Na het ontbijt, da's meestal zo rond half elf, eet ik gewoonlijk nog een stukje fruit. Vandaag had het vrouwke mandarijntjes in de fruitschaal getoverd. Dan betrap ik mezelf er op dat ik toch ook enkele kleine autistiche trekjes heb... Een mandarijntje wil ik bvb. altijd in één keer te pellen.Ik bleek deze morgen al voldoende wakker om in mijn opzet te slagen en voor de aardigheid heb ik na het opeten van de inhoud geprobeerd de verpakking eens in de oorspronkelijke staat te herstellen. Dat is min of meer gelukt, ik het er ook het stengeltje met blaadjes weer op gemonteerd en als onderwerp voor een soort stilleven vond ik het een foto waard.
Wat ooit een grasveld was voor ons huis hebben we enkele jaren geleden omgevormd tot wilde bloemenweide. Ik geef zonder gène toe dat het idee van een ganse zomer niet te moeten maaien één van de meest overtuigende argumenten was om voor die optie te kiezen. Vorig jaar was het jammer genoeg niet meteen een succes, het jaar daarvoor dan weer wél en we denken dat de timing van het zaaien daar iets mee te maken heeft. We hebben lang gewacht maar vandaag leek ons een geschikte dag. Er was regen voorspeld voor de late namiddag en ook de ganse volgende week belooft zeer wisselvallig te worden. Voor één keer vinden we dat leuk. Ik had enkele dagen geleden het gras al eens gemaaid en vandaag ben ik er met de maaier op de allerlaagste stand nog eens overheen gegaan, daarna met de vertikuteermachine in twee richtigen, de restanten die niet in de bak van die machine waren beland hebben we bijeen geharkt, dan het wilde-bloemen-zaad erover uitgestrooid, weer wat ingeharkt, de wals erover..., pfff... DAAR KRIJG JE DORST VAN. Zelfs het vrouwke, die eigenlijk zelden of nooit alcohol drinkt kon ik verleiden met een Rodenbach Fruitage, een zeer licht fruitbiertje dat toevallig (?) in onze koelkast was beland. Ze heeft het helemaal uitgedronken, heeft er van genoten en ze heeft zelfs niet de gebruikelijke lachkick gekregen die ze na een vingerhoed alcohol meestal krijgt. En ik... ik had voor de gelegenheid mijn fototoestel bij de hand gehouden... Zoals je ziet dienen de eerste dreigende wolken zich al aan en die zijn er niet ingezet via de functie "lucht vervangen" in Photoshop.
Als het weer een beetje meezit gaan we, als vrijwilligers, op vrijdag wandelen met de bewoners van zorgtehuis Hoevezavel. Maar... het weer zat niet mee vandaag. Al vroeg kregen we een bericht dat de wandeling niet doorging. Jammer, en dubbel jammer omdat we op de terugweg vaak stoppen bij de viskraam aan de Postelse brug om een gebakken visje, kibbeling of iets ander lekkers uit de zee te kopen. Ik had er eigenlijk mijn zinnen op gezet en ondanks het twijfelachtige, zeer wisselvallige weer zijn we er dan toch maar naar toe gereden. Een wandeling langs het kanaal dan maar om aan de dagelijkse eisen van de stappenteller te voldoen. Langs de ene kant tot aan de voetgangers- en fietsbrug en langs de andere kant terug. We zijn nat geworden, we hebben de zon gezien en wat ook niet onbelangrijk is, is heb weer een aantal leuke beelden gescoord. Van op de voetgangersbrug kreeg ik deze visser te pakken. Hij is eigenlijk maar een detail in het totaalbeeld maar ik heb ook een foto zonder hem en die opname is toch minder leuk.
Is fotograferen een hobby? Wis en zeker, maar... ik vrees dat fotograferen ook een lichte verslaving kan worden. Vandaag betrapte ik er mezelf op dat ik tijdens het fietsen, met de zon in de rug, een beeld wilde schieten van mijn schaduw, zeg maar een schaduwselfie. Effe rustig laten uitbollen, sturen met één hand en met de andere hand "klik". Tja, het is weer eens een bizarre kronkel binnen mijn drang naar afwisseling in mijn fotografie.
