Ze stonden er bedremmeld bij,

zeg maar: verslagen bij.

Eerst op die vrijdag

hadden ze hem verloren aan de dood

en nu met zijn hemelvaart

verloren ze hem opnieuw.

Toen Hij stierf op die vrijdag

week zijn lichaam, niet zijn Geest.

De Geest was bij hen

was gebleven, levend en warm,

en zeer nabij, vertrouwd.

En nu ineens starend naar de hemel

was er de leegte.

Als van God verlaten bleven ze bij elkaar

en uitzichtloos was de diepte,

de diepste duisternis.

Eén lichtpunt was er:

een belofte, een toezegging meer niet.

Maar ze wisten dat het bij een belofte

meer gaat om de waarde van hem die belooft

dan om de inhoud van de belofte.