Zaterdag - 06/09/2014 - Het bezoek van de studenten van KUL was een belevenis waar ik niet over kan zwijgen !!!

Het was een blij weerzien met de Chinese doctoraatsstudente, ze laat zich Snow noemen, dat is gemakkelijk.  Ze werd weer geassisteerd door 2 andere kine studenten.  Er moesten eerst wat vragenlijsten ingevuld worden, net zoals vorig jaar.  Daarna werden reflexen getest in beide armen, vervolgens een paar eenvoudige armbewegingen : rechts probleemloos, links veel moeilijker.  Dan werd gespeurd naar mogelijke spieractiviteit in linker arm en hand.  Als bij wonder zag Snow een lichte trilling in een spiertje van mijn linkerhand !  Ik had het zelf niet opgemerkt.  Toen ik het 's avonds aan Robbe vertelde, wou hij het zien.  Wij, met ons drieën, gefocust op mijn hand : ik probeer iets aan te sturen en : JA !!!  Een lichte trilling was duidelijk te zien op de rug van mijn hand.

Deze morgen probeerde ik het nog eens maar nu liep het anders : mijn duim bewoog.  Ik kan het wel van de daken roepen : "mijn linkerhand vertoont weer een teken van leven !"  Na 3 jaar volgehouden kine en op eigen initiatief, dagelijkse stimulatie van arm en hand (wrijven en kriebelen), kan ik een 'vin' verroeren.  Dat doet mij denken aan het bezoek van een buurman, toen ik nog in Pellenberg was.  Hij vertelde toen dat hij zo blij was dat hij na 3 jaar zijn pink weer kon buigen.  Zijn CVA was lichter dan de mijne, maar het resultaat, na 3 jaar, is vergelijkbaar.  Het loont dus inderdaad dat volgehouden oefenen.  Het blijft een wonderlijke vooruitgang.  Mijn nieuwe huisarts zal donderdag weer opkijken.  Zij dacht dat na 3 jaar geen vooruitgang meer mogelijk was.  Ik bewijs maar weer eens het tegendeel !  Heerlijk is dat !  Ik loop weer op wolkjes, ook al is dat niet te zien als je mij ziet stappen...  Ik ben weer benieuwd wat dit jaar mij brengen zal.  Het einde van mijn revalidatie is nog niet voor morgen, er is nog meer mogelijk.  Anouk krijgt gelijk : "We go for gold !"