Hij wendde zijn blik af en keek de kamer rond, zoals mensen doen op feestjes als ze half naar jou luisteren en half rondkijken of er niet een interessanter iemand is om mee te praten.
Op vakantie geweest en een periode in een lagere versnelling geleefd. Voor het eerst dit jaar kunnen genieten van een echte zon. Een scheut cultuur en culinaire genoegens er bovenop, wat wens je nog meer?
Ook eens te meer geconfronteerd met het relatieve van het leven. Dan leef je tijdelijk in een ander land en wordt je geconfronteerd metwat België daar te betekenen heeft: bijzonder weinig en heel wat minder dan wat we er zelf over denken. Sommigen weten het nog ongeveer liggen maar stippen weinig ankerpunten aan. In de pers is het zoeken met de loep. Geen voetbaluitslagen uit ons land, wel uit Oekraïne, Denemarken, Zweden, Roemenië Voor het overige enkele lijnen over Philippe Gilbert en uitgerekend 7 lijnen op pagina 28 over het drama in Pukkelpop Life goes ons.
Ik denk dat het beter is stof op je meubels te hebben dan stof in je hoofd. Ik heb zo een medelijden met al die middelmatige mensen. Niet zwart, niet wit, niet grijs, niks. Als je middelmatig bent kan je noch genieten, noch lijden. Het is zo een vorm van goedkope veiligheid.
Radio maken is een kunst. De tijd dat plaatjes draaien en fraaie bindteksten fabriceren tegelijk de minimale en maximale eis was is lang voorbij. Radio moet dan ook opboksen tegen andere mediavormen en de kwantitatieve en kwalitatieve concurrentie is niet te onderschatten. Paradoxaal genoeg worstelen de meeste programmamakers met hetzelfde item: tijd gunnen aan anderen. De ochtend is best een te pruimen programma maar eens de grote wijzer zijn meest hoogstaande vertikale stand nadert is het alle hens aan dek en wordt de geïnterviewde gehaast uitgewuifd.
Geef ons dan maar de zomerprogrammatie. Starten met Sonar en doorgaan met Touché. Meer moet dat niet zijn. Het laatste programma toont aan dat heel wat mensen boeiend zijn om naar te luisteren als je hen maar de tijd en de ruimte gunt. Als de journalist dan nog de kwaliteit in huis heeft om op het juiste moment de goede vraag te stellen dan hoop je dat de radiozomer nooit voorbij zal gaan.
De menselijke geest kampt met een fundamenteel intellectueel tekort: hij ziet de waarde van iets pas in, als hij het moet ontberen. Het gemis spreekt tot hem in een taal die hij begrijpt, terwijl hetgeen hij bezit Chinees voor hem is.
Wie niet weet wat er in Noorwegen gebeurd is, moet wel potdoof of stekeblind zijn. Laat ons voor alle duidelijkheid stellen dat het hier gaat om het meest afschuwelijke waartoe iemand in staat is.
Maar de nasleep smaakt al even ranzig. De media putten zich uit in overgedetailleerd feitenverslag en schijnprofessionele analyse. Je kan geen psycholoog, socioloog of ander loogvinden die nog niet zijndoorwrochten mening heeft gegeven. Elke gedrukte letter, elk uitgesproken woord draagt bij tot de duistere bevrediging van de motieven van de dader. Meer kan hij niet wensen.
In één beweging maait men ook de merites van de Noorse staat weg.
Hier paste meer kiese sereniteit: aanmoedigingen om als geteisterde bevolking door te gaan op de ingeslagen weg.
Want weinigen weten echt hoe het in de Scandinavische landen aan toe gaat. Onze blik is te weinig noordwaarts gericht maar daar valt veel te leren.
Iets meer steunen en zwijgen is een goede start om er de draad weer op te nemen.
Eenzelfde gebeurtenis wordt verteld onder diverse gemoedsstemmingen. Dit is een origineel uitgangspunt en het bewijst overduidelijk dat dé realiteit in wezen maar bijkomstig is. De realiteit is de door het "ik" ervaren realiteit.
Rationeel beseffen dat geen van hen zuiver op de graat is. Elk jaar weer opnieuw foeteren op de zwaarte van het parcours, de lengte van de ritten, het té warme weer, het té koude weer; Ernstig kritisch proberen over te komen als hardwerkende journalist. Het verloop van de wedstrijd tot in den treure analyseren en heranalyseren. Kranten opgevuld zien door nietszeggende columns. Talloze voorspellingen lezen waarvan er toch één juist blijkt te zijn. Specialisten en kenners van het vak geven hun doorwrochte visie op de koersfeiten.
Maar met zijn allen zich vergapen aan het spektakel. Brood en spelen verdoven schijnbaar.
Ik ga, merk ik, weg van streken die te zeer door het verstand worden geregeerd. Ik ben op zoek naar een plek waar hersens niets meer hoeven te bewijzen. Die plek bestaat, helaas, alleen in de hersens.
Diiieeeeeeeetttttt ieeeeeessssssssssss aaaabzzzzzolooooooettttttttttttnodiek om ons làààààààààààààndddddddd chelooooofwaaaaaaaaardieeeeeeeeekkkkkkk te houdddddden.
Ieeeeeeek gaaaa nu naaaaaaaaaaaaar ddddddddddddddddiiiiiiiiiie kkkkkoooooonienk.
