cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
18-07-2013
Donderdag - 18/07/2013 - Ik heb net 2 kinestudentes van de KULeuven op bezoek gehad. Ze kwamen testen afnemen in het kader van een doctoraatsstudie. Daarmee testen ze of er nog leven in mijn linkerarm zit. Dat er iets inzit, weet ik al lang, van bij kinesiste Anouk, dat dat niet veel is (6 % tov mijn rechterarm weet ik nu pas). Het hoopvolle is dat die 6 % er is en verder kan ontwikkeld worden. Omdat de studie ook electrostimulatie inhoudt, mag de kandidaat geen metaal in het lichaam hebben. Nu is het, spijtig genoeg, zo dat ik in 1996 een kaakcorrectie heb gehad waarbij vijzen in titanium werden gebruikt. Daardoor val ik af als kandidaat proefpersoon omdat dit de resultaten zou verstoren. Ik kom eventueel nog in aanmerking voor andere testen waarvoor ze me eventueel later nog zullen contacteren. Helaas, maar niks aan te doen. Toen ze mijn handpedalo zagen staan waren ze direct opgetogen omdat ze daaruit afleiden dat ik gemotiveerd ben om te oefenen. Bij de proeven zouden ze 3 dagen langs komen om telkens 90 minuten oefeningen te doen om de arm te versterken wat mij zeker zou helpen om het functioneren van die arm te verbeteren. Ik zal dus verder moeten zoals ik bezig was. Gisteren vroeg ik nog aan Anouk wat ik zou moeten doen om ooit mijn linkerhand weer omhoog te kunnen steken. Dat wordt zwaar gewichtheffen om die spieren weer te ontwikkelen zodat ze het gewicht van die arm en/of hand kunnen dragen. Door dagelijks met die handpedalo te werken, ben ik al goed bezig. Wat daar extra nog bij komt, zou mooi meegenomen zijn. Dat zal dus niet gebeuren of toch niet zo intensief. Heel spijtig. Dat hadden ze beter vooraf gevraagd voor ze ook maar de moeite namen om langs te komen en mij blij maakten om een dode mus. Maar, niet getreurd. We doen gewoon verder en we zien wel waar we uitkomen. Misschien komen ze toch nog terug voor de training, zonder electrostimulatie, die mogelijkheid bestaat, zeiden ze. Ik hoop dus nog van hen te horen. De testen waren op zich al interessant om zien. Met elektroden op mijn arm maten ze de aanwezige spierkracht en moest ik proberen genoeg spanning in mijn armspieren te ontwikkelen om een bepaald doel te halen. Dat lukte vrij goed. Ze waren alleszins enthousiast over het resultaat. Maar die titanium gooit roet in het eten. Het gaat dus voorlopig niet door. Toen ik indertijd last kreeg van mijn onderkaak (problemen bij het kauwen) ben ik in behandeling gegaan bij een orthodontist. Zij stelde vast dat mijn onderkaak niet volledig uitgegroeid was waardoor mijn tanden van boven- en onderkaak niet goed correspondeerden. Om dit te verhelpen was een operatie nodig. Bij kinderen (onder de 14 jaar) kunnen ze die groei nog stimuleren (vraag maar aan onze Wim), bij volwassenen niet, vandaar die operatie. Daarbij hebben ze mijn onderkaak verlengd en vastgezet met vijzen in titanium. Die spelen mij nu dus parten. De behandeling werd dan afgerond met het recht zetten van mijn tanden (met blokjes). Daardoor ben ik verlost van een chronische gevoeligheid van 2 snijtanden. Die stonden niet netjes in de rij, door plaatsgebrek, waardoor ik daar steeds tandpijn aan kreeg. In mijn kindertijd stond de orthodontie nog nergens en heeft mijn tandarts zijn best gedaan om mij te helpen, zonder resultaat. Desalniettemin ben ik heel blij dat ik die kaakoperatie destijds gehad heb en dat ik nu een mooie tandpasta-smile heb (zoals ze dat in het koor noemden). Als ik blijf werken met die arm zal er ook wel wat verbeteren. We zien wel waar we uitkomen. Gisteren zat er een doodsbrief in onze brievenbus. Een buurvrouw (61 jaar) is overleden aan longkanker. Zij heeft nooit gerookt, fietste altijd naar haar werk en was net met pensioen toen ze die diagnose te horen kreeg. Met chemo hebben ze haar leven nog wat kunnen rekken, tot vorige maandag... Ik ben al blij dat ik niet ongeneeslijk ziek ben. Het mijne is ook niet min, maar ik leef nog en ik heb nog vooruitzichten. Wij leven erg met dat gezin mee.
