Ze staat er, los van ’t gewone leven :

Uw stappen doen de stilte beven

als ’t vallen op het zachte mos

van droge blaren in een heel stil bos.

Er pinken lichtjes die hun gloed

zacht schijnen laten in de schemergolven

en in ons soms zo zwaar gemoed

het groot mysterie voelen doet

waarin de waarheid ligt bedolven.

Mocht het de Moeder Gods behagen

want mensen voelen zich zo klein

en houden nimmer op met vragen :

ieder heeft daarvan zijn eigen refrein...

                                                                               Kamiel De Wit 1961