God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Het feest van Maria Lichtmis, of de "Opdracht van de Heer" wordt gevierd op 2 februari. In onze parochiekerken voorzien we in die dagen een bijzondere viering met kinder- en ouderzegen. Oudeschap is niet eenvoudig. niet alles is rozengeur en maneschijn. loslaten is soms een zeer moeilijke opgave. Elk kind is wat het in wezen is en het zal zijn eigen pad kiezen. Zo hoort het ook. We kunnen als ouder alleen maar zorgen dat we ons kind een goede algemene kennis meegeven, repect en eerbied in sociale omgang, maar zeker en vast ook een stevige basius in GELOOFSOPVOEDING. We wensen ons kind het alerbeste toe en laten het graag zegenen:
"HET GAAT JE GOED, GOD ZIJ MET JE OP JE LEVENSPAD"!
Wij lezen dat een zekere Simeon, een rechtvaardig en vroom man, verlangde naar de beloofde Messias. Die was al zo lang aangekondigd in de heilge geschriften. Simeon kende dan ook de boeken als geen ander. De Heilige Geest openbaarde hem dat hij niet zou sterven voordat hij de Messias zou zien. Op het moment dat de ouders van Jezus met Hem in d etempel kwamen, nam hij het kind in zijn armen en wist hij dat de profetie was uitgekomen.
Maar Simeon zegde tegen MARIA : "Weet wel dat velen in Israël door Uw zoon ten val zullen komen of juist opstaan. Zelfs U zal door een zwaard doorstoken worden. De voorspelling over het lijden en de dood van Jezus moet een pijnsteek geweest zijn voor Maria, maar Maria heeft een rotsvast geloof.
Daarom kwam ook Maria in de traditie van Lichtmis centraal te staan. Het feest van Lichtmis is enerzijds een blij feest van licht en 'zien' of het (h)erkennen van van de Redder voor de mensen, maar anderzijds ook de realiteit dat het leven niet altijd verloopt zoals je had gedroomd.
Voor wie gelooft echter is er geen plaats voor hopeloosheid. God is een houvast. Geloof brengt LICHT IN EEN NIEUWE MORGEN.
Het doopsel is geen eindpunt maar precies een totaal nieuw begin. Het doopsel is de eerste stap. Gaandeweg stappen zetten in die geloofsgemeenschap gebeurt meestal aan de hand van papa en mama, van broer en zus, van oma en opa. Ook leerkrachten zullen hen de geloofstaal bijbrengen, zeker in dit jaar van het WOORD. Op sommige parochies worden kindernevendiensten voorzien tijdens de eucharistieviering op zondag. Zo proberen jongeren en ouderen op een verstaanbare wijze het geloof voor kinderen nabij te brengen. Zo samen bidden geeft voor beiden veel voldoening en wellicht de beste voedingsbodem, even weg uit alle drukte.
Voorlopend op het feest van Lichtmis dat we straks vieren is het misschien goed even stil te staan bij het doopsel, want we hadden het al eerder over het vormsel. Als ouders beslisen hun kindje te laten dopen, wat bedoelen ze dan? Wat gebeurt dan? Hoe ga je best te werk? Elke parochie heeft daarin een eigen aanpak, maar alle parochies zijn het erover eens dat het doopsel een goeie voorbereiding vraagt. Het doopsel is immers het eerste sacrament in het prille leven en het is té spijtig om een doopsel als een fai-divers te laten voorbijgaan. Hoe beter het doopsel voorbereied, des te intenser en mooier het wordt beleefd, geleefd. Als men op dat moment God voelt, dan is dit ronduit zalig.
De doopaanvraag gebeurt via de pastoor of de parochiaal verantwoordelijke. Daarna kunnen in het beste geval catechisten ten huize gaan bij de jonge ouders en hen een doopmap aanbieden met keuzeteksten voor de opmaak van een eigentijds doopboekje; maar nog belangrijker in deze ontmoeting is de kans om een gesprek aan te gaan om over een tekst dieper stil te staan en aan te geven hoe rijk de symboliek is van het doopsel: het kruisje, handen, water, olie.