Heerlijk fietsweer vandaag. Zoals zo vaak ging de tocht ook deze keer weer via het Kempisch kanaal, even maar, want we waren op weg naar Geel Punt en Oevel om enkele geocachen op te pikken. In de verte zie je sas 9 en aan de overkant "Den Thijs". Eigenlijk heet de zaak tegenwoordig "Thijs" maar dat zegt niemand van de vaste bezoekers. Het was ooit een duivenlokaal en al snel werd het populair bij de fietsers die het kanaal ontdekten. Terras, taverne, lekker eten... het ging allemaal heel snel en tegenwoordig is het the place to be, ook voor de recreanten met plezierboten die er aanleggen. Voor de route terug naar huis had ik niet geheel toevallig de andere oever van het kanaal gekozen en hoeft het gezegd dat we een tijdje op het terras zijn neergestreken... Zaaaalig !!!
Ondanks mijn beperkte vogelkennis ga ik er toch van uit dat dit een gewone straatmus is. Indien dat verkeerd is mag je me altijd corrigeren. Met zulk mooi weer kun je ons niet binnenhouden natuurlijk en nadat ik het gras voor het huis weer een stevige beurt gegeven had zijn we er nog even op uit getrokken. Bij zo'n uitstapje hoort een terrasje natuurlijk en daar was een hongerig vogeltje moedig genoeg om onverwacht een verdwaalde kruimel van onze tafel te komen pikken. Ik was te verrast om dat te fotograferen... te laat, djuuu!!! Maar niet getreurd, ik heb bewust nog wat meer kruimels gestrooid en jawel hoor, daar kwam ie terug en toen zat ik wél klaar met de camera in aanslag.
Het vrouwke had afgesproken om samen met kleindochter en schoondochter naar Gent te gaan om naar een balletvoorstelling te gaan zien, niet meteen mijn ding. Dat was voor mij een welgekomen excuus om een luie dag achter de computer te plannen. Mijn gehavende knie had rust nodig na de overdaad aan stappen tijdens het weekend met de fotoclub. De val langs de Semois was ook nog niet helemaal verteerd... Ik heb me dan maar doorheen de foto-oogst gewerkt. Na een strenge selectie heb ik de overblijvende beste beelden aan mijn vriend Photoshop toevertrouwd die er indien nodig nog een randje optimalisatie aan toegevoegd heeft. Ik had dus een grote keuzemogelijkheid vandaag. Dit is een beeld van de wandeling door de herstelde tunnel tussen Bohan en Membre. Flitsen was uit den boze vond ik want dan verknal je de sfeer. De silhouetten die naar het licht gaan zijn op deze manier precies zoals ik het gepland had. Voor de aardigheid zal ik er de instellingen ook nog eens bij voegen.
Exif: ISO 6400 (!!!) - 1/500 - F 6,3 met de 16-35 op de Canon 5D Mk IV bij 25 mm.
Tijdens deze laatste dag van ons clubweekend hadden we na het gemeenschappelijk ontbijt in het hotel beslist om allemaal apart, naar eigen goeddunken naar huis te rijden. De diversiteit aan opnames kon alleen maar groter worden op die manier. Het vrouwke en ik hadden er voor gekozen om op diverse plaatsen van de terugweg van de gelegenheid gebruik te maken om kennissen te bezoeken. Het begon al na nauwelijks enkele kilometers in Bohan waar we na een telefoontje een afspraak hadden op een terrasje met Nathalie en Jelle. Het was van hen dat we de tip gekregen hadden voor het hotel Eau Vive in Vresse en dat was een voltreffer. We zijn ze dus even gaan bedanken. De twee dochtertjes van het gezinnetje waren er ook bij en zulke lieve, mooie modelletjes moest ik wel fotograferen...
Er waren nogal wat mogelijke fotomomenten vandaag. Als je met de fotoclub op uitstap bent moet je niet anders verwachten natuurlijk. We waren in Bohan, in Rochehaut, aan de wandel langs de Semois en uiteindelijk beeindigden we een mooie dag in Bouillon. Toch heb ik gekozen voor een huizenhoog cliché. Ik vermoed dat iedere hobbyfotograaf die ooit in deze regio was dit beeld al wel ooit heeft vastgelegd. Het uitzichtpunt op de boucle de Frahan, de bocht van Frahan, bij Rochehaut is zonder meer een van de meest populaire fotopunten in ons land. Ik heb er ook al enkele keren gestaan maar deze keer wilde ik 'm ook eens in mijn jaaralbum doen belanden.
We zijn met de collegae amateurfotografen van Visueel enkele dagen in de Ardennen om van een hopelijk leuk clubweekend te genieten, van elkaars gezelschap, de vriendschapsbanden nog beter aan te halen en uiteraard ook om wat interessante beelden te schieten. De eerste stop tijdens onze omzwerving was het prachtige kasteel van Lavaux Ste Anne. Het was de 7 Euro pp inkom meer dan waard. Zowel de buitenkant - zie foto - als de binnenkant konden we uitgebreid bezichtigen en fotograferen. Vette aanrader !!!
