De vrouw van de Swa stond in de keuken het avondmaal voor te bereiden. Daar het bloemkool met worst was nam ze de worsten uit de frigo en met een mes sneed ze de twee uiteinden van de worsten. De Swa hadt dat gezien en vroeg zich af waar dat goed voor was: - Zeg, Angéle, waarom snijde gij die tjoepekes van de worsten ? - Dat weetekik nie, ons moe doet dat ook altijd. - Dat zou ik toch gére wete, morge gon w't heur vrage ! 's Anderendaags zij met z'n tweeen naar ons moe. - Zeg moe, waarom snijde gij altijd die tjoepekes van de weuste veur as ge ze bakt ? - Waarom ? Da weet ik nie, mijn moeder deed dat ook altijd, 'k heb nie anders gewete... - Dan moete we 't heur vroage hé, zei de Swa, en zijle met z'n drijen weg naar de bomma. - Zeg bomma, waarom snede gij vreuger altijd de uiténde van de weusten af ? - 'k Zou't nie mier weten mor ons mémé hebbe kik nie anders wete dong.. Da moete is on heur vroage... as ze het nog wét. - Mor mémé zit toch in da rusthuis, zou ze da nog wete ? Toch trokken ze met zen alle naar het rusthuis waar mémé aan het genieten was van de rust en de stilte. - Dag mémé, we komen is iet vroage, wéte gij nog vreuger, dan sneede gij toch altijd die tjoepkes van de sociskes, wéte da nog ? - Ja, da weetekik zeker nog, verwa moete da wete ? - Wel, zei Angéle, wij doeng da ook nog allemaal mor we wéte nie verwa da we dat doeng ! - Zeg, ge goa mij toch nie vertellen da golle nog altijd in da klein panneke bakt hé .
