Anderlecht is kampioen geworden, meende ik gehoord te hebben. Na de reguliere competitie was de pret er af. Het lijden van een terminale en kwalitatief zwakke competitie was niet langer om aan te zien. Iedereen deelde in de malaise: spelers, bestuursleden en scheidsrechters. Het publiek bleef wijselijk weg van deze vaudeville. Kon het symbolischer voor Anderlecht? Kampioen worden na een oerzwakke partij waarin de ref op het einde een penalty floot, nou moeder. Maar ere wie ere toekomt. Hij had het lef om een einde te maken aan deze eindeloze competitie. Ondeskundig, maar zo welkom.
Je nodigt een aantal bekende dames uit om een foto te laten nemen. Bovendien vraag je hen zich met een outfit te sieren die anders is dan wat ze gewoon zijn. Je maakt er een kalender van en je strooit wat misleidende reclame in het rond. Een goed doel is tenslotte de perfecte katalysator. Iedereen doet mee, iedereen vindt het superleuk. Meer nog, de massa slikt het product kritiekloos. Geen testaankoop om misleidende reclame te duiden.
Uni sono, een zeldzaamheid vandaag de dag, klinken de striemende veroordelingen van zij die zich, in een niet zo ver verleden, schuldig maakten aan daden van machtsmisbruik. Vooral de media nemen gretig de getuigenissen over, zonder enige kritische noot. De paginas worden gulzig gevuld met vaststellingen en zich steeds weer herhalende opinies. Weinig duiding, weinig diepgang ook. Pijnlijk vast te stellen hoe onze maatschappij wegglijdt en zich verkneukelt aan de sensationele verhalen. En dan hebben we het nog niet gehad op het recht van de verdediging. Als dat er nog is.
Dat ook anderen lijden aan het onvermogen om te communiceren, om waarachtig met elkaar te praten, en dat je de pijn van de anderen kunt verlichten door er zelf eerlijk over te zijn. Dat is, hoe je het draait of keert, een vorm van engagement, van betrokkenheid bij de wereld.
Ik hou van onze basisdemocratie. Maar ik hou niet van het voortdurend in vraag stellen van alles. Praten, debatteren en confronteren is goed. Maar je moet ook kunnen beslissen en de beslissingen uitvoeren. (Jacky Morel)
Wordt onze maatschappij gewelddadiger? Het lijkt er meer en meer op. Dienstverlenende beroepen blijken de makkelijkste slachtoffers. Neem nu met de trein rijden. Ieder gezond denkende mens weet dat je dan een geldig reisticket nodig hebt. Is dat er niet dan sta je bloot aan sancties. Normaal toch, ja. Foeteren op de controleur kan niet, en geweld al zeker niet.
Bijkomende veiligheidsmaatregelen nemen werkt enkel vals verdovend. De oorzaak ligt dieper. Een maatschappij die toestaat dat mensen alles mogen eisen, dat mensen over alles en nog wat mogen debatteren, dat mensen alles en iedereen in vraag mogen stellen, dat geweld bij het minste dispuut aangewezen is glijdt vervaarlijk af naar onbestuurbaar en beheersbaar. Wat meer strengheid tonen en verantwoordelijkheid bijbrengen in alle sectoren van de opvoeding is aangewezen.
Beseffen dat je het niet altijd bij het rechte eind hebt en dat zelfs in die gevallen waar je in je recht bent, onrecht kan opduiken is niet te veel gevraagd.
Het leven is nu eenmaal niet alles mogen en willen.
Van allen die beschuldigd worden van een misstap zijn het uitzonderingen die toegeven dat ze in de fout gegaan zijn. Hoe licht of zwaar het misdrijf ook is, men heeft het niet gedaan. Ook al zwelt de bewijslast aan en beseft ieder weldenkend mens dat ontkennen zinloos en zielig wordt, dan nog verweert men zich tegen beter weten in. We zullen maar denken dat dergelijk gedrag eigen is aan de mens.
Toch siert het de mens, die een fout begaan heeft, als hij er ook de verantwoordelijkheid voor neemt. Dan ook vallen de media stil want er is niets nieuws meer te melden.
