Uni sono, een zeldzaamheid vandaag de dag, klinken de striemende veroordelingen van zij die zich, in een niet zo ver verleden, schuldig maakten aan daden van machtsmisbruik. Vooral de media nemen gretig de getuigenissen over, zonder enige kritische noot. De paginas worden gulzig gevuld met vaststellingen en zich steeds weer herhalende opinies. Weinig duiding, weinig diepgang ook. Pijnlijk vast te stellen hoe onze maatschappij wegglijdt en zich verkneukelt aan de sensationele verhalen. En dan hebben we het nog niet gehad op het recht van de verdediging. Als dat er nog is.
Dat ook anderen lijden aan het onvermogen om te communiceren, om waarachtig met elkaar te praten, en dat je de pijn van de anderen kunt verlichten door er zelf eerlijk over te zijn. Dat is, hoe je het draait of keert, een vorm van engagement, van betrokkenheid bij de wereld.
Ik hou van onze basisdemocratie. Maar ik hou niet van het voortdurend in vraag stellen van alles. Praten, debatteren en confronteren is goed. Maar je moet ook kunnen beslissen en de beslissingen uitvoeren. (Jacky Morel)
Wordt onze maatschappij gewelddadiger? Het lijkt er meer en meer op. Dienstverlenende beroepen blijken de makkelijkste slachtoffers. Neem nu met de trein rijden. Ieder gezond denkende mens weet dat je dan een geldig reisticket nodig hebt. Is dat er niet dan sta je bloot aan sancties. Normaal toch, ja. Foeteren op de controleur kan niet, en geweld al zeker niet.
Bijkomende veiligheidsmaatregelen nemen werkt enkel vals verdovend. De oorzaak ligt dieper. Een maatschappij die toestaat dat mensen alles mogen eisen, dat mensen over alles en nog wat mogen debatteren, dat mensen alles en iedereen in vraag mogen stellen, dat geweld bij het minste dispuut aangewezen is glijdt vervaarlijk af naar onbestuurbaar en beheersbaar. Wat meer strengheid tonen en verantwoordelijkheid bijbrengen in alle sectoren van de opvoeding is aangewezen.
Beseffen dat je het niet altijd bij het rechte eind hebt en dat zelfs in die gevallen waar je in je recht bent, onrecht kan opduiken is niet te veel gevraagd.
Het leven is nu eenmaal niet alles mogen en willen.
Van allen die beschuldigd worden van een misstap zijn het uitzonderingen die toegeven dat ze in de fout gegaan zijn. Hoe licht of zwaar het misdrijf ook is, men heeft het niet gedaan. Ook al zwelt de bewijslast aan en beseft ieder weldenkend mens dat ontkennen zinloos en zielig wordt, dan nog verweert men zich tegen beter weten in. We zullen maar denken dat dergelijk gedrag eigen is aan de mens.
Toch siert het de mens, die een fout begaan heeft, als hij er ook de verantwoordelijkheid voor neemt. Dan ook vallen de media stil want er is niets nieuws meer te melden.
dat 5 cm sneeuw een land in complete chaos dompelt. Misschien een idee voor de vakbonden om hun acties meer ondersteuning te doen vinden via beïnvloeding van het weer. Dan pas ligt het land plat.
dat zout strooien eigenlijk weinig zin heeft. De heisa rond het zouttekort vorig jaar wordt dan wel heel relatief.
dat we de koudste nacht in jaren beleefd hebben. Klimaatsceptici hebben weer voer tot spreken.
Alleen van een kunstwerk kun je tijdloos houden omdat het alleen maar "is", ik bedoel omdat het niet zelf gekweld wordt door de gedachten, gevoelens en verlangens die het uitdrukt of oproept.
(uit Mijn huis is nergens meer - Paul De Wispelaere)
s Morgens vroeg een stap in de natuur zetten en overweldigd worden door het licht dat op een onnavolgbare wijze het landschap inkleurt, niet te fel, niet te zacht.
s Avonds de sterren zien fonkelen aan een heldere hemel.
Stilstaan bij het licht in de natuur. Vaak sta je er alleen naar te kijken.
Organiseer dan maar eens een kunstmatig lichtfestival. De massa hapttoe. Heeft iemand onder hen het licht gezien?
We voelen zo vaak onze tekorten, en juist waar het ons aan ontbreekt lijkt een ander dan vaak te bezitten, en die geven we er dan ook alles bij wat wij hebben, en daar bovenop nog een bepaalde ideale voldaanheid. En daarmee heb je dan, kant en klaar, de grote gelukkige, een product van onszelf.
Alle onheil wensen we te voorkomen. Op zich zonder meer een lovenswaardig uitgangspunt. Ware het niet. Neem nu het plotse overlijden van een jonge voetbalspeler. Mag liefst nietmeer gebeuren. Dus iedereen maar laten screenen. Wat het ook moge kosten en wie het ook zal betalen.
In het leven kun je niet alles voorkomen; misschien moeten we dat leren beseffen en aanvaarden. Het leven op zich is onbeheersbaar en onvoorspelbaar. Wat we ook doen.
Wie de honger van de geest niet meer kent, zoekt niet langer, vraagt niet meer, weet het allemaal wel en dan word je dom. Het is de bedoeling dat je het nooit helemaal weet, onzeker blijft en geen absolute kennis van iets verkrijgt. Ook niet van de zin van het leven. (Uit Echt contact is niet de bedoeling Connie Palmen)
Mensen vergeten vaak dat ze een onderdeel zijn van de natuur. Als hoogste op de ontwikkelingstrap wanen we ons bijwijlen de sterkste, de onaantastbare. Maar dan, een iets hevigere wind, zware regenval en plotse lawines. Machteloos ondergaan we de wetten van datgene waarvan we deel uitmaken. Is de natuur dan slecht en op andere momenten goed? Nee, de natuur kent geen ethische beschouwingen. Of om het met de Chinezen te zeggen, de natuur is datgene wat van zichzelf zo is.
De tijd van het jaar noopt de mensen tot het uiten van de beste wensen. Het overgrote deel van wat me toekomt spreekt me niet eens aan. In massa voorgedrukt, geen greintje gepersonaliseerd. Je maakt deel uit van een door de jaren heen opgebouwde lijst en elk jaar opnieuw wordt je (h)erkend door de computer.
Sommigen komen nog met de post. Bij anderen loont dit niet eens de moeite meer. Een e-mail- kaart, zonder creativiteit, zonder ziel.
Wat overkomt me toch? Voor het eerst een ernstige twijfel of democratie wel de weg is, of het nog steeds staat voor degelijk overleg en dito resultaat. Waarom word ik meer en meer verleid door de technocratie? Waarom ook niet? Als het goed gebeurt en de democratie alsnog de controle mag uitvoeren.
Maar vandaag, als populisme mensen doet betogen tegen noodzakelijke maatregelen dan is die uiting van democratie net een hinderpaal, me dunkt.
