De rozenstruik die sterft van de dorst heeft een tuinman nodig, maar de tuinman heeft de roos die sterft van dorst nog harder nodig: zonder de dorst van zijn bloem bestaat hij niet.
Ik heb een zwak voor duiven. Het zijn fantastische beestjes. Ze waren de GPS ver voor. Herinner u de sierlijke postduiven, die in de ring vastgesnoerde boodschappen tot hun bestemming brachten. Klievend door de lucht, hindernisloos en recht op doel. Drager van de meest essentiële informatie die de geschiedenis bepaalde. Maar ze werden opzij gezet, ingehaald door modernere technologieën. Ze werden niet echt meer au serieux genomen door de goegemeente. Men duwde ze dan maar in de rol van raceduiven. In massa gelost, op een onnoemelijk verre afstand van het eigen hok, zochten ze om het snelst de thuishaven op en verdienden fortuinen voor hun meesters.
Wonderlijk is het, wanneer die duiven ontkorfd worden. Aanvankelijk doelloos rondcirkelend, wachtend op het satellietsignaal, maar dan zelfverzekerd en zonder aarzelen de juiste richting in.
Niet alle duiven verzoenden zich met deze status. Ook bij deze diersoort ontwikkelde zich een terroristische niche. Geïnspireerd door de chemische oorlogsvoering stort een zelfmoordcommando zich in een watertoren. Ze maakt geen kans om te overleven maar vervuilt het drinkwater. De duif is dood, meneer.
