cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
26-02-2014
Woensdag - 26/02/2014 - Lastige week : overmorgen is het exact 3 jaar geleden dat mijn vorig leven eindigde. Sinds 28/02/2011 leef ik met een ernstige verlamming. Die morgen reed ik met de auto, voor de laatste keer, naar mijn werk. Onderweg, net toen ik Gasthuisberg voorbijreed, verzwakte mijn linkerarm. Ik moest bijsturen met de rechter om geen ongelukken te doen. Dat was het eerste symptoom van de CVA (Cerebral Vascular Accident). Ik reed door om tijdig op het werk te raken en melde daar wat er onderweg was gebeurd. Als ik onmiddellijk naar Gasthuisberg gegaan was, zou het een arbeidsongeval geweest zijn. Ik kon vreemd genoeg nog normaal stappen. Dat been deed het dus nog, ik had alleen krachtverlies in de arm. Ik belde Marcel eerst op om hem te zeggen wat er scheelde. Ik kon ook direct langs gaan bij de dokterspraktijk van mijn huisarts. De werkdag begon met een spoedoverleg in de boekhouding. Voor de start van dat overleg voelde ik mij duizelig en was bang dat het erger werd. Daarop ben ik onmiddellijk door een collega weggebracht. Toen we aan de afrit Gasthuisberg kwamen, voelde ik me weer bijna wegdraaien en vroeg om me rechtstreeks naar spoed te brengen. Daardoor was ik vrij snel in het ziekenhuis en konden de onderzoeken sneller opgestart worden. Zo heb ik misschien wel mijn eigen leven gered
Marcel kwam erbij en de eerste scan liet zien wat het probleem was : een bloedklonter in de hersenen. Er werd onmiddellijk gestart met bloedverdunners om die klonter op te lossen. Verder kan ik me van die opname niets meer herinneren. Vrij snel werd duidelijk dat een operatie nodig was, anders zou ik het niet halen. Nadien was het bang afwachten of ik het al dan niet zou overleven en hoe groot de schade zou zijn. Marcel verwittigde de kinderen : alleen Robbe was thuis, Wim was in Japan voor zijn studies, Mattias was op stage in Hongarije. Wim kon dankzij een studentenverzekering, die bedoeld was om hem te kunnen gaan bezoeken in geval van hospitalisatie, maar nu voor het omgekeerde geval vrij snel terug keren, Mattias had maar een trein/bus te nemen om thuis te komen.
Na de operatie werd ik een tijdje in coma gehouden om te kunnen herstellen. Na het afbouwen van de coma kwam ik vrij snel bij maar was mij niet bewust van mijn toestand. Ik hoorde vele, vreemde geluiden en werd vaak luid toegesproken en gevraagd om te knijpen met rechter- en linkerhand. Het heeft blijkbaar een tijdje geduurd voor ik weer kon spreken. Na enkele dagen op intensieve werd ik overgebracht naar Neuro High Care. Daar werd ik me pas echt bewust van mijn omgeving. Ik lag tussen oudjes met beroertes. Die waren heel verward en rumoerig. Doordat ik mij niet kon omdraaien in bed kwam de verpleging mij om de 4 uur draaien, dag en nacht. Een normaal dag- en nachtritme krijg je daar niet van. Daarbij kwam nog dat ik geen onderscheid kon maken tussen droom en werkelijkheid. Ik vertelde aan mijn bezoekers wat ik 's nachts had meegemaakt : de meest onwaarschijnlijke dingen. Eén nachtmerrie kwam telkens terug : ik was opgesloten in een donkere ruimte en hoorde kloppen en boren. Tenslotte zei iemand :"Vuur" en werd ik wakker. Pas na mijn thuiskomst vernam ik dat dat de geluiden van de operatiezaal waren ! Ik voelde niks maar kon wel alles horen. Bij dat 'vuur' dacht ik dan : "nu steken ze het kot nog in brand ook en ik kan hier niet weg !" Bij die operatie werd een deel van mijn schedel, een botluik, weggenomen.
Op 5/05/2011 was de zwelling en het hersenvocht eindelijk voldoende afgenomen en werd het botluik, dat zolang bewaard werd in de diepvries, teruggeplaatst. Toen ik uit die narcose kwam gaf ik de ondraaglijke hoofdpijn 10 op 10. 11 dagen later werd ik dan overgebracht naar Pellenberg om te revalideren. Na enkele weken platte rust werd ik weer uit bed gehaald om aan te sterken voor de revalidatie. Dat was een heel pijnlijk en moeizaam proces. Al je spieren smelten weg als je ze niet gebruikt. Gelukkig was ik mijn rechterbeen blijven oefenen (heffen en draaien met de voet) zodat ik daar tenminste nog iets mee kon doen. De rechterarm en -hand was ik blijven gebruiken voor allerlei. Die waren nog in orde. In Pellenberg was het vanaf dag 1 werken geblazen : van 9u 's morgens tot 17u therapieên allerhande (kine, ergo, logo, psycho). Dan was je net op tijd klaar voor het avondeten en daarna werd bezoek toegelaten. Alsof je daar nog energie voor had ! Ik fleurde echter altijd op want elke dag stond Marcel daar. Alleen de weekends waren vrij. Doordat wij in een bel-étage wonen, kon ik in de weekends niet naar huis. Gelukkig kon Marcel de traplift van een overleden buur overnemen en van zodra die geïnstalleerd was, kon ik in de weekends naar huis. Gelukkig maar want zonder therapie valt er helemaal niks te beleven in een ziekenhuis. Ik kon gelukkig terugvallen op de boeken van het ziekenhuis en mijn eigen boekenkast. In die 6 maanden heb ik alles herlezen wat ik in huis had. Het was een vlucht voor de realiteit, besef ik nu. De drukte van de vele mensen om mij heen verdreef ik door het lezen. Thuis lukt mij dat niet meer. Het is hier zo rustig en met de medicatie die ik moet nemen tegen epilepsie vallen mijn ogen na een half uurtje stilzitten al dicht. Ik hou me dus zo veel mogelijk bezig op de laptop en de Ipad. Om niet te verstijven van het vele stilzitten, probeer ik tussendoor wat te bewegen. Nu met de nieuwe schoenen moet ik ook het stappen in huis weer wat oefenen. In de conditietraining van gisteren, ben ik na de opwarming weer in mijn rolstoel gaan zitten om mijn enkel te sparen. Die was maandag na een half uurtje oefenen met de kinesist al heel pijnlijk geworden. Vanmorgen valt het mee met mijn voet. Dat heb ik dusgoed gedoseerd. We zijn nu bijna 3 jaar verder. Ik heb de eerste kritieke jaren overleefd maar de realiteit blijft erg hard. Mijn zelfstandigheid ben ik kwijt. Ik kan niet meer op eigen houtje doen en laten wat ik wil. Ik heb nog dagelijks kine nodig. Gelukkig kan ik nog zingen en fietsen. Dat maakt nog heel veel goed. De activiteiten en de contacten via het koor en Join2Bike kleuren mijn leven. Ik koester mij dagelijks in de liefdevolle zorg van Marcel en de aandacht die ik krijg van onze zonen. De jongste woont nog thuis, die zie ik bijna dagelijks. De twee oudsten hebben een drukke agenda en zie ik dus veel minder maar dat is de normale gang van het leven. Kinderen worden groot en gaan hun eigen weg. Wij supporteren en steunen vanop afstand en zo is het goed.