Maandag - 15/07/2013 - Spijtig dat het vrijdag nog wat frisjes was. De Franse chansons op de Beleuvenissen misten wat warmte. De gereserveerde plaatsen voor rolstoelen waren ook niet denderend : helemaal vooraan, vlak voor het podium, amai mijne nek ! Dat ze een voorbeeld nemen aan de grote festivals. Die voorzien een klein verhoogd podium tegenover of achteraan het terrein. Zo zie je en hoor je alles (mits oordoppen) veel beter. Als ze dat op de grote markt voorzien, tegen de muur van de Sint-Pieterskerk aan, dan heeft niemand daar last van. Kan iemand dit doorseinen aan de bevoegde instantie zodat het de volgende keer in orde is ? Waarvoor nu reeds mijn oprechte dank !!! We zijn vrijdag niet al te lang blijven hangen in de stad. Door een late bezoeker waren we niet tijdig weg geraakt; we vonden niet direct een geschikte parkeerplaats (de lift van de ondergrondse parking onder het Ladeuzeplein werkte niet, gelukkig moesten we niet betalen, na het nodige gefoeter tegen de arme parkingbewaker). Zodoende parkeerden we uiteindelijk op een in extremis nog gevonden onverhoopte gehandicaptenplaats (ik zeg niet waar om ze de volgende keer nog vrij te vinden !). Zaterdag gingen we naar Tienen om een vriendin te bezoeken die daar in het ziekenhuis is opgenomen. Zij heeft last van bloeddrukvallen waardoor ze minder stevig te been is. Zo gauw de medicatie op punt staat, kan ze weer naar huis. Daarna gingen we nog langs bij een nicht van Marcel in Budingen. Zij heeft enkele weiden met wat paarden achter haar huis. Hele mooie dieren ! Haar dochter is nu niet meer zo fel bezig met paardrijden (jumping) zodat ze nu nog wel de mooie dieren hebben waar ze voor moeten zorgen. Met haar hogere studies (orthopedagogie in Hasselt) heeft ze ook al genoeg te doen, zodat ik wel kan begrijpen dat ze niet veel tijd meer heeft voor de paarden. Gelukkig hebben zij daar thuis de ruimte voor om ze zelf te houden. Op weg naar huis gingen we dan nog iets eten bij Pallieter in Bekkevoort. Een gezellig restaurant dat gekend is voor zijn verse frieten (geen diepvries). Er was tamelijk wat volk maar de bediening vlotte nogal, op het eerste zicht, zodat we nog niet direct in de gaten hadden dat er iets niet klopte. Toen we, na een uur, nog steeds geen eten hadden gekregen en 2 andere tafels, die later bezet waren dan de onze, wel, hebben we het personeel toch maar eens aan de mouw getrokken. Blijkbaar hadden wij hetzelfde besteld als de volgende klant en hadden ze die, per vergissing, eerst bediend. Binnen de 5 minuten werd ons eten opgediend en het was gelukkig heel lekker, maar het lange wachten eiste zijn tol, mijn rechterflank liet zich weer voelen, zodat het geen gezellig tafelen meer was. We hoefden gelukkig niet lang te wachten om af te rekenen zodat we snel verder konden. Moe maar voldaan plofte ik die avond in mijn zetel en konden we even later van een welverdiende nachtrust genieten (had ik gehoopt) want, wie was er om 24u30 al weer wakker ? Ik natuurlijk. Gelukkig heb ik tegen de morgen nog een paar uur geslapen zodat ik zondagmorgen toch nog tamelijk fris was. Gisteren was het zo'n prachtig weer dat we het niet konden laten om nog een fietstochtje te gaan maken. Marcel zocht op de fietskaart de beste fietsknooppunten uit om in de brasserie 'Gempemolen' te geraken. Daarvoor rij je haast langs het kasteel van Horst maar daar zijn we onlangs nog geweest zodat we toch liever naar de Gempemolen doorreden. Onze tandem had daar weer veel bekijks, zoals gewoonlijk... Na een lekker, alcoholarm pintje op het aangename terras, konden we weer verder. Mattias en Robbe waren ondertussen thuis gekomen zodat we samen konden eten (die hadden we van heel het weekend nog niet veel gezien en niet alleen omdat we zelf veel op stap waren). Ze waren allebei een verjaardag gaan vieren (de ene van zijn lief, de andere van zijn neef). Deze week belooft ook weer interessant te worden : donderdag komen de kinestudenten mijn arm en hand testen in het kader van een doctoraatsstudie (ik ben heel benieuwd wat ze gaan doen) en vrijdag ga ik met mijn zus een half dagje op stap naar de zoo van Plankendaal. We proberen jaarlijks toch één dag er samen op uit te trekken. Dit zal de eerste keer zijn NA mijn CVA ! Ook daar kijk ik naar uit. De zomer vliegt weer voorbij. Gelukkig dat het mooie weer wat aanhoudt zodat we er volop van kunnen genieten, zelfs in een rolstoel ! De 2000ste lezer van deze blog was mijn oudste zoon ! Bedankt Wim, voor het melden.
