s Morgens vroeg een stap in de natuur zetten en overweldigd worden door het licht dat op een onnavolgbare wijze het landschap inkleurt, niet te fel, niet te zacht.
s Avonds de sterren zien fonkelen aan een heldere hemel.
Stilstaan bij het licht in de natuur. Vaak sta je er alleen naar te kijken.
Organiseer dan maar eens een kunstmatig lichtfestival. De massa hapttoe. Heeft iemand onder hen het licht gezien?
We voelen zo vaak onze tekorten, en juist waar het ons aan ontbreekt lijkt een ander dan vaak te bezitten, en die geven we er dan ook alles bij wat wij hebben, en daar bovenop nog een bepaalde ideale voldaanheid. En daarmee heb je dan, kant en klaar, de grote gelukkige, een product van onszelf.
Alle onheil wensen we te voorkomen. Op zich zonder meer een lovenswaardig uitgangspunt. Ware het niet. Neem nu het plotse overlijden van een jonge voetbalspeler. Mag liefst nietmeer gebeuren. Dus iedereen maar laten screenen. Wat het ook moge kosten en wie het ook zal betalen.
In het leven kun je niet alles voorkomen; misschien moeten we dat leren beseffen en aanvaarden. Het leven op zich is onbeheersbaar en onvoorspelbaar. Wat we ook doen.
Wie de honger van de geest niet meer kent, zoekt niet langer, vraagt niet meer, weet het allemaal wel en dan word je dom. Het is de bedoeling dat je het nooit helemaal weet, onzeker blijft en geen absolute kennis van iets verkrijgt. Ook niet van de zin van het leven. (Uit Echt contact is niet de bedoeling Connie Palmen)
Mensen vergeten vaak dat ze een onderdeel zijn van de natuur. Als hoogste op de ontwikkelingstrap wanen we ons bijwijlen de sterkste, de onaantastbare. Maar dan, een iets hevigere wind, zware regenval en plotse lawines. Machteloos ondergaan we de wetten van datgene waarvan we deel uitmaken. Is de natuur dan slecht en op andere momenten goed? Nee, de natuur kent geen ethische beschouwingen. Of om het met de Chinezen te zeggen, de natuur is datgene wat van zichzelf zo is.
De tijd van het jaar noopt de mensen tot het uiten van de beste wensen. Het overgrote deel van wat me toekomt spreekt me niet eens aan. In massa voorgedrukt, geen greintje gepersonaliseerd. Je maakt deel uit van een door de jaren heen opgebouwde lijst en elk jaar opnieuw wordt je (h)erkend door de computer.
Sommigen komen nog met de post. Bij anderen loont dit niet eens de moeite meer. Een e-mail- kaart, zonder creativiteit, zonder ziel.
Wat overkomt me toch? Voor het eerst een ernstige twijfel of democratie wel de weg is, of het nog steeds staat voor degelijk overleg en dito resultaat. Waarom word ik meer en meer verleid door de technocratie? Waarom ook niet? Als het goed gebeurt en de democratie alsnog de controle mag uitvoeren.
Maar vandaag, als populisme mensen doet betogen tegen noodzakelijke maatregelen dan is die uiting van democratie net een hinderpaal, me dunkt.
Dat is het voordeel van de waarheid spreken; je hoefde je niet de hele tijd te concentreren. Ware dingen passen als vanzelf in elkaar. (uit Bezeten van mij Nicci French)
De euforie is begrijpelijk. Sommigen waren aan het twijfelen gegaan of het er ooit nog eens van zou komen. Maar kijk, de aanhouder wint en de mirakels zijn de wereld niet uit. Uiteindelijk begint het nachtelijk vergaderen zwaar door te wegen en als ook andere zwaargewichten zoals ratingbureaus en Europa aangeven dat de extra speeltijd opgesoupeerd is, dan komen de akkoorden sneller. Niets dan lachende en vooral vermoeide gezichten. Over enige tijd zullen we kunnen oordelen of het allemaal ten gronde iets oplevert.
We mogen immers niet vergeten dat we nu geregeerd worden door partijen waar de meeste Vlamingen niet voor gekozen hebben. Bovendien blijkt dat de partij die er niet bij is, nog meer aanhang krijgt. Logisch lijkt het niet.
Ik ga, merk ik, weg van streken die te zeer door het verstand worden geregeerd. Ik ben op zoek naar een plek waar hersens niets meer hoeven te bewijzen. Die plek bestaat, helaas, alleen in de hersens.
De kerkgang in Vlaanderen mindert zienderogen. Kerken lopen leeg en de aantrekkingskracht van het katholieke geloof taant. Maar als je het goed aanpakt krijg je nog files. Weliswaar niet voor de kerk maar voor de Colruyt.
Als het water je tot aan de lippen staat, als je gelofte van armoede een deuk krijgt door de duurste architect je abdij te laten vernieuwen dan worden dure eden bijzonder relatief.
De brave burger trapt er dan ook nog met open ogen in. Een schaars en lekker bier komt plots in ieder bereik. Met zijn allen op schattenjacht.
Het Nederlands beschikt over 26 letters om legio woorden in elkaar te knutselen. Deze bescheiden hoeveelheid slaagt er niettemin in om een schier eindeloze reeks woorden te boetseren. Steeds opnieuw komen daar nieuwe woorden bij. Raken ze ingeburgerd dan krijgen ze hun vaste plaats in het lexicon.
Recent kregen we nog zo een mooi woord in de schoot geworpen; infobesitas. Het komt er op neer dat we met zijn allen op elk moment op de hoogte willen zijn van alle mogelijke info. We willen onze e-mails beheersen, op de hoogte zijn van al het laatste nieuws. We schrokken de informatie gulzig naar binnen. En onze hersenspons zwelt maar aan en wordt dikker en dikker. Obees worden we. En waar dat toe kan leiden, daar zijn voldoende gezondheidsbulletions over.
Als een land in iets gelooft, dan valt het nog moeilijk te stuiten. De emotionele hoop verdringt dan moeiteloos de rationaliteit. Verliezen van Duitsland kon niet, gelijk spelen evenmin. We zouden winnen. Stilaan raakten de meesten overtuigd, tegen beter weten in. Geloof verzet immers bergen, althans tot aan het moment dat de berg dient beklommen te worden. Er wordt een waan gecreëerd. Wie dissonant klinkt, wordt met de rug bekeken. De pronostieken zijn unaniem.
En dan het moment van de waarheid. Koel afgemaakt, roemloos naar de vergetelheid gespeeld. De roes is ten einde.
Als je naar een kunstwerk kijkt, zijn er twee mogelijkheden. Ofwel stoot het je af omdat de kunstenaar afwijkt van de beelden die jou vertrouwd zijn, ofwel ben je voldoende ruim van geest en vind je het juist interessant dat die kunstenaar op een andere manier tegen iets aankijkt dan jij. Dan heb je communicatie en verrijking. Je moet de samenleving af en toe eens shockeren, want anders verstart ze. Dat is kunst. Dat zou ook de politiek moeten zijn. Wie zegt dat zijn ideeën en zijn gewoonten alleen zaligmakend zijn, wordt een zuil van zout.
