Ik ga, merk ik, weg van streken die te zeer door het verstand worden geregeerd. Ik ben op zoek naar een plek waar hersens niets meer hoeven te bewijzen. Die plek bestaat, helaas, alleen in de hersens.
De kerkgang in Vlaanderen mindert zienderogen. Kerken lopen leeg en de aantrekkingskracht van het katholieke geloof taant. Maar als je het goed aanpakt krijg je nog files. Weliswaar niet voor de kerk maar voor de Colruyt.
Als het water je tot aan de lippen staat, als je gelofte van armoede een deuk krijgt door de duurste architect je abdij te laten vernieuwen dan worden dure eden bijzonder relatief.
De brave burger trapt er dan ook nog met open ogen in. Een schaars en lekker bier komt plots in ieder bereik. Met zijn allen op schattenjacht.
Het Nederlands beschikt over 26 letters om legio woorden in elkaar te knutselen. Deze bescheiden hoeveelheid slaagt er niettemin in om een schier eindeloze reeks woorden te boetseren. Steeds opnieuw komen daar nieuwe woorden bij. Raken ze ingeburgerd dan krijgen ze hun vaste plaats in het lexicon.
Recent kregen we nog zo een mooi woord in de schoot geworpen; infobesitas. Het komt er op neer dat we met zijn allen op elk moment op de hoogte willen zijn van alle mogelijke info. We willen onze e-mails beheersen, op de hoogte zijn van al het laatste nieuws. We schrokken de informatie gulzig naar binnen. En onze hersenspons zwelt maar aan en wordt dikker en dikker. Obees worden we. En waar dat toe kan leiden, daar zijn voldoende gezondheidsbulletions over.
Als een land in iets gelooft, dan valt het nog moeilijk te stuiten. De emotionele hoop verdringt dan moeiteloos de rationaliteit. Verliezen van Duitsland kon niet, gelijk spelen evenmin. We zouden winnen. Stilaan raakten de meesten overtuigd, tegen beter weten in. Geloof verzet immers bergen, althans tot aan het moment dat de berg dient beklommen te worden. Er wordt een waan gecreëerd. Wie dissonant klinkt, wordt met de rug bekeken. De pronostieken zijn unaniem.
En dan het moment van de waarheid. Koel afgemaakt, roemloos naar de vergetelheid gespeeld. De roes is ten einde.
Als je naar een kunstwerk kijkt, zijn er twee mogelijkheden. Ofwel stoot het je af omdat de kunstenaar afwijkt van de beelden die jou vertrouwd zijn, ofwel ben je voldoende ruim van geest en vind je het juist interessant dat die kunstenaar op een andere manier tegen iets aankijkt dan jij. Dan heb je communicatie en verrijking. Je moet de samenleving af en toe eens shockeren, want anders verstart ze. Dat is kunst. Dat zou ook de politiek moeten zijn. Wie zegt dat zijn ideeën en zijn gewoonten alleen zaligmakend zijn, wordt een zuil van zout.
Geldverslindende rechtszaken waarvan bij voorbaat de uitspraak vaststaat. Waarom nog? Waartoe nog? Wat is de zin en het nut ervan? Meeheulen met zij die beweren dat een onmiddellijke uitvoering van de doodstraf de enige weg is, lijkt zo verleidelijk.
En toch, het siert een rechtstaat dat verdediging kan, dat kans op loutering mogelijk gemaakt wordt, dat recht geschiede.
Hij wendde zijn blik af en keek de kamer rond, zoals mensen doen op feestjes als ze half naar jou luisteren en half rondkijken of er niet een interessanter iemand is om mee te praten.
Op vakantie geweest en een periode in een lagere versnelling geleefd. Voor het eerst dit jaar kunnen genieten van een echte zon. Een scheut cultuur en culinaire genoegens er bovenop, wat wens je nog meer?
Ook eens te meer geconfronteerd met het relatieve van het leven. Dan leef je tijdelijk in een ander land en wordt je geconfronteerd metwat België daar te betekenen heeft: bijzonder weinig en heel wat minder dan wat we er zelf over denken. Sommigen weten het nog ongeveer liggen maar stippen weinig ankerpunten aan. In de pers is het zoeken met de loep. Geen voetbaluitslagen uit ons land, wel uit Oekraïne, Denemarken, Zweden, Roemenië Voor het overige enkele lijnen over Philippe Gilbert en uitgerekend 7 lijnen op pagina 28 over het drama in Pukkelpop Life goes ons.
Ik denk dat het beter is stof op je meubels te hebben dan stof in je hoofd. Ik heb zo een medelijden met al die middelmatige mensen. Niet zwart, niet wit, niet grijs, niks. Als je middelmatig bent kan je noch genieten, noch lijden. Het is zo een vorm van goedkope veiligheid.
Radio maken is een kunst. De tijd dat plaatjes draaien en fraaie bindteksten fabriceren tegelijk de minimale en maximale eis was is lang voorbij. Radio moet dan ook opboksen tegen andere mediavormen en de kwantitatieve en kwalitatieve concurrentie is niet te onderschatten. Paradoxaal genoeg worstelen de meeste programmamakers met hetzelfde item: tijd gunnen aan anderen. De ochtend is best een te pruimen programma maar eens de grote wijzer zijn meest hoogstaande vertikale stand nadert is het alle hens aan dek en wordt de geïnterviewde gehaast uitgewuifd.
Geef ons dan maar de zomerprogrammatie. Starten met Sonar en doorgaan met Touché. Meer moet dat niet zijn. Het laatste programma toont aan dat heel wat mensen boeiend zijn om naar te luisteren als je hen maar de tijd en de ruimte gunt. Als de journalist dan nog de kwaliteit in huis heeft om op het juiste moment de goede vraag te stellen dan hoop je dat de radiozomer nooit voorbij zal gaan.
De menselijke geest kampt met een fundamenteel intellectueel tekort: hij ziet de waarde van iets pas in, als hij het moet ontberen. Het gemis spreekt tot hem in een taal die hij begrijpt, terwijl hetgeen hij bezit Chinees voor hem is.
Wie niet weet wat er in Noorwegen gebeurd is, moet wel potdoof of stekeblind zijn. Laat ons voor alle duidelijkheid stellen dat het hier gaat om het meest afschuwelijke waartoe iemand in staat is.
Maar de nasleep smaakt al even ranzig. De media putten zich uit in overgedetailleerd feitenverslag en schijnprofessionele analyse. Je kan geen psycholoog, socioloog of ander loogvinden die nog niet zijndoorwrochten mening heeft gegeven. Elke gedrukte letter, elk uitgesproken woord draagt bij tot de duistere bevrediging van de motieven van de dader. Meer kan hij niet wensen.
In één beweging maait men ook de merites van de Noorse staat weg.
Hier paste meer kiese sereniteit: aanmoedigingen om als geteisterde bevolking door te gaan op de ingeslagen weg.
Want weinigen weten echt hoe het in de Scandinavische landen aan toe gaat. Onze blik is te weinig noordwaarts gericht maar daar valt veel te leren.
Iets meer steunen en zwijgen is een goede start om er de draad weer op te nemen.
