De planning van de vakantie aan het Gardameer samen met een deel van de familie en enkele vienden loopt grondig fout. Zij die in het weekend naar huis zouden vliegen met Raynair zijn de pineut. Er wordt weer gestaakt. Julie en haar vriendin Kato hebben al een alternatieve vlucht kunnen vinden, ze moeten helaas morgen middag al richting Bergamo, een flink ingekorte vakantie dus. Wie wil er nog met Raynair vliegen eigenlijk? Vanavond hebben ze samen nog een laatste zonsondergang skitocht gedaan op het meer. Julie op het wake board en Kato op een monoski. Hoe sfeervol het beeld ook is, het laat toch een bitter gevoel achter. O Leary, als ik ooit de gelegenheid krijg om jouw vakantie te verknallen, zal ik het niet laten. Maar dat zal wel wishful thinking blijven vrees is.
In Lazise staat een blote marmeren madam in de hoek van de kade langs het Gardameer en de dam rond het plezierhaventje. Ze kijkt naar het meer en je vraagt je af op wie of wat ze staat te wachten. Ik heb voorzichtig gevraagd of ze het erg vond dat ik haar fotografeerde maar een antwoord vond ze blijkbaar niet nodig. Uit zedigheid en om alle woke en me too gezever te vermijden heb ik haar toch maar langs achter in beeld genomen. Het felle tegenlicht was een welgekomen helper om haar details te helpen maskeren. Als ik nog een kwartier gewacht had was de symetrie helemaal oke geweest, dus ook de schaduw... maar in dergelijke stressvolle situatie wilde ik er liever snel komaf mee maken.
Daar is ie dan. Je bent net over de Reschenpas Italie binnen gereden en na alle coronaperikelen en reisbeperkingen zie je 'm weer voor het eerst, de hoogste top van de oostelijke Alpen op enkele meters na 4000 m hoog. Ik kon niet anders dan even de wagen aan de kant te zetten om een foto te maken.
Cis Menargues heeft Spaans bloed (nogal voor de hand liggend met zo’n naam), hij is de partner van Sonja, een van de leden van onze fotoclub. Een tijdje geleden vroeg Sonja of ik eens wilde meedenken over een mogelijke layout voor publiciteit, logo, banners en andere reclame-dingen voor de opstartende paëlla-business van hare Cis . Tja, rood-geel leek mij erg Spaans en ik had ook al snel een opvallend lettertype gevonden. Ik heb dan redelijk vlot een aantal ontwerpjes in elkaar geknutseld in Photoshop en die werden zeer geapprecieerd. Vandaag zijn we eens naar de zondagsmarkt gefietst in Herentals om te zien hoe het er in de praktijk uitzag. Best leuk vond ik. Vanavond hebben we Paëlla gegeten.
Na een uitgebreid vriendenbezoek in Lommel wilden we graag nog even een terrasje doen in het centrum en liefst van al bij café De Kroon. We hadden de wagen geparkeerd op het Hertog Jan Plein voor het gemeentehuis en na een deugddoend Duvelke en voor we terug naar huis reden werd ik uitgedaagd door de fontein die daar prachtig in het zonlicht stond te spuiten. Om het mooie licht te vangen moest ik wel knal tegen de zon in fotograferen. Door de camera dicht tegen de grond te houden kon ik net de goede hoek vinden om de zon achter de fontein te houden. Handig, zo'n kantelbaar scherm toch? Met een beetje fantasie zag ik een danser of een geest die uit de lamp van Alladin ontsnapte... Benieuwd of ik de enige ben.
We waren vanavond even op bezoek bij vriendin Els en ik had, niet toevallig, de drone bij. Ik wilde namelijk aansluitend nog een avondfoto gaan maken van de markt in Kasterlee. Uiteraard wilde ik de mogelijkheden van dat ding graag demonstreren. Els woont aan de rotonde bij het binnenrijden van Lichtaart van uit Herentals of Poederlee. Bij nader inzien vond ik dat ook wel een leuke locatie om enkele foto's te schieten. Er was nog wel een beetje wind, de drone hing niet echt onbeweeglijk en daarom wilde ik zeker niet langer dan 1/4 sec. sluitertijd. Omdat het diafragma vast is in de 3Mpro moest ik wel de ISO waarde flink omhoog zetten met behoorlijk wat ruis tot gevolg maar ik vond het resultaat toch de moeite waard. De gezelligheid was na de demonstratie hoog genoeg om de rit naar Kasterlee maar naar een latere datum te verschuiven. Uit de oogst van de rotonde en omgeving (de "Kiekenclub" links onderin, de taverne "'t Ligt Daar" bovenaan en "de Spar" rechts onder) koos ik voor dit beeld. De wagen met bewegingsonscherpte op de rotonde vind ik zelf ook een pluspunt...
