cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
11-02-2014
Dinsdag - 11/02/2014 - Vorige vrijdag, 07/02, vierde ik de eerste verjaardag van mijn schedelprothese. Dat wil zeggen dat ik nu al een heel jaar pijnvrij ben !!! Op 28/02 is het de derde verjaardag van mijn CVA. Na 3 jaar cursus voor eenhandigen, mag ik dan overgaan naar het volgende ? Wat dat ook mag zijn.
Op volgend filmpje zie je dé oplossing voor ons woonprobleem ! Wie heeft nog nood aan rolstoel, trap of lift als je kan zweven ?
Het ISS space center heeft alles wat we nodig hebben ! Met dank aan Robert voor de tip maar ik blijf toch liever onder goed volk, hier op aarde. Noa, het 9-jarige kleindochtertje van mijn zus, Gitta, verwoorde het heel mooi : zo getuigt haar vader : Enkele weken geleden haalde ik Noa op van de school, en haar vriendinnetje Sarah was erbij. Noa vroeg me om het liedje ‘The Sun Shines on Everyone’, van Snatam Kaur af te spelen en vertelde tegen Sarah dat ze kon luisteren en meezingen. Nadat ze het liedje gezongen hadden vertelde Noa dat ze het kon vertalen voor Sarah, en dat het een mooi lied was. Luisterend naar hun conversatie werd ik stil en nederig. Dit is wat ze vertelde aan haar vriendinnetje:
“Sarah, dit is wat het liedje zegt: ‘The sun shines on everyone, it doesn’t make choices, – De zon schijnt op iedereen, de zon kiest niet, ‘When it rains, it rains on everyone, it doesn’t make choices, – Wanneer het regent, regent op iedereen, de regen kiest niet, ‘The One Spirit lives in everyone, it doesn’t make choices. – de ene Spirit leeft in iedereen, het kiest niet.”
Dan zweeg ze even. “Maar nu komt het belangrijkste stukje”, zei ze: “We pray, we pray for everyone, we don’t make choices. – We bidden, we bidden voor iedereen, we maken geen keuzes.
Geweldig toch ! Wat zeggen ze ook al weer over de waarheid en de kindermond ? Dit heeft ze misschien niet zelf bedacht maar wel mooi gezegd !!!
Om nu verder te gaan met mijn verhaal : vorige week heb ik een flinke les gekregen in maat houden. Ik moet meer rekening houden met mijn beperking of beter gezegd : met mijn beperkte mogelijkheden. Toen een goede vriendin mij vroeg of ze woensdagavond nog even langs mocht komen, ging ik daar graag op in. Ik had haar al lang niet meer gezien. Ik liet haar wel weten dat ik die avond nog weg moest naar het koor. Ze kwam echter ruim voor die tijd, dus dat zou wel lukken, dacht ik. Na een uurtje zag ze echter dat ik moe werd en ik moest toegeven dat ze gelijk had. Daarna was ik dringend aan rust toe en heb de repetitie afgezegd. Vrijdag was ook een drukke dag. Die avond waren we uitgenodigd voor een etentje met mijn moeder, een oom en een tante. Ik had vooraf wat extra gerust, met het voorval van woensdag in gedachten, en hield het die avond goed vol. Na het eten ging ik liefst gauw naar huis want mijn energie was weer op. We gingen vroeg slapen en sliep door tot 7u 's morgens. Daar was ik heel blij om want dat overkomt me niet veel. Bij het opstaan ondervond ik veel last van mijn lamme arm en dat werkte me danig op de zenuwen. Ik was alleen dus ik sakkerde er eens stevig op los, dat lucht op. Maar ik deed het blijkbaar nogal luid want mijn enige, nog slapende huisgenoot werd er wakker van. Marcel was al weg om boodschappen te doen, dus ik moest mijn plan trekken. Op zich is dat geen probleem, als hij gaat werken, doe ik dat ook maar dan ben ik wel alleen in huis. Ik trok dus al morrend mijn plan en ging de trap af naar beneden. Even later kwam mijn jongste zoon, die ik dus uit zijn slaap had gehaald, eens kijken wat er scheelde. Ik kon mij meteen excuseren voor het verstoren van zijn ochtendrust. Ik was me er niet van bewust dat ik zoveel geluid had gemaakt. De vermoeidheid van de vorige dag speelde me duidelijk nog parten. Die zaterdag zat ik blijkbaar in een serieuze dip en dat stemde mij triest. Een psychologe heeft mij vorig jaar eens de raad gegeven om die droefheid niet te onderdrukken dus liet ik ze komen. Gelukkig was het maar voor even. Marcel en Robbe toonden veel begrip en dat deed veel deugd.
Later die dag kregen we het heuglijke nieuws van het petekind van Marcel dat de nieuwe nier zich herstelde. Een paar dagen eerder had ze afstotingsverschijnselen en werd ze in quarantaine geplaatst tot de koorts zakte en haar bloedwaarden beter werden. We zijn haar zondag gaan bezoeken en ze straalde weer zoals gewoonlijk. Het waren enkele bange dagen geweest. Als dit niet lukte, stond ze er niet goed voor !
Gisteren, eindelijk iets positiefs voor mezelf : ik mocht mijn nieuwe schoenen gaan passen ! De oude zien er na 14 maanden al versleten uit. Die lamme voet wordt volledig gesteund door de schoen met beugel en, met de conditietraining van de laatste 5 maanden erbij, is dat eraan te zien. Ik heb het belang van het voetbed nog eens goed onderstreept. Dat is heel belangrijk. Nu zit er een gewoon voetbed in maar dat blijkt niet te voldoen. De orthesist gaat dat nog eens herbekijken en de instructies van de orthopedist erop nalezen en dan zou dat tegen volgende week allemaal in orde moeten zijn. We zijn weer benieuwd !
