De gele rondwandeling in het Grotenhoutbos in Vosselaar is zo'n dikke 6 km lang en op deze prachtige heldere dag leek ons dat een zeer geschikt wandeldoel, ook al omdat ik gezien had dat er een nieuw rondje geocachen te vinden was. Het was best frisjes maar al wandelend, zoekend en genietend voel je dat nauwelijks. De zon stond al redelijk laag toen we weer bij de ingang kwamen ( ondertussen was dat de uitgang he ) en ik wilde toch een foto maken van het infobord, de bomen en de omgeving. Voor één keer vond ik het niet erg dat onze schaduwen er op staan.
In corona tijden hadden we in onze fotoclub beslist iedere laatste zaterdag van de maand een wandeling te organiseren. Zo konden we in open lucht en in kleine groepjes toch dingen doorpraten in plaats van binnen te moeten vergaderen. Vandaag hebben we die routine weer opgepikt en omdat corona ondertussen een veel kleiner probleem geworden is mocht de afstand ook al wat groter zijn. Ik had meteen de taak op mij genomen om de eerste wandeling te organiseren en de Lommelse Sahara leek mij een geschikte bestemming. In de loop van vorige week was ik samen met enkele vrienden al eens op verkenning geweest en vandaag was het dus de beurt aan de foto-collega's. Ondanks het voorspelde mindere weer waren we met z'n zevenen en we hebben van de tocht genoten op alle gebied, ook al omdat de weergoden veel milder waren dan verwacht. Niet alleen de wandeling viel in de smaak trouwens er werd ook flink wat af gefotografeerd. Uiteraard heb ik zelf ook mijn duit in het zakje gedaan. Toen ik twee ganzen in het visier had kwam er plots een boomstam voorbij geslopen en daar heb ik dan in tweede instantie maar op gefocust. Het kan natuurlijk ook zijn dat die boomstam er al lag maar dat ik die nog niet eerder gezien had he...
Toen onze kleinkinderen nog veel jonger waren kwamen ze dikwijls bij oma en pake Pol logeren. Een buurmeisje, Elske, die iets ouder was, vond het geweldig. Ze kwam dan thuis spelen en ze was als het ware een hulp baby-sit. Jaren later heeft Elske nu zelf twee kids en toen ze deze namiddag de kroost van school had afgehaald kwamen we haar toevallig tegen in het dorp. We hebben haar even tegengehouden om een leuke babbel te doen. Uiteraard hoorden daar ook enkele foto's bij. Dit is er één van.
Het is alweer bijna anderhalf jaar geleden dat we moesten afscheid nemen van Phaido, de beste hond die ooit leefde. Eerlijk gezegd is de pijn nog altijd niet weg. Vandaag was het best druk in het bos en dan zie je weer die hondjes waar Phaido vroeger mee speelde. We zagen o.a. Spike en Nico en die hadden hun baasje meegenomen op de dagelijkse wandeling. We hebben een tijdje samen gelopen maar dat jonge geweld konden we uiteindelijk niet volgen. Pas toen ze al een eind voorop waren dacht ik er aan alsnog een foto te maken.
Om wat afwisseling in onze dagelijkse wandelingen te brengen zijn we vandaag naar Ten Aard gereden. Een eind langs het kanaal dan naar de Molen in het veld en vervolgens langs de Rundsvoort en de Hanestrik weer naar de wagen bij Bloemmolens. Langs het kanaal liepen we onder de N19g door en natuurlijk kon ik niet weerstaan aan de lokroep van een symmetrische foto. Ik had meteen het plan om 'm thuis in zwart wit om te zetten en toen ik dat gedaan had vond ik dat ik er toch nog een tikkeltje kleur moest in laten. Dat dreef gelukkig vlak voor de camera op het water.
Ik had tijdens de dagelijkse wandeling weliswaar enkele foto's geschoten maar bij nader inzien zat er weinig bruikbaars bij en dus zat ik vanavond met een dilemma: ofwel doe ik iets in Photoshop met een foto van eerder deze week ofwel maak ik alsnog een nieuwe opname. Het is het tweede geworden. Ik ben met de camera op statief de februarinacht in getrokken en 25 meter achter ons huis heb ik aan de 5 berken die we daar bijna 50 jaar geleden geplant hebben gevraagd om voor me te poseren. Een zaklamp om een beetje te belichten en 30 seconden sluitertijd meer was er niet nodig om tot dit beeld te komen. De vijfde berk (rechts) kreeg wat minder zaklamplicht merk ik nu pas, maar daar kan ik mee leven en die berk vond dat waarschijnlijk ook niet erg.
Ik ben vandaag met mijn geocache maatje Jackie naar Antwerpen geweest. In het havenhuis was een meet and greet geocache-event en we vonden dat een unieke kans om dat toch wel erg speciale gebouw eens van binnen te zien. Jammer genoeg konden we alleen in de cafetaria op het gelijkvloers terecht en onze hoop om tot boven in de glazen constructie te geraken moesten we snel opbergen. Na ons bezoek, dat dus veel korter uitviel dan gepland, zijn we dan maar een wandeltocht in de buurt gaan maken. Maar voor we daar aan begonnen vond ik het nodig toch nog eerst weer maar eens een zoveelste foto van het havenhuis te maken met mijn gezellen er bij. Jackie en zijn vrouwke zijn de GPS aan het raadplegen en die lijken wel erg klein met zulke indrukwekkende achtergrond.
