Dichterlijke schrijfselkes voor contactonderhoud met de tijd en mezelf
06-01-2008
Ik sta stil
ik lees stil je zerk gekeerd naar het pad je bemodderde bloemen in een gestut perk niet dat het echt helpt de regen spoelt het zand rondom af je steen glijdt rechts naar beneden
misschien sta ik nu op je tenen jij daar met je kaarsrechte nooit te doorgronden werklijf troosteloos bekneld ruimte ze moeten woekeren je bleek precies uitgeteld voor een miezerig hoekje
ocharme ze draaien je al weer geen doen je vond al geen rust leven heel alleen laatst een must dan is hier gewoon geen plaats meer
als u destijds degene was die op ons hemabloemenkleed zoals toen heel gewoon was voor de liefde lag te stunten omdat ik camparikaters leed
met mijn dierbare echtgenote rechts van de Piazza San Pietro terwijl deze man bij de espresso fideel op het rieten mandje paste brieven hield ik in - geen munten
waar is mijn annie toch gebleven is zij naar u weet nog in leven ik nuttig nu eenzaam dertig jaar uit mijn eigen expresso-apparaat dat midden in de bijkeuken staat
kerk en wet zien ons steeds als paar terecht zodat ik altijd van haar hou zeker bij zoveel innerlijke trouw is het mogelijk op halve krachten zonder reserves te blijven wachten