Ik ben zeker geen plantkundige en wat kruiden en wilde bloemen betreft ben ik helemaal afhankelijk van dokter Google en/of de ingefluisterde benamingen door bevriende kenners. Maar dit is wel degelijk daslook, daar ben ik zeker van. We waren ooit in Duitsland in de Eifel in een hotel waar de kok vertelde dat hij nog even naar het bos moest om verse daslook te plukken want daar wilde hij soep van maken. Ik ben toen zeer geïnteresseerd mee gewandeld en ik heb ter plaatse de gekneusde bladeren geroken en de geur sloot naadloos aan bij een smaak waar ik wel van houd. De bloemekes zijn erg herkenbaar en tijdens onze dagelijkse wandeling kreeg ik een déjà-vue gevoel. Om zeker te zijn heb ik vandaag ook enkele blaadjes geplukt, gekneusd en jawel hoor... dit is daslook. De drang om er een foto van te maken kon ik niet tegenhouden. Ik denk dat ik met het vrouwke ga overleggen of we daar ook eens soep van zouden kunnen maken...
Als je aan de wandel gaat doorheen Herentals is het begijnhof een verplicht nummer. Telkens als ik er kom vind ik wel een leuk beeld om vast te leggen. Vandaag was dat ook zo, hoewel het deze keer niet de nostalgie van het begijnhof zelf, maar wel een van de aanpalende panden was dat mijn aandacht trok. De oude schoolgebouwen aan de Burchtstraat krijgen namelijk een komplete make-over en daar zijn grote werken gaande. Omdat dit als erfgoed geklasseerd is moeten de gevels blijven staan. Het strippen van de volledige inhoud is wel erg grondig gebeurd en ik vond het helemaal lege karkas wel een bizar beeld dat ik graag in mijn jaaralbum 2023 wil bewaren.
Een bijzondere dag vandaag... ieder jaar tikt de teller er op 25 april een eenheid bij en nu staat ie ineens op 78. Sta me toe hier aan toe te voegen dat ik niet van plan ben het hier bij te laten... still counting. Ik heb me alle wensen, bezoeken en goede zorgen van het vrouwke laten welgevallen en het in de gaten houden en beantwoorden van de social media nam een groot deel van de schermtijd in beslag. Misschien wel het leukste cadeautje vond ik het Hallmark-pakket dat door Post NL bezorgd werd. Er zat een 70cl fles Duvel in met een verjaardagswens van Leentje en Alex, mijn fotomaatje. Ik heb er meteen een stilleven-onderwerp van gemaakt.
Ondanks de ondermaatse temperatuur was het in de loop van de namiddag best aanvaardbaar wandelweer. We zijn er dan ook op uit getrokken. Met beide ogen goed open en de camera klaar voor gebruik heb ik vandaag voornamelijk op de kleine dingen gelet. Dan zie je in een bodembedekkend plantjes- en bloemekestapijt plots een rood puntje. Even wat dichterbij en klik. Het rode puntje was dus een lieveheersbeestje (ik wil de gevonden dialectbenamingen hier niet allemaal opsommen) en na wat croppen ( voor de niet fotografieterminologie kennende volgers: bijsnijden), rekening houdend met compositieregels, kwam ik tot dit resultaat.
Pluizenbollen blazen, wie heeft het nooit gedaan... en doen we het misschien nog altijd? Wij wél alleszins, zeker als je plots de ingeving krijgt dat het wel eens een leuke foto zou kunnen opleveren. We zijn deze voormiddag redelijk vroeg aan het wandelen gegaan omdat we de voorspelde regen wilden voor zijn. Het vrouwke wilde graag fungeren als blazer van dienst toen ik voorstelde om even nostalgisch te doen. Zoiets kun je natuurlijk niet fotograferen in één shot, dan moet je al uitzonderlijk goed afspreken en timen. Ik heb dus ook diverse keren een pluizenbol in de handen van het vrouwke gestopt en haar gevraagd te blazen terwijl ik telkens een burst van een 5 à 10-tal opnames maakte. De 5D is op dat gebied gelukkig redelijk snel. Thuis heb ik de meest geslaagde opnames er uit geselecteerd. Ik heb er al enkele op Facebook gepost en uiteraard reserveer ik er ook een voor deze blog. Of het de beste van de reeks is laat ik in het midden, ik vond 'm alleszins leuk genoeg.
Toen ik deze foto maakte was dat eigenlijk om in mijn map zwart-wit foto's te zetten voor het project "samen...". "Samen fietsen" was de voor de hand liggende titel. Ik ben nog niet helemaal tevreden over de diverse zwart-wit omzettingen die ik al geprobeerd heb en daarenboven vond ik na er een tijdje mee bezig geweest te zijn dat de vele kleurtjes in dit beeld toch ook wel een pluspunt zijn op deze veelal grijze dag. Lichtblauw, donkerblauw, rood, geel, groen... het vrolijkt een mens op eigenlijk. Voorlopig hou ik het dus maar bij kleur maar je weet maar nooit of ik 'm toch nog ooit opvis voor de reeks die ik wil presenteren op ons komende fotosalon.
Ik ben vanavond naar Herentals gereden om nog eens naar de U21 van SKS te gaan kijken. Zoon Michael is er trainer en kleinzoon Jef heeft een neus voor doelpunten als aanvaller. Nog twee keer winnen en ze zijn kampioen hoorde ik voor de wedstrijd. Na vandaag nog één keer dus, t.t.z. met aan waarschijnlijkheid grenzende zekerheid... ik ben niet tot het einde gebleven namelijk. Jef kwam na de pauze niet meer op het veld door een lichte blessure en halverwege de tweede helft ben ik maar doorgegaan, ook al omdat er hoogzwangere onweerswolken bangelijk dichtbij kwamen. Het stond toen wel al 4-1. Uit de vele foto's die ik scoorde koos ik voor deze doelkans. Jef (nr7) gaat in duel om de bal in het doel van de tegenpartij te koppen. Hij ging er wel niet in deze keer maar dat zie je niet op de foto en ik vond dit een leuk beeld. Bij het doelpunt dat hij wel maakte had ik helaas even de vinger niet op de knop...
Toen we vorige zondag in Geel waren om een hapje te eten had het vrouwke onderweg van de parking naar het restaurant enkele dingen gezien die, shopping-gewijs, haar interesse hadden gewekt. Ik, van mijn kant, had met mijn Sonytje enkele foto's gemaakt en er was er een, de gevelversiering langs de inrit naar de parking, waar ik niet helemaal tevreden over was. Er stond een verkeersbord in de weg, de richtingaanduiding om naar de parking te gaan stond ook prominent in beeld, en dan was er ook nog een lelijke verdwaalde dakgoot. Daar zat meer potentie in. Toen het vrouwke vandaag opperde om naar Geel te gaan haalde ik meteen de Canon met de 16-35 uit de kast en ik wilde wel mee, het vrouwke shoppen, ik fotograferen, herkansing... Met wat meer groothoekbereik kon ik een ander standpunt kiezen en de beeldvervuilers buiten beeld houden. Met de vervorming en de overdreven perspectiefwerking die met 16 mm in de opname sluipt kon ik best leven, daar weet Photoshop wel raad mee (en ik ook).
Prima weer om te fietsen... dacht ik, maar het vrouwke had in niet mis te verstane bewoordingen te verstaan gegeven dat het nu toch echt wel hoog tijd was om het gras eens te kortwieken. We zijn dan deze namiddag maar met de grasmaaier, de kruiwagen en dat soort marteltuigen aan de slag gegaan. Ongeveer halfweg de werkzaamheden kwam een klein wit autootje de inrit opgedraaid. Kleindochter Julie heeft haar eerste auto gekocht en ze kwam die showen. Una Fiat cinque cento Doce Vita cabrio, een erg mooi ding. Dat ze me zo ook even uit mijn lijden verloste was lekker meegenomen. Ik ben meteen naar binnen gelopen om mijn fototoestel te halen en enkele foto's te maken.
Niet alleen in de Westhoek zijn er oorlogskerkhoven. Hier in Kasterlee op de Britse militaire begraafplaats vinden 97 helden van het Verenigd Koninkrijk en 3 Canadezen hun eeuwige rust. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik er niet alleen was om respect en dankbaarheid te tonen, ik was ook op zoek naar interessante foto's. En ik kwam mezelf weer tegen in mijn fascinatie voor symmetrie... Het gedenkmonument bood me een prima mogelijkheid. Uit eerbied, en omdat ik er van uit ga dat de tekst, in het hier toegelaten toch wel kleine formaat, nauwelijks te lezen is wil ik die even citeren. 1939-1945 The land on which this cemetry stands is the gift of the Belgian people for the perpetual resting place of the sailors soldiers and airmen who are honoured here.
