Waarom lacht men altijd om christenen? Ons credo heeft toch iets grandioos, onze sacramenten zijn krachtig en intiem tegelijk, onze moraal is veeleisend, maar verrijkend. De zaligsprekingen zijn parels en de parabels meesterwerken. En Jezus is een mens die je niet kunt liefhebben. En toch lacht iedereen om ons achter onze rug. Soms hebben we zin om te zeggen: 'Ik wil niet meer aan God denken.' Maar elke keer opnieuw brandt die warmte en dat innerlijke vuur in ons hart en verteert het ons. En zie ons dan: verleid, beproefd, opnieuw verleid en gezonden.