In huize Pol en Josee is de verhouding van groene vingers zeer ongelijk verdeeld. Grosso mode geschat zou ik stellen dat 99% bij het vrouwke onder gebracht is en het restantje is een beetje verloren ergens achter gebleven bij ondergetekende. Als er na langdurig overleg eindelijk beslist is dat we toch iets willen doen aan het falikant afgelopen avontuur met de aangekochte graszoden wordt perceel na perceel aangepakt en ik schaam me niet om toe te geven dat ik daar weinig in kan betekenen. Alleen als er een fysiek zware inspanning vereist is wordt mijn hulp soms ingeroepen. Verder duldt het vrouwke geen inmenging in de groene vinger activiteiten. Ik mag alleen vanaf de zijlijn toekijken en regelmatig een foto maken.
Iedereen die mij beter kent zal wal begrijpen waarom ik vandaag de zwarte toetsen van mijn piano rood geschilderd heb. Voor alle anderen even het refrein van het clublied... Roêd en wit, de liefdevolle kleure gij brengt de vijand steeds ten val en wa' der oêk nog mag gebeure ons mannekes ston altijd pal roêd en wit, kom lot et ons erale ge zult vandaag wer zegeprale en zingt ja zingt nah ammol mee roêd en wit, R A F C
De problemen bij de site van seniorennet zijn blijkbaar opgelost, hoera. We kunnen ook weer beelden uploaden (en zien)!
Van paarden heb ik weinig verstand. Je ziet er tegenwoordig meer in de wei dan koeien. Een gebouw in de buurt dat architecturaal al langer mijn aandacht trok blijkt nu een paardenkliniek te zijn. Equinox is de naam van de instelling. Die naam had natuurlijk al langereen belletje moeten doen rinkelen. Uit de lessen latijn van jaren geleden heb ik namelijk onthouden dat equus de latijnse benaming van paard is. Deze foto heeft natuurlijk niks met paarden te maken maar wel met strakke lijnen, zwart wit en smaakvol design. Ik zet 'm in de cathegorie architectuur.
Ik fietste schuin achter het vrouwke en ik zag haar gezicht in de spiegel. Als je constant op zoek bent naar originele of interessante beelden, gaat er dan een knipperlichtje branden... Mijn Sonytje uit de zak halen en afdrukken lukte niet echt al rijdend, dus zijn we even gestopt om het toestel uit het tasje te halen, in te schakelen, het draagbandje rond mijn pols te doen (je weet maar nooit) en we zijn langzaam weer gaan rijden. De foto is dus in zekere zin geposeerd maar dat maakt 'm niet minder leuk vind ik.
Op Facebook had ik al gezien dat er enkele trollen, of noem het zeikers, moord en brand schreeuwden omdat er in Kasterlee een Rally-Cross werd georganiseerd. Verdraagzaamheid is ver weg in deze tijden... De ver van mijn bed show werd deze namiddag plots werkelijkheid toen we een rondje gingen fietsen en we in Groot Rees onverwacht voor een wegversperring stonden. Daar kwamen de racers dus voorbij. We konder er makkelijk omheen rijden en een eindje verder kwamen we zowaar vlak bij het uitgestippelde parcours. Ik wilde wel een tussenstop inlassen om wat beelden te schieten. Voor één keer vond ik het jammer dat ik alleen maar de kleine Sony in mijn zak had maar een oude fotografenwijsheid zegt dat het beste fototoestel datgene is wat je bij hebt. De beelden die ik scoorde bewijzen dat ook in deze specialisatie van de fotografie, waar ik eerlijk gezegd weinig voeling mee heb, de Sony best bevredigend presteert. De exif gegevens: F4 - ISO 100 - 1/640 bij 32 mm.
Ik vertelde al eerder dat de wilde bloemenweide die we ook tijdens dit voorjaar weer inzaaiden deze keer geen groot succes is. Gelukkig zijn er de meerjarige vaste schoonheden die trouw ieder jaar weer opnieuw te voorschijn komen die ons toch nog van wat kleurenpracht laten genieten. Uit dankbaarheid gun ik ze daarom ook nu weer een plaatsje in mijn jaaralbum. Een nachtfoto vond ik wel een interessante benadering. De belichting is voor rekening van de lamp naast onze voordeur en ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen dat ik scherp gesteld heb op de grote bloem rechts... Voor de aardigheid nog eens de exif-gegevens: F8 - 5 sec. - ISO 200 - 24 mm. met de 24-105 op de Eos 5D Mk IV. Je zou verwachten dat ik in deze omstandigheden zou gekozen hebben voor ISO 100 en 10 sec. maar er was bij momenten toch nog een licht windje en hoe langer je de sluitertijd maakt, hoe groter de kans wordt op beweginsonscherpte... vandaar.
Ik zal het maar meteen vertellen, deze foto heb ik vandaag niet gemaakt. Ik heb het razend druk en ik ben de deur niet uit geweest. Daarbij komt nog dat ik maar blijf worstelen met die weerbarstige pols. We zouden normaal gezien zondag naar Italie vertrekken maar ik heb dinsdag alweer de zoveelste afspraak met de dokter. Eerlijk gezegd word ik er behoorlijk depri van. Het is wel mijn ambitie om iedere dag iets interessants vast te leggen maar ik gun mezelf de vrijheid om, als het eens niet lukt, terug te vallen op een oudere opname. Vorige week was ik nog eens op weg gegaan om wat aan nachtfotografie te doen, een van mijn stokpaardjes, en naast de foto die ik toen op deze pagina's plaatste had ik natuurlijk nog wel wat meer op mijn geheugenkaartje. Het OPZ in Geel (Openbaar Psychiatrisch Zorgcentrum) is wereldwijd gekend voor zijn gezinsverpleging van patienten met psychische stoornissen en ik ben al zo vaak voorbij het hoofdgebouw gereden en zo vaak had ik me al voorgenomen dat eens te fotograferen, niet alleen omdat het een interessant, eerbiedwaardig oud gebouw is maar ook omdat zo iets zeker ook past in het jaarlijkse album dat ik telkens maak van deze schrijfsels en beelden. Frontaal, recht er voor was het plan, maar dat lukte niet. Er stond vanalles in de weg. Dan maar schuin...
Twee jaar geleden zagen we ze vaak, merels die ziek en lusteloos rond doolden en nog nauwelijks fut leken te hebben om weg te vliegen. Het usutu-virus decimeerde het merel bestand. Ondertussen leek de ziekte verdwenen en zagen we weer steeds vaker merels in onze tuin en we mochten regelmatig genieten van hun mooie zang. Ik vrees dat we weer terug naar af zijn want vandaag zag ik weer een sukkelaar die dezelfde symptonen leek te hebben, een merelvrouwtje ten dode opgeschreven vrees ik. Zij toonde weinig belangstelling voor de hapjes die ik strooide en het schaaltje water interesseerde haar ook al niet. Ze vloog ook niet weg toen ik dichterbij kwam, maar oppakken liet ze zich toch ook niet. Ze vluchtte dan onder een struik. Ik denk dat ik weet wat er gaat gebeuren als straks de zwerfkatten onze tuin weer bezoeken... De natuur kan wreed zijn.
De heide staat weer in bloei. In onze regio zijn er nog al wat plaatsen waar je heide kunt vinden, kleine percelen, grotere en erg grote. Ieder jaar gaan we wel enkele keren wandelen en fietsen om van de paarse pracht te genieten. Het heidegebied in het domein De Hoge Rielen is misschien niet het allergrootste maar het ligt op wandelafstand van onze voordeur en dat is lekker meegenomen. We zijn er weer eens naar toe getrokken en ik heb er een tijdje achter mijn fototoestel aangelopen. Ik heb er de drone ook al filmend over laten vliegen maar die beelden passen natuurlijk niet op deze pagina. Uit de foto-oogst koos ik vandaag lukraak voor deze opname.
