op aangesproken, in tegendeel, en dit in een wereld vol van pluriformiteit.
Ik was me er wel degelijk van bewust dat ik Christus bij de mens bracht en dat telkens opnieuw. Vandaar dat ook verpleegkundigen het even stil maakten toen ik langs de kamers passeerde, even opzij schoven, al gereed de kamerdeur openden; of ik denk maar aan de poetshulp die even het werk lieten liggen. Het viel me trouwens op dat tijdens het toedienen van de communie deze mensen soms even een kruisje maakten of uitdrukkelijk zegden aan de patiënt: Daar is de meneer met de communie. Af en toe werd gevraagd of ik priester was. Niet om me te taxeren, maar in tijden van ziekte en lijden wil men een priester naast het bed; dat is mijn ervaring. Sommigen waren zelfs ergens teleurgesteld omdat ze geen priester aan hun bed zagen en zegden dat ook uitdrukkelijk. Anderen vroegen dan weer na het ontvangen van de communie of ik ze nog zou willen bezoeken in de komende dagen En ik heb me aan deze belofte gehouden en zo deed ik tijdens de week aan zieknbezoek door gewoon even binnen te wippen bij deze mensen die soms van niemand nog bezoek kregen, vooral door hun eigen hoge leeftijd.
Toen men me zag, met de kelk in de hand, sloegen de meesten een kruis, begonnen ze spontaan een Onzevader of een Weesgegroet te bidden.Anderen waren er op voorbereid en hadden steevast de rozenkrans in de hand. Elk bezoek is een mystiek gebeuren, altijd anders maar zo doordringend.
Sommigen vroegen wekelijks naar de communie, anderen dan weer niet. Maar vaak gebeurde het ook dat in een meerpersooonskamer een derde om de communie vroeg. En gezien het zondagmorgen was gebeurde het ook dat de vroege bezoeker, tot zelfs het aanwezig personeel, ook wilde aan de communie deelnemen. Voor al deze mensen werd de communie een bijzondere kracht; zelfs plots even weg uit het steriele van een ziekenkamer,de ogen gericht op het kruis. Er werd niet veel gesproken, want iedereen sprak op dat moment met de Verrezen Heer, veel intenser dan wij dat doen wanneer we gezond zijn.
Er waren ook mensen die zeer moeilijk de communie konden ontvangen door slikproblemen. In die gevallen werd eerst overlegd met de verpleegkundige en werd ook nog eens uitdrukkelijk de vraag gesteld of het wel zou gaan. Maar hoe moeilijk ook soms, mensen zagen daar echt naar uit. Het was niet altijd gemakkelijk zo de communie bij de patiënt te brengen, maar de dankbaarheid door een glimlach of een stevige hand op de mijne deed alles vergeten en dan besefte ik dat God in mij aan het werk was geweest, mede door de verpleegkundigen of de poetsvrouw. Neen, die tijd was geen tijdverlies geweest eens terug thuis. Misschien had ik er wel het beste van mezelf gegeven op een volledige week.
Mijn inpiratie voor mijn doen en laten haal ik uiteindelijk uit het levensverhaal van Jezus, de man Nazareth. U kon het lezen op mijn blog rond 'vriendschap en liefde'. Het is het verhaal van VERTROUWEN in de mens en vertrouwen op de zegen van God. Een oproep om niet te zwijgen als mensen in het gedrang komen. Het is mijn blijvende roeping me over te geven aan de zorg van de anderen, zeker aan deze die geen stem hebben. Het Evangelie kan je maar zien aan onze daden, en wanneer ik dan zelf zoveel liefde heb mogen ervaren weet en belijd ik dat ik aan deze christelijke inspiratie trouw wil blijven door mensen in de nabije omgeving of via de virtuele weg perstpectief te bieden, telkens opnieuw, hen te doen opstaan - net zoals het evangelie dat doet!
