Heerlijk en spotgoedkoop zijn ze. Toch liggen ze er een tikkeltje verweesd bij. Weinigen achten hen een blik waardig. En als er dan toch iemand zijn ogen op hen laat vallen herken je onmiddellijk een verwijtende en paranoïde gezichtsuitdrukking. Laat staan dat ze betast worden, dat vingertoppen hun rijpheid inschatten. Niets van dat alles. Hun populariteit is getaand. Waar is de tijd dat ze menig eetschotel opsierden? Dat keukenkunstenaars hun aan schijfjes gehakte lijf in alle mogelijke vormen kneedden? Dat ze meer waren dan voedsel alleen? Dat ze een streling voor het oog en de smaakpapillen waren?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Verdoemd zijn ze. Als ze hier nog lang moeten liggen verrotten ze nog. Eigenlijk mogen ze nog niet klagen. Hun bloedverwanten halen niet eens mee de winkelrekken. De eertijds gefortuneerden die wel eens een enkel reis Rusland kregen, worden nu angstvallig geweerd. Voor de meesten geldt een doemscenario: snel verzameld worden, op wagons geladen en afgevoerd naar een zonderlinge plek waar ze ruwweg uitgekieperd worden. Zo zullen ze roemloos ten onder gaan. Ze kunnen alleen nog fantaseren over hun aanwezigheid op de aankomende zomerse barbecues. Het is niet meer dan een vervlogen droom.

Waar hebben ze het verdiend? Wie of wat is de oorzaak? Niemand die het hen kan vertellen.

Maar zo gaat het nu eenmaal. Iets dreigends nestelt zich in de geest der mensen en iedereen volgt, zonder enig redelijk argument.

Laat maar, de iets snuggere vegetariër beleeft gouden tijden: gezond en goedkoop eten zijn aan het feest.