God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Het altaar: plaats waar Christus zich opoffert in elke Eucharistieviering, hier en overal, voor het heil van de wereld.
Heer, onze God, Laat het teken van brood en wijn, waarheid worden in ons midden. Laat uw woord vlees en bloed worden in ons bestaan. Doe ons ervaren en waarmaken dat er geen andere weg is naar vertrouwen, aan die welke Jezus en zijn Moeder ons zijn voorgegaan: de weg van de liefde tot het einde toe.
Sint-Maarten (mijn geliefde patroonheilige!) toont ons haast als een icoon de onvervangbare waarde van de individuele getuigenis van wat barmhartigheid is. Benedictus XVI
De weg naar Emmaüs heet weg van de ontmoeting. Onverwacht ontmoeten moedelozen een man, een reisgezel, een vreemde, een leraar die hen veel uitlegt. Hij vertelt en verklaart, maar luistert vooral naar hun hart, hun zorgen en vreugden, hun ontgoochelingen en hun dromen voor morgen. Op het einde van de weg gaan ze samen aan tafel zitten. Hij breekt brood, zij brengen een beker met wijn aan. 'Blijf bij ons,' vragen ze. Zo hebben ze nog nooit met elkaar gesproken, ze herkennen in die andere iets van 'meer', ze voelen iets van de Andere, en erkennen de 'mens' zoals ze hem of haar nog nooit gezien hadden. Vandaag is het een leraar of lerares, morgen een ouder of opvoeder, en waarom geen medeleerling? Wanneer samen op weg gaan een ontmoeting wordt, wanneer samenscholen ook erkennen brengt, wanneer samen delen en breken herkennen is, dan wordt het onderweg zijn een feest, een viering die bemoedigt en zendt, om zo verder te doen.
Ik weet niet wat er is gebeurd maar blijkbaar moet je bij onderstaand bericht scrollen over de zwarte achtergrond om toch maar de tekst te kunnen lezen. Raar maar waar. Dus nog even proberen mensen. Mijn excuses, want geheel buiten mijn wil om!
Who was Jesus Christ & what did He really teach? Find out in free book
Zoals wij advertenties zien verschijnen op onze internetdagbladen, zo verschijnen bovenstaande in India! En dit zijn er slechts enkelen van de honderden die zomaar op het 'netvlies' verschijnen!
Christelijk geloof, helemaal geen dode letter, ondanks de vele vervolgingen tot zelfs moordaanslagen op priesters.
Waarvoor is de mensheid altijd en overal zo bang geweest van het christelijke geloof, waar Jezus alleen maar liefde predikte?!
Weliswaar de Nederlandse titel van het boek met als titel 'Qui est pour vous Jésus-Christ?", een boek samengesteld uit opiniestukjes van zowel christenen, ongelovigen en anderen, elk met hun eigen kijk op wat Jezus voor hen betekent.
Op zich niets fout mee ware het niet dat men dit boek niet moet meegeven aan jonge mensen die het dan nog in één ruk willen uitlezen. Zo gebeurde het met een jonge seminarist dan nog. De vele gedachten die hem werden toegeworpen en dat in afzondering, en er zonder met anderen mee in discussie te kunnen gaan, deed de seminarist die heel bewust een keuze had gemaakt voor het prieterschap in er en geweten net voor de dagelijkse avondmis op het seminarie het besluit nemen naar zijn geestelijk directeur toe te stappen en hem te melden dat hij niet in de mis zou aanwezig zijn, wat ook gebeurde. Wat nog vreemder is, de seminarist voelde zich helemaal niet ongemakkelijk terwijl zijn studiegenoten allemaal in de kapel waren. Hij was precies een gast, zich van geen kwaad bewust en niet langer nadenkend over het boek.
De dag nadien echter was voor betrokkene alles blijkbaar verleden tijd en was hij terug de seminarist als de dag voordien, maar niet voor de professor en het seminariecollege die hem nog dezelfde maand diplomatisch naar huis stuurden. De roeping bleef. Zijn leven daarentegen werd onderste boven gegooid en zijn roeping bleef onbeantwoord.
Geef dus zo een boek niet zomaar in handen van onze jongeren tenzij je hen begeleidt en ze het niet laat uitlezen in één ruk. Want dan weet zelfs de eerste beste gelovige niet meer 'Wie Jezus Christus voor je is', een vraag die we daarom best elke week eens worden gesteld tijden de eucharistie.
Een tijd terug heb ik via korte berichten geprobeerd interactie te krijgen rond geloven en dat is toen aardig gelukt. Onverwacht lees ik in mijn gastenboek een bedenking die hierbij kan aansluiten. Met dank voor het mee-denken geef ik ze hier mee:
Ik denk namelijk dat God wél verdrietig zou zijn als er niemand meer naar Hem toekomt.
Maar gelukkig zijn er nog steeds mensen die God in de kerk ontmoeten; of moeten we zeggen dat God zich laat ontmoeten ongeacht waar we ons bevinden.
The Divine Feminine The Mother Mary is making it known that her Love and nurturing energy is needed in the world at this time.
She is making herself known to all of us through various means. It is either through manifesting and allowing herself to be seen in the form of apparitions or through speaking through people who have been gifted with the ability to communicate her words. Do not take our word for it. Read for yourself.
She is speaking the same message through various people throughout the world.
Take a moment to read what she has to say and recognize the similarities in her message. Blessings: Mother Mary While We Sleep While We Wake While We Eat While We Hunger While We Breath While We Take While We Give While We Sing While We Cry While We See While We Touch While We Taste While We Feel
Mother Mary is Always There Holding us and Loving us Unconditionally
De pijn van anderen laat onze verzorgenden niet onverschillig. Ze weten zich gedragen door die Groteh hand van God, en kunnen daardoor anderen hélpen dragen.
Zo een warm hart hebben ze, en tedere handen, dat ze versteende mensen weer in beweging kunnen krijgen.
De hemel op aarde, daar dromen ze van. Maar ze doen hem ook, die droom, hier en nu: Vrede, rust, aandacht, respect, voor de de kleinste en de kwetsbaarste het eerst en het meest ...zoals
Zachtmoedig zijn ze, al die medewerkers, geen watjes of softies, maar zacht én moedig tegelijk.
Zo een hemelhoog vertrouwen hebben ze, in het leven, in de mensen, in God, dat ze geweld en onbegrip met liefde kunnen beantwoorden, en plaats maken voor iedereen.
Het zijn geen elleboog-werkers die niemand ontzien.
Vaak zijn het wel ambetanteriken, omdat ze niet kunnen zwijgen over onrecht, omdat ze zich niet neerleggen bij scheefgegroeide feiten.
Neen, ze hoeven zich niet groot en sterk te houden. Ze hebben de pijn van het zijn al gevoeld en kennen de onmacht om verdriet dat niet te genezen valt.
Ze vergeten de wonden van het veleden en gunnen mensen tijd om weer héél te worden.
Ja, zalig die er helemaal durven zijn voor de anderen.
Het leven heeft hen veel geleerd. Dat geluk niet maakbaar is bijvoorbeeld, niet zomaar en totaal in je handen ligt. Ze draaien niet rond hun eigen as. Gewoon zichzelf zijn ze, in alle eenvoud.
"Ze" zijn de telbare mensen in onze ziekenhuizen, of ze nu poetsen of koken, verzorgen, opereren, computeren of gewoon luisteren.
Het maakt wel een verschil als je dat met hart en ziel doet.
Toen ik het recent nog had in een panel over de blijvende terugloop van het kerkbezoek en de christelijke praktijk en ik er aan toevoegde dat we misschien te veel cursussen volgen OVER het geloof kreeg ik van onverwachte hoek volgende toegeworpen:
WIE TE VEEL OVER GOD SPREEKT ZAL NOOIT IN HEM GELOVEN!
Iedereen viel stil behalve die Indische seminarist!
Dank om dit met ons te delen, wat ik op mijn beurt graag met u deel!
zopas een mailbericht ontvangen uit India waar een jonge priester - 39 jaar - vermoord en naakt werd aangetroffen naast zijn bromfiets toen hij terugkwam van een begrafenis die hij had geleid. Het zoveelste slachtoffer na de christenvervolging in Orissa.
Waarom toch!
'The blood of Father James will not have been shed in vain. His blood will serve the Church and the mission in India. We pray God for justice and protection,' the bishop said.
Iedereen van ons staat al dan niet uitgebreid stil bij zijn geboortedag, wat mooier is dan verjaardag zeker naar de inhoud toe, maar wie staat stil bij de dag waarop hij door het doopsel werd opgenomen in de christelijke gemeenschap waar we toen met liefde een naam kregen die voor de rest van ons leven ons blijft volgen. Vandaag vier ik dus en dit pas één dag na mijn geboorte mijn doopverjaardag! Een naam zeker tot voor kort werd gelinkt aan een heiligenleven, een patroon als het ware. Voor mij alvast tot op vandaag een inspiratiebron! Maarten