We zijn vandaag onze wandelkilometers gaan plukken in Herentals. Samen met zoon Mike en zijn gezinnetje hebben we genoten van de natuur rond het Netepark. Ook de huiswoef Jul was van de partij en toen ik hem vroeg om even te poseren voor een foto deed hij dat graag.
Als je al jarenlang vaak dezelfde wandeling doet is er al zeker één consequentie waar je mee moet leren leven: je hebt zowat alles wat er te fotograferen valt langs het traject al wel eens gefotografeerd. Ook vandaag had ik best enkele interessante shots gescoord maar thuis gekomen, bij het bekijken op het scherm kreeg ik weer even zovele déjà-vue gevoelens. Dan wil je er toch iets aan toevoegen. Hoewel ik echt wel van zwart-wit hou is dat het laatste waar ik aan zou denken bij dit soort fotografie en toch heb ik het eens geprobeerd. Eerlijk gezegd viel het me niet tegen. Het wandelpad langs de Rulloop waar mountainbikers geweerd worden (en waar je toch regelmatig toegesnauwd wordt dat je uit de weg moet) ziet er zo weer heel anders uit.
Vandaag was het carnaval voor de bewoners van zorgtehuis Hoevezavel. Het duurt weliswaar slechts één namiddag maar het is daarom niet minder leuk. Als vrijwilligers wilden het vrouwke en ik er graag bij zijn. Alle ingredienten van een geslaagd carnavalsfeest kwamen voorbij, aangepaste hoempa, de Lommelse princes (!) carnaval met haar gevolg, de stoet van het kindercarnaval die door de zaal trok, carnavals-outfits, prijzen voor de beste groep en individuen, sfeer, stemming en veel polonaises. Wat die polonaises betreft is dit een beeld dat de meesten onder ons zonder twijfel nog wel herkennen. En zoals je ziet is een rolstoel geen beletsel om deel te nemen aan de pret.
Erg veel plezier was er op weergebied niet te beleven vandaag. Op een korte opklaring rond de middag na bleef het de ganse dag grijs en grauw met op z'n tijd een beetje lichte motregen. Toch zijn we in de late namiddag er nog eens op uit getrokken om een rondje Smallebroeken te wandelen, kwestie van toch de nodige stappen op de teller te zetten. In de Dressenstraat ontdekte ik warempel een nog niet gekende eigenschap van het vrouwke: ze houdt van boomklimmen! Ze heeft voorlopig wel een voorkeur voor horizontaal liggende bomen...
De Buulmolen heb ik al vaker gefotografeerd en ik meen dat ie lang geleden ook al eens is voorbij gekomen tijdens mijn blog-geschiedenis, maar niets belette me om 'm nog eens in beeld te nemen van uit een andere hoek. Ik had de wagen geparkeerd langs de industrielaan en als je dan voorbij de molen wandelt naar het molenpad krijg je meteen een steil stukje bergaf. De geocache die daar verborgen was heb ik helaas niet te pakken gekregen maar ik heb wél een foto gescoord. Van hier uit had ik de molen nog niet gezien en ik vond dat standpunt meteen de moeite waard. Dat ik een flink stuk van de afsluiting mee in beeld moest nemen vond ik niet eens zo erg, zo is ie meteen ingekaderd.
We zijn vandaag gaan wandelen in de Sahara.. de Lommelse Sahara welteverstaan en zoals je op de foto kunt zien is daar wél water. Ik wilde met dit mooie weer een clubwandeling voor de fotoclub uitstippelen en na wat rond-telefoneren had ik een leuk wandelgroepje bij elkaar gekregen: Gust en Lisa, kennissen die we in geen jaren gezien hadden, Swa en Monique, schoonbroer en zijn halve trouwboek en natuurlijk ook het vrouwke en ikzelf. Vier iets achterop lopende wandelaars, wat water, een beetje zand, bomen en spiegelingen... meer moet dat niet zijn om een beeld te schetsen van onze dag.
Heerlijk wandelweer. Het was het vrouwke die voorstelde om naar Herentals te rijden en nog eens in en rond de Hellekens aan de wandel te gaan. Het was alweer geleden van toen de brem nog bloeide dat we er nog waren en ik ging er van uit dat er ook in dit seizoen voldoende te beleven en te fotograferen zou zijn. Na de ingrijpende werken is het echt een mooi gebied geworden. De ooit rechtgetrokken Nete is verlegd en weer voorzien van de nodige kronkels en meanders en wie een verrassende mooie omgeving zoekt om de benen eens te strekken kan ik dit zeker aanbevelen. Dit uitkijkpunt vond ik een leuk onderwerp als illustratie bij onze tocht. Door de camera boven mijn hoofd te steken kon ik een foto scoren die weer net iets anders is.