Ik ben vandaag nog eens naar de Tikkebroeken gereden om mijn bijdrage aan de foto oogst van de fotoclub voor de tentoonstelling bij het 70-jarig jubileum van het natuurgebied nog wat aan te dikken. Bij mijn vorig bezoek had de conservator Dirk Potters gesuggereerd een panorama van het ganse gebied te maken met de drone. Dat bleek niet zo gemakkelijk, een erg lang en smal gebied vangen in één beeld van op maximaal 120 m hoogte (hoger mag je niet met de drone) leek me quasi onmogelijk. Ondertussen ben ik weer wat meer gevorderd in het kennismaken met de mogelijkheden van dat ding en het oefenen ermee. Ik wilde dus nog eens een poging wagen, het vrouwke ging graag mee. Een fikse wandeling rond het ganse gebied was ook een onderdeel van het plan. Dat laatste moesten we meteen afblazen want toen we uit de wagen stapten werden we aangevallen door een ongezien grote agressieve zwerm muggen. We hadden wel muggenmelk en -spray bij maar dit leek op zelfmoord. De drone laten opstijgen van op het betonbaantje langs het gebied, naar een redelijk centraal punt vliegen met voldoende ruimte links en rechts en dan een panorama maken van 9 foto's, dat lukte wonderwel. Ik heb er eigenlijk zelf weinig verdienste aan want de drone deed het helemaal vanzelf. Omdat dit een 180° panoroma is, gewrongen in een 3 bij 2 formaat is de vervorming natuurlijk erg groot. Het in werkelijkheid erg smalle stukje onderin lijkt op de foto even breed als de totale lengte bovenin... Maar ik heb 'm er wél helemaal op gekregen !!!
Het is niet de eerste keer dat er een foto van dit giga project op deze pagina verschijnt en ik vermoed dat het ook niet de laatste zal zijn. De nieuwe spoorbrug over het Albertkanaal ligt ondertussen netjes op zijn plaats naast de oude. Alle bruggen over het kanaal moesten verhoogd worden om meer doorvaarthoogte te verschaffen voor de duwvaart. Eén extra laag containers betekent immers 48 vrachtwagens minder op de snelweg. Tel uit de winst zowel economisch als qua millieu. Door de kleinere overspanning van de oude brug was dit de enige overgebleven plek waar er nog een versmalling was en uiteindelijk zal die ook weggewerkt worden. Voorlopig rijden de treinen nog even over de oude brug zoals te zien is op deze foto. Eenmaal de sporen zijn aangesloten op de nieuwe brug zal de oude gesloopt worden en kan die versmalling ook helemaal verdwijnen.
Er waren veel te weinig uren in de dag vandaag. Met alle activiteiten in de omgeving hadden we makkelijk 48 uren kunnen vullen. Op het Bobbejaan Schoepenplein was er een grote haringbak waar we helaas geen tijd voor hadden, dan was er de grote Fly-in op het vliegveld van Oostmalle waar 25.000 toeschouwers werden verwacht, maar wij konden er niet bij zijn. De nieuwe spoorwegbrug zou vandaag over het Albertkanaal gelegd worden in Herentals maar deze morgen zag ik een bericht op Facebook dat ze dat vannacht al hadden gedaan, waarschijnlijk om teveel pottenkijkers te snel af te zijn. De hoofdbrok van uit ons tijdverbruik was toch in Herentals gesitueerd. Het hele stadscentrum was autovrij gemaakt en er was vanalles te doen. In de loop van de dag kwamen o.a. de dansers van Balance er enkele keren acte de présence geven, te beginnen met een workshop kinderdans. Kleindochter Julie was om 11 uur al de juf van dienst en daar wilde ik wel eens net iets vroeger voor uit de bedstee komen. Na veel foto's zijn we alsnog langs de al op haar plaats liggende brug gefietst (toch weer enkele foto's) en verder naar Grobbendonk om de waterski-club te bezoeken waar zoon Michael in de weer was (foto's). Terug naar Herentals dan want Julie zou om 4 uur weer dansen (nog meer foto's).... pfff... De om 5 uur geplande flash-mop hebben we maar aan ons laten voorbij gaan. Er rest mij weer de zware taak enkele honderden opnames weg te selecteren en hopelijk niet al te veel, de strenge selectienormen doorsparteld hebbende, beelden in de bewaarmappen te plaatsen. Uit het zeeeeeer ruime aanbod koos ik voor dit beeld van juf Julie die de allerkleinsten spelenderwijs enkele dansbewegingen bijbrengt.
Lander was jarig en wij waren uitgenodigd op het feest. Een hapje eten, iets te drinken erbij, wat bijpraten met de familie... wat wil een mens nog meer op een zomerse zaterdagnamiddag? Bij dit soort gelegenheden heb ik altijd een fototoestel klaar om wat leuke beelden te schieten om daarna aan de feestfamilie te overhandigen. Vandaag was dat ook zo maar ik had ook de drone meegebracht, die lag niet helemaal toevallig nog in de wagen. Het was niet meteen de bedoeling hem te gebruiken maar toen het vrouwke dat in een gesprek