Velen beginnen hun dag met de krant. Pas ontwaakt, omringen ze zich al met slecht nieuws. Waarom niet je dag beginnen met een Bijbelvers? Dat kleurt alles anders. Draag je dag op aan God, kan alles wat je doet een gebed zijn. Zo eenvoudig is het. Dat is gelovig in het leven staan.
Ik ben protestantse Ik ben ter wereld gekomen, énkel en alleen door het toedoen van Onze Lieve Vrouw. Drie jaar na het huwelijk van mijn ouders kon mijn moeder niet in verwachting geraken. Maar toch bleef ze geloven in Moeder Maria. Ze begon te vasten gedurende één jaar en dat elke vrijdag. Ze bad tot Maria dat ze ten minste één kind mocht baren zoals Jij Jezus in jouw handen mag houden, met al uw genaden.
Onze hemelse moeder heeft deze wens tot vervulling laten komen.
En zo gebeurde het dat na heel wat tegenslagen ik geboren werd.
er is iets iets wat boven ons allen staat ik geloof tegenwoordig meer dan dat ik ooit deed is dat met het ouder worden of door de vele tegenslagen in mijn leven want ik weet dat ik, al was ik toen nog niet zo een gelovig mens, steeds sprak aub God help mij uit dit dal van pijn en eenzaamheid en weet je wat mijn woorden zijn tot bij hem geraakt want tegenwoordig is de pijn zo miniem zo kleinschalig en eenzaamheid dat is slechts een woord wat iemand uitvond om medelijden op de wekken ja ik ben er de dag van vandaag honderd % zeker van
God bestaat! meer dan wij ooit zullen bestaan ...
Een geloofsbelijdenis durf ik dit noemen. Ze werd me doorgestuurd via email. Dat is écht geloven!
De Vlaamse bisschoppen reageren misnoegd over de cover van het maandblad Goedele. Daarop is te zien hoe Goedele verkleed is als non en bij het magazine steekt een zakje hosties met de afbeelding van Goedele en de vermelding 'dit is mijn lichaam'.
'Het gebruik van hosties is voor de katholieke Kerk een brug te ver. Ook al gaat het niet om echte en zeker om niet-geconsacreerde hosties, dan nog blijven ze een wezenlijk symbool uit het katholieke geloof en de liturgische praxis', zegt Hans Geybels, woordvoerder van de Vlaamse bisschoppen in een persmededeling.
'Nog onaanvaardbaarder is het misbruik van de woorden van Christus zelf 'Neem en eet, dit is mijn lichaam' ze vormen immers de kernwoorden uit de eucharistie. U begrijpt wellicht dat zoiets bijzonder pijnlijk is voor christengelovigen.'
Geybels ziet in de actie vooral een reclamestunt en gelooft niet in de uitleg van Goedele dat alle artikels getuigen van respect voor alle godsdiensten.
'Wij zijn ervan overtuigd dat het misbruik van centrale religieuze symbolen niet bevorderlijk is voor de uitbouw van een harmonieuze samenleving en zouden u willen vragen respect op te brengen voor de diepste overtuigingen van mensen. Dat is geen censuur en doet ook geen afbreuk aan de vrije meningsuiting, maar het is wel een oproep tot respect en fijngevoeligheid', zegt Geybels.
EN WIJ MAAR PROBEREN OP ONZE MANIER HET CHRISTELIJK GELOOF UIT TE DRAGEN O.A. VIA DIT BLOG MAAR EVENZEER DOOR HET PROMOTEN VAN CUERSUSSEN GELOOFSOPVOEDING ALLERHANDE. HET IS DAN OOK BIJZONDER PIJNLIJK VOOR EEN GROOT DEEL VAN ONZE BEVOLKING DAT ZO EEN MAGAZINE DE VOORPAGINA'S HAALT. GELUKKIG ZIJN ER ZELFS ATHEISTEN DIE ZICH AFKEREN VAN DEZE GOEDKOPE STUNT.
