Een van de mooiste dingen die we elkaar in dit leven kunnen schenken is misschien wel vertrouwen. Wanneer we iemand vertrouwen zeggen we: Ik geloof dat je zegt wie je zegt te zijn. Ik geloof in je. Ik weet dat jij deze taak aankunt of ik geloof dat mijn geheimen bij jou veilig zijn.

Helaas wordt vertrouwen ook veel geschaad. Nog erger: Ook in de kerk. Ook als broeders en zusters onderling. Wat kan dat pijn doen wanneer een broeder of zuster met wie je in dezelfde kerkbank zat toch niet te vertrouwen bleek. Dan blijkt maar weer: Vertrouwen komt te voet, maar gaat te paard.

En wat is het antwoord op de wantrouw die er heerst in onze samenleving en misschien ook wel in de kerk? Allerlei voorwaarden stellen, allerlei regels? Alles juridisch vastleggen? Nog meer wantrouwen? Is dat dan het antwoord?

Nee, het enige antwoord op geschonden vertrouwen is juist.. vertrouwen. Ik moet denken aan Petrus die zijn Heer heeft verloochend. Aan het meer ontmoet hij Hem weer en Jezus vraagt: Heb je Mij werkelijk lief? Hij vraagt het tot drie keer toe en Hij vertrouwt Petrus drie keer de bediening toe.

Wat mooi niet? De Heer zegt niet: Je hebt Mijn vertrouwen geschonden, houd er maar mee op. Ik zoek wel een ander. Nee, Jezus zoekt Petrus weer op en neemt hem weer in vertrouwen.

Onze natuurlijke reactie bij ontrouw is: ontrouw terug of afscheid nemen van elkaar. Helaas, zijn er situaties waarin het niet meer anders kan. Toch geeft Jezus ons ook hier een voorbeeld: Blijven wij trouw als anderen om ons heen ontrouw geworden zijn? Laten wij aan elkaar merken dat we elkaar vertrouwen en elkaar steeds weer een nieuwe kans geven zoals Jezus ons elke dag een nieuwe kans geeft?