Het kruisteken is in zekere zin de samenvatting van ons geloof, want het toont ons hoezeer God ons heeft liefgehad; het zegt dat er een liefde is die sterker is dan de dood, sterker dan onze zwakheden en onze zonden. De kracht van de liefde is sterker dan het kwaad dat ons bedreigt, soms rakelings nabij. Alle mensen van goede wil, allen die lijden in hun hart of in hun lichaam - en concreter kan het niet in deze dagen waarin ons land weer eens in rouw werd gehuld - mogen met het vertrouwen van onze Moeder MARIA hun ogen richten op het kruis van Jezus om de bron van het leven en het heil te vinden. We werden bij de geboorte getekend met het kruis en dit gebaar werd herhaald bij ons doopsel. Het allerlaatste teken over ons bestaan zal dan ook een kruis zijn.
We zijn misschien met zijn allen op een eilandje beland nu nog meer kerken en kloosters worden gesloten, maar bij droevige gebeurtenissen komen mensen terug naar de kerk, zoals ze ook massaal samen kwamen te Lourdes in 2008. Misschien moeten we allen, ook ikzelf, opnieuw het kruisteken te leren maken om daarmee onze angst in het leven te verdrijven. Mochten we het slechts elke dag van het jaar maar dan héél bewust maar één maal doen, dan veranderen we de wereld om ons heen.
Wellicht kijk je nu verbaasd op wannneer je deze titel ziet, maar het sacrament van het priesterschap is heus niet uit de wereld verdwenen. Hierbij deel ik dan ook in de vreugde van een nieuw gewijd priester na gedane studies te Rome zijn pastorale taak opneemt in zijn thuisland Kerala.
Verheug u altijd in de Heer. Nog eens: verheug u! Uw vriendelijkheid moet bij alle mensen bekend zijn. De Heer is nabij. WEES NIET BEZORGD, maar laat uw wensen bij God bekend worden door te BIDDEN en te smeken en door een DANKGEBED te zeggen. En de VREDE van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw hart en gedachten bewaren in Chrstues Jezus.
Fil.4,4-7
een toepasselijke foto bij de "vredeswens" bij een nieuw gewijd priester.
Geloof heeft te maken met zingeving, met VERTROUWEN ondanks alles, misschien nog het meest met HOOP. Het gaat over het respectvolle, liefdevolle, gevend-vergevende, mede-menselijkheid die geworteld is in het besef dat wij dit leven gratis gekregen hebben om niets. Wij zijn als mens door God gewild om er voor elkaar te zijn, en dat zonder ophouden. Geloof gaat over die mystieke haast niet in woorden te vatten verbondenheid, maar met een levenlang zoeken naar de antwoorden op onze levensweg die uiteindelijk God ons zal geven in Zijn onmetelijke Liefde.
Met deze vernieuwde uitgave kunnen we elkaar allemaal helpen een stap voorwaarts te zetten om in alle eenvoud en herkenbaarheid te spreken over wat GELOVEN vandaag concreet betekent. Werkelijk een aanrader waarover volgend commentaar.
Christelijk gezinsboek voor de 21ste eeuw
Al de dagen van ons leven
)AVERBODE / KAMPEN (RKnieuws.net) - Al de dagen van ons leven - Christelijk gezinsboek voor de 21 ste eeuw begeleidt families doorheen het leven. Gedichten, liederen, recepten, informatie, praktische tips, gebeden, verhalen, beelden en goede raad voor een dynamisch gezinsleven helpen het leven gestalte te geven - niet alleen op de feestdagen maar ook in het leven van elke dag.
Al de dagen van ons leven is een welkome raadgever in verschillende situaties: Hoe kunnen we ons huwelijk zinvol beleven?; Hoe kunnen we onze kinderen waarden bijbrengen? Hoe bereiden wij doop, eerste communie en vormsel voor?; Hoe beleven we de feestdagen in onze familie: verjaardagen, advent, Kerstmis, veertigdagentijd en Pasen?; Wat kunnen we doen wanneer iemand gestorven is?; Wat betekent het christelijk geloof voor ons concrete leven?; Wat geloven mensen in andere religies?
