Ik denk dat het beter is stof op je meubels te hebben dan stof in je hoofd. Ik heb zo een medelijden met al die middelmatige mensen. Niet zwart, niet wit, niet grijs, niks. Als je middelmatig bent kan je noch genieten, noch lijden. Het is zo een vorm van goedkope veiligheid.
Radio maken is een kunst. De tijd dat plaatjes draaien en fraaie bindteksten fabriceren tegelijk de minimale en maximale eis was is lang voorbij. Radio moet dan ook opboksen tegen andere mediavormen en de kwantitatieve en kwalitatieve concurrentie is niet te onderschatten. Paradoxaal genoeg worstelen de meeste programmamakers met hetzelfde item: tijd gunnen aan anderen. De ochtend is best een te pruimen programma maar eens de grote wijzer zijn meest hoogstaande vertikale stand nadert is het alle hens aan dek en wordt de geïnterviewde gehaast uitgewuifd.
Geef ons dan maar de zomerprogrammatie. Starten met Sonar en doorgaan met Touché. Meer moet dat niet zijn. Het laatste programma toont aan dat heel wat mensen boeiend zijn om naar te luisteren als je hen maar de tijd en de ruimte gunt. Als de journalist dan nog de kwaliteit in huis heeft om op het juiste moment de goede vraag te stellen dan hoop je dat de radiozomer nooit voorbij zal gaan.
De menselijke geest kampt met een fundamenteel intellectueel tekort: hij ziet de waarde van iets pas in, als hij het moet ontberen. Het gemis spreekt tot hem in een taal die hij begrijpt, terwijl hetgeen hij bezit Chinees voor hem is.
Wie niet weet wat er in Noorwegen gebeurd is, moet wel potdoof of stekeblind zijn. Laat ons voor alle duidelijkheid stellen dat het hier gaat om het meest afschuwelijke waartoe iemand in staat is.
Maar de nasleep smaakt al even ranzig. De media putten zich uit in overgedetailleerd feitenverslag en schijnprofessionele analyse. Je kan geen psycholoog, socioloog of ander loogvinden die nog niet zijndoorwrochten mening heeft gegeven. Elke gedrukte letter, elk uitgesproken woord draagt bij tot de duistere bevrediging van de motieven van de dader. Meer kan hij niet wensen.
In één beweging maait men ook de merites van de Noorse staat weg.
Hier paste meer kiese sereniteit: aanmoedigingen om als geteisterde bevolking door te gaan op de ingeslagen weg.
Want weinigen weten echt hoe het in de Scandinavische landen aan toe gaat. Onze blik is te weinig noordwaarts gericht maar daar valt veel te leren.
Iets meer steunen en zwijgen is een goede start om er de draad weer op te nemen.
Eenzelfde gebeurtenis wordt verteld onder diverse gemoedsstemmingen. Dit is een origineel uitgangspunt en het bewijst overduidelijk dat dé realiteit in wezen maar bijkomstig is. De realiteit is de door het "ik" ervaren realiteit.
Rationeel beseffen dat geen van hen zuiver op de graat is. Elk jaar weer opnieuw foeteren op de zwaarte van het parcours, de lengte van de ritten, het té warme weer, het té koude weer; Ernstig kritisch proberen over te komen als hardwerkende journalist. Het verloop van de wedstrijd tot in den treure analyseren en heranalyseren. Kranten opgevuld zien door nietszeggende columns. Talloze voorspellingen lezen waarvan er toch één juist blijkt te zijn. Specialisten en kenners van het vak geven hun doorwrochte visie op de koersfeiten.
Maar met zijn allen zich vergapen aan het spektakel. Brood en spelen verdoven schijnbaar.
