Uni sono, een zeldzaamheid vandaag de dag, klinken de striemende veroordelingen van zij die zich, in een niet zo ver verleden, schuldig maakten aan daden van machtsmisbruik. Vooral de media nemen gretig de getuigenissen over, zonder enige kritische noot. De paginas worden gulzig gevuld met vaststellingen en zich steeds weer herhalende opinies. Weinig duiding, weinig diepgang ook. Pijnlijk vast te stellen hoe onze maatschappij wegglijdt en zich verkneukelt aan de sensationele verhalen. En dan hebben we het nog niet gehad op het recht van de verdediging. Als dat er nog is.
Dat ook anderen lijden aan het onvermogen om te communiceren, om waarachtig met elkaar te praten, en dat je de pijn van de anderen kunt verlichten door er zelf eerlijk over te zijn. Dat is, hoe je het draait of keert, een vorm van engagement, van betrokkenheid bij de wereld.