Dit boek is een aanpassing voor Vlaanderen en Nederland van het Duitse boek Durch das Jahr, durch das Leben en uitgegeven door Kösel Verlag in München (2006). Het werd samengesteld door Luc Anckaert, Stijn Demaré, Kolet Janssen, Rebekka Jonkers, Eric Seghers, Stijn Van den Bossche en Peter Vansweefelt in een eindredactie van Steven Pinnoo. Voor de prachtige illustraties tekende Mieke Lamiroy.
Al de dagen van ons leven wil gezinnen met openheid voor spiritualiteit en geloof ondersteunen en geestelijk voedsel bieden maar sluit daarbij de ogen helemaal niet voor de zorgen, het lijden en de conflicten die in gezinnen en families leven. Ook zij die een andere levensvorm dan het klassieke gezin verkiezen, worden niet vergeten. Dit gezinsboek is geschreven met een groot respect voor elke mens en voor elke welgemeende relatie die mensen met elkaar aangaan. Het wil hoop geven, geloof mogelijk maken en, vooral, de liefde centraal plaatsen. (tb)
Luc Anckaert e.a., Al de dagen van ons leven - Christelijk gezinsboek voor de 21ste eeuw; uitgeverij Averbode / Kok, Kampen; 590 blz.; 34,50 euro
Net toen ik hier een stukje wou achterlaten bereikte me een mooi gebed. Mooi omdat het geschreven is door iemand die me vond via mijn ander blog http://blog.seniorennet.be/maarten1955/ die evenzeer gebaseerd is op geloof en vertrouwen, en voor die man was het een aanvang terug te keren naar zijn wortels, ook in bange dagen. Laat ons samen bidden of even mediteren.
Heer maak mij stil
Heer maak mij stil, zodat ik rust vind. Heer maak mij zacht zodat ik vrede vind.
Heer maak mij sterk, zodat ik winnen kan. Zodat ik de strijd die in mij woedt kan overwinnen.
Die tweestrijd wat in mij mijn krachten laat afnemen kan ik niet langer nog tegenhouden.
Heer laat mij één enkel teken van Uw alom prezen goedheid zien. Een teken van U is mij meer waard dan eender wat voor teken op aarde.
Ik weet dat ik Uw kind ben, dat JIJ mij ooit geschapen hebtnaar Uw beeld. Ik weet dat ik een deel van Uw goedheid meekreeg op de dag dat Jij mij hier hebt neergeplant op die onmeetbare oppervlakte.
Ik weet dit allemaal zo goed. En toch heerst er in mij een tweestrijd, een van woordeloze woede omtrent dit leven hier op aarde, en het woord wat JIJ ons meegaf.
Heer maak van mij het kind wat aan Uw beeld voldoet, zodat ik strakjes wanneer mijn tijd gekomen is, mijn lichaam zonder schaamte of schuldgevoelens moet achterlaten.
Toe Heer, maak mij stil zodat ik rust vinden zal in dit nu zo hectische bestaan op aarde.
Het is zoals bij vele vragen in het leven. Bij het zoeken naar het antwoord, dat soms voor onze neus ligt, moeten we even halt houden, even stil zitten desnoods. Dat is veel te meer zo wanneer het over geloven gaat, over de vraag hoe ik mijn God, mijn Christus ervaar. Terugkeren naar het hart. Bezinnen over onze diepste drijfveren. Pas in het diepste van ons hart kunnen we als mens echt bij God geraken.
Daarvoor moeten we de dagelijkse sleur achter ons laten zoals ik ooit een groep zusters zag over en weer wandelen in een grote inkom juist voor de deur van hun kapel. Zij veegden er zowel letterlijk en figuurlijk het stof van hun sandalen, in stilte, zich voorbereidend op hun gebed straks in de kapel.
Ik heb dit tot op heden onthouden. Meer moeten we niet doen bij God te raken: terugkeren naar ons hart en kijken wat het van me verlangt.