De rozenstruik die sterft van de dorst heeft een tuinman nodig, maar de tuinman heeft de roos die sterft van dorst nog harder nodig: zonder de dorst van zijn bloem bestaat hij niet.
Ik heb een zwak voor duiven. Het zijn fantastische beestjes. Ze waren de GPS ver voor. Herinner u de sierlijke postduiven, die in de ring vastgesnoerde boodschappen tot hun bestemming brachten. Klievend door de lucht, hindernisloos en recht op doel. Drager van de meest essentiële informatie die de geschiedenis bepaalde. Maar ze werden opzij gezet, ingehaald door modernere technologieën. Ze werden niet echt meer au serieux genomen door de goegemeente. Men duwde ze dan maar in de rol van raceduiven. In massa gelost, op een onnoemelijk verre afstand van het eigen hok, zochten ze om het snelst de thuishaven op en verdienden fortuinen voor hun meesters.
Wonderlijk is het, wanneer die duiven ontkorfd worden. Aanvankelijk doelloos rondcirkelend, wachtend op het satellietsignaal, maar dan zelfverzekerd en zonder aarzelen de juiste richting in.
Niet alle duiven verzoenden zich met deze status. Ook bij deze diersoort ontwikkelde zich een terroristische niche. Geïnspireerd door de chemische oorlogsvoering stort een zelfmoordcommando zich in een watertoren. Ze maakt geen kans om te overleven maar vervuilt het drinkwater. De duif is dood, meneer.
Iedereen staat onder stress, trotseert een moordend verkeer, verliest oude zekerheden, en leeft oog in oog met bloedeloze computerschermen. De hele bevolking onderwerpt zich aan een industriële cultuur die ontwortelt en ontheiligt, en zij ondergaat de intimidaties van een bureaucratie die het leven tot in zijn intiemste details regelt. Onder het oppervlak van dat machinaal geregelde bestaan knaagt de vraag naar de zin van dit alles, waarop geen instantie nog een antwoord geeft. De moderne sterveling moet zelf op zoek gaan, of anders tevreden zijn met het salaris dat hij ontvangt en de oppeppers die hij daarmee koopt.
Het is menens. Amper een koppel uren na de, toegegeven, terechte invoering van een totaal rookverbod in de horecasector stonden de eerste inspecteurs al voor de deur. De snelheid waarmee dit gebeurde is fenomenaal en als hiermee een trend gezet is, kunnen we dit alleen maar toejuichen. Het is ook niet het minste wat hier op het spel staat. Laat ik het kortweg een staatszaak noemen. Enkel de boetes vallen mij wat tegen. Ik had eerder op gevangenisstraffen gerekend voor de overtreders. Kwestie van de bouw van de gevangenissen nog meer te bespoedigen.
Misschien is het niet de meest kansrijke en elegante manier om rijk te worden, maar het is niettemin het overwegen waard. Stel, je hebt een kleurloze job, matig maar regelmatig betaald, enigszins verscholen in het decor van je bedrijf. Op een dag daag je niet meer op, zenuwachtig thuis afwachtend of men je alsnog gaat bellen. Maar er komt niets, ook de daaropvolgende dagen niet. Zij missen je schijnbaar niet en jij hen ook niet. Maar toch blijft er de waardering vanuit het bedrijf. Wetende dat jij aan hen denkt, lijkt dit voldoende om je maandelijks loon trouw te blijven uitbetalen. Maanden, jaren verstrijken tot op de dag dat een nieuwe medewerker je naam vindt op de loonlijst maar je nergens aantreft in de gebouwen. Ontzetting alom, sommigen kennen je niet eens, anderen herinneren je vaag. Na wat tumult ontslag en terugvordering van het loon. Dat is niet echt eerlijk. Je was altijd beschikbaar, altijd bereid om aan de slag te gaan. Om de tijd te verdrijven runde je een café, kwestie van snel op je werk te geraken, als men je belde. Hoe ondankbaar is het bedrijf. Net zo denkt justitie, immer alert en maximaal geïntegreerd in het maatschappijbeeld. De rechter beslist dat je onterecht ontslagen bent en laat de jackpot rinkelend klaarkomen. Geen kraslotje had je dit fortuin ooit geschonken.
Blijkt dat na alle persaandacht een aantal politiekers het meer dan benauwd kregen.
Terugkeren nadat je definitief afgehaakt hebt. Het heeft iets. Weinigen is het echter gegeven na een definitieve tweede stop te herrijzen. Je moet al hoog kunnen springen om die lat te halen. Het oogt tegelijk moedig en meelijwekkend. Het is doorgaans hopen om op hetzelfde niveau te presteren maar meestal vaststellen dat het net niet dat wordt. Er hapert wel altijd iets: het lichaam pruttelt tegen of je blijft stranden bij de subtop. Het woord come-back heeft ook iets treurigs in zich. Alsof je van achter de horizon terug opdoemt, iets wankeler maar vals vastberaden. Er worden ook hoge verwachtingen gekoesterd. Elke prestatie wordt afgezet tegen het ongenaakbare palmares van weleer.
Noem het liever time-out. Dan stop je niet, je onderbreekt gewoon en neemt nadien de draad gewoon weer op. Klinkt leuk, aanvaardbaar, helder en nuchter.
