Heerlijk en spotgoedkoop zijn ze. Toch liggen ze er een tikkeltje verweesd bij. Weinigen achten hen een blik waardig. En als er dan toch iemand zijn ogen op hen laat vallen herken je onmiddellijk een verwijtende en paranoïde gezichtsuitdrukking. Laat staan dat ze betast worden, dat vingertoppen hun rijpheid inschatten. Niets van dat alles. Hun populariteit is getaand. Waar is de tijd dat ze menig eetschotel opsierden? Dat keukenkunstenaars hun aan schijfjes gehakte lijf in alle mogelijke vormen kneedden? Dat ze meer waren dan voedsel alleen? Dat ze een streling voor het oog en de smaakpapillen waren?
Verdoemd zijn ze. Als ze hier nog lang moeten liggen verrotten ze nog. Eigenlijk mogen ze nog niet klagen. Hun bloedverwanten halen niet eens mee de winkelrekken. De eertijds gefortuneerden die wel eens een enkel reis Rusland kregen, worden nu angstvallig geweerd. Voor de meesten geldt een doemscenario: snel verzameld worden, op wagons geladen en afgevoerd naar een zonderlinge plek waar ze ruwweg uitgekieperd worden. Zo zullen ze roemloos ten onder gaan. Ze kunnen alleen nog fantaseren over hun aanwezigheid op de aankomende zomerse barbecues. Het is niet meer dan een vervlogen droom.
Waar hebben ze het verdiend? Wie of wat is de oorzaak? Niemand die het hen kan vertellen.
Maar zo gaat het nu eenmaal. Iets dreigends nestelt zich in de geest der mensen en iedereen volgt, zonder enig redelijk argument.
Laat maar, de iets snuggere vegetariër beleeft gouden tijden: gezond en goedkoop eten zijn aan het feest.
Eens te meer een blogje erbij. In die kolkende stroom een betekenisvol plaatsje innemen, het is geen sinecure. De ambities zijn er, maar ingehouden en getemperd. Enige doelstelling is om een eigen zijdelingse kijk te geven op dingen die elke dag gebeuren en ons door de stuwende media onder een dwingende aandacht gebracht worden. Als je de moed hebt om los te komen van de mainstream zie je de dingen soms een ietsje anders, een tikkeltje genuanceerder. Het helpt je om te relativeren. Dit wil niet zeggen dat je visie dan de juiste is, integendeel. Maar door te ontfocussen krijg je een frisse grip op de dingen. Meer hoeft dat niet te zijn.
Wat gaan we doen? 1 keer per week gaan we aan de kant staan en geef ik je kans om samen met mij daar te gaan staan, om misschien hetzelfde te zien of iets totaal anders. Erg is dat niet, als je er finaal maar toe komt dat je de dingen eens vanuit een ander perspectief gaat zien. Gelijk halen is niet aan de orde. Op een andere manier tegen de dingen aankijken wel.