Deze vraag tesamen met de vraag: "Hoe moeten wij als christenen geloven" zijn wellicht de twee belangrijkste vragen waarvan vooral de laatste te sterk benadrukt werd door de kerk in afgelopen decennia. Ja, wie is die Jezus? Daar zijn genoeg boeken over voor handen en toch blijft het geen gedane zaak. Het leven van Jezus begint in de meeste evangeliën met Zijn geboorte. De evangelist Marcus echter plaatst Jezus in het begin van zijn evangelie meteen als de jonge man die net als zijn Joodse tochtgenoeten zoekt naar gerechtigheid en zo de letterlijk afdaalt naar de Jordaan waar hij zich laat dopen. In die Jordaan, het diepste punt van onze aarde, doet hij wat anderen met hem doen: het ritulele reinigen. Dat rituele vind je zowat in alle religies terug zoals Hindoes zich onderdompelen in de Ganges. Jezud geeft hier echter een radicale duiding aan, heel anders dan het rituele. Het is, naast de bevestiging die hij van Godswege krijgt in de vorm van een duif die over hem neerdaalt: Dit is Mijn geliefde Zoon in Wie Ik welbehagen vind, de oproep tot iedereen die Hem wil volgen dat dit enkel en alleen kan door gerechtigheid. Diezelfde gerechtigheid die al door de profeten werd voorspeld. Het grote verschil me Isaak is wel dat Hij het met Zijn eigen leven zal bekopen.
Die duif is er niet zomaar aan toegevoegd; want dat evangelie van Marcus is geschreven toen alles wat Heilig was miskend en verstoord was door de Romeinen. De tempel was verwoest. En de eerste kleine christengemeente, daar waren alle leiders van vermoord. Dan was die vraag inderdaad nogal dringend. Jezus, wie ben je en waarom moeten wij je volgen? Maar precies door in het water van de doop te gaan staan, heeft die kleine gemeenschap het overleefd.
Nu ook onze kerken leeglopen en het christelijke geloof een deuk krijgt wordt ons heel duidelijk de vraag gesteld:Wie is Jezus voor jou vandaaag? Starten we net als toen met een kleine gemeenschap, die zijn fundamenten vond in gerechtigheid en vrede, zoals al door onze voorvaderen lang voorzegd?!
Het was me een genoegen te zien dat jonge marketingstudenten op een creatieve heel hedendaagse manier Jezus in de spotlights plaatsten. Het was nog verrassender toen ik gelijkaardige "reclame" zag op Indische sites. ik probeer er een paar hier achter te laten als voorproefje.
Het kerkgebeuren staat dus niet langer los van die ene feestelijke dag. Want tijdens het godsdienstonderricht in de klas krijgen de leerlingen volgens het leerplan de passende inzichten in de opbouw van de eucharistie. Zo herkennen kinderen in de kerk wat ze op school leren. Het gezamenlijk gebed in de klas, de schoolvieringen en de vele pastorale impulsen o.a. naar aanleiding van de advent en de vasten vorrmen het ideale kader voor de voorbereiding op de eerste communie.
Na de eerste communie ontvangt elke eerste communicant een paspoort: een plooikaart met bewijs van doopsel en eerste communie. Deze kaart kan later eventueel aangevuld worden, bij voorbeeld naar aanleideing van het vormsel.
De nieuwe aanpak van de voorbereiding wil het automatisme doorbreken waarmee de eerste communie vaak wordt beleefd. Ouders, school en parochie worden uitgenodigd elk hun steentje bij te dragen.
De drie plaatselijke instapvieringen op de parochie zijn bedoeld om geleidelijk in te stappen in de viering van de eucharistie: Jezus roept ons bij onze naam, wij luisteren naar verhalen uit het Jezus-boek, Jezus nodigt ons aan zijn tafel. De instapvieringen zijn sobere vieringen met telkens dezelfde bouwstenen die ook terugkeren in de eerste communieviering zelf: gebeden, liedjes, tafelgebed, ... De doorstapviering is bedoeld om de overgang te maken van de eerste-communieviering naar de viering van de zondag. Na elke viering ontvangt de communicant een gekleurde Bijbelkaart om nog even thuis bij het Bijbelverhaal stil te staan. Een theelichtje waarop elk zijn naam schreef, vormt doorheen de vieringen de rode draad.