Een internationale kattenshow in Laakdal, ik had een tip gekregen van maatje Alex en het vrouwke was meteen enthousiast. Zelf ben ik eigenlijk meer een hondenmens maar mijn nieuwsgierigheid en mijn fotohonger waren groot genoeg om er ook eens een kijkje te gaan nemen. Hoe zou ik het vrouwke kunnen ontgoochelen trouwens? Het was er druk, overal luxe kooien en benchen met de meest uiteenlopende soorten katten er in, de eigenaars fier bij hun troetels wachtend om aan de beurt te komen. Want het was eigenlijk een wedstrijd merkte ik. Verschillende kattenrassen in diverse kategorieën werden bekeken, beoordeeld en gekeurd, dan werden er winnaars bekroond en naar het podium geroepen. Toevallig stond ik tijdens de keuring in een reeks met jeugdkatten vlak bij twee jongedames met een wel heel erg mooie poes, ik had er al terloops even mee gepraat en toen die ook nog wonnen kreeg ik de kans om ze even te fotograferen. Sociale contacten leggen loont, ook in de fotografie...
Tot groot ongeloof van iedereen die deze namiddag ook een frisse neus gehaald heeft heb ik deze foto wel degelijk vandaag gemaakt tijdens een iets langere wandeling naar en door het domein de Hoge Rielen. Ik weet het wel, we hebben geen blauwe luchten gezien vandaag maar mijn volgers, vrienden en kennissen zouden ondertussen toch moeten weten dat ik niet vies ben van een potje photoshoppen. Dit was niet eens zo moeilijk trouwens. In de recentere versies van Photoshop zit onder het tabblad "bewerken" de functie "lucht vervangen" en met een paar muisklikken was het zo gepiept.
De jaagpaden langs onze kanalen zijn voor veel fietsers favoriete wegen om hun kilometers af te malen, of het nu beroepsrenners, amateurs, wielertoeristen of gewone recreanten zoals deze jongen zijn. Maar vandaag was ik gewoon aan de wandel in de omgeving waar het Albertkanaal en het Kempisch Kanaal splitsen. Rechts op de foto zie je achteraan de kerktorenspits van Herentals. Van op de iets hoger liggende weg kon ik de splitsing, de betoncentrale aan de overkant, het jaagpad en een voorbijrijdende groep trainende wielrenners te pakken krijgen in één beeld.
Ze zijn warempel vroeg dit jaar. We hebben de eerste krokusjes gezien... en gefotografeerd. De verkoudheid waar ik al een tijdje mee worstel geeft zich niet zo snel gewonnen moet ik zeggen. Anderzijds wil ik ook niet flauw doen en ben ik in de loop van de namiddag toch weer een korte wandeling gaan doen. Gewoon rond de blok lopen was voldoende om een ontmoeting te hebben met deze prille schoonheden. Als dit de voorbode is van een vroege lente kan ik dat alleen maar toejuichen. Het wordt een weerkerend fenomeen maar ook in de versie 2023 van mijn jaaralbum zullen er dus krokusjes staan.
We waren deze namiddag op bezoek bij kennissen aan de Vuilvoort in Herentals. Het leek ons voor de hand liggend dat we de dagelijkse wandeling dan ook maar daar in de buurt deden. Het was prachtig wandelweer trouwens en we hebben er echt van genoten. Onderweg kreeg ik deze twee duiven in de gaten. Zo'n duivenpaar staat vaak symbool voor verliefdheid en dat is altijd wel leuk om je fototoestel op te richten. Het was pas toen ik thuis de foto-oogst bekeek op de computer dat ik zag dat er precies toch een haar in de boter zat tussen die twee. Ze gunden elkaar geen blik.
We hadden afgesproken voor een gezellige bijklets-namiddag in café De Nete. Drie musketiers: Jackie, Gust en ikzelf en daarbij onze dames, met z'n zessen hebben we genoten van de vriendschap, enkele snacks, wat drankjes en de babbels. Voor mezelf kwam daar nog een toets aan de verleiding bij... even controleren of mijn Tournee Mineral plan zou standhouden onder moeilijke omstandigheden en in een gevaarlijke omgeving. Ik heb het alleszins gehouden bij koffie, cola, spa en koffie, spa en cola. Jackie en Gust zijn beiden fervente ruiters maar de leeftijd en wat fysieke problemen hebben er bij alle twee voor gezorgd dat die hobby voorlopig op een laag pitje zit. Ze hadden elkaar nog wel veel ruiterverhalen te vertellen en ik zat erbij en luisterde ernaar. Ik had occasioneel mijn kleine Sony toestel bij me op de tafel gelegd en het leek alsof ik er zomaar wat mee zat te friemelen maar in feite maakte ik de ene na de andere leuke foto van mijn maatjes. Pas toen ze het merkten begonnen ze te poseren en ja, toen was de pret over. Dit is een van de eerdere stiekeme opnames.
