Leven is
als ’t kauwen van een boterham:
heel rustig de tijd verbijten
en vermalen
tot ons eigen menselijk bestaan.

Leven is:
als samen eten
van hetzelfde brood,
zonder spreken
weten wat de ander proeft en voelt,
is samen door het leven gaan.

Leven is
de boterham verdelen,
is aan de ander geven
waar je zelf naar vraagt…
Het is onze tijd en ons bestaan
verkruimelen:
het ‘ik’ moet ‘in gemeenschap’ ondergaan.

Leven is
nog niet begrijpend
eten van het brood
dat Hij ons heeft gegeven,
Hij die eeuwig is.
Eten en ook weten
dat Hij in ons blijft leven,
ook als de laatste zon
in ’t donker van de nacht verdwenen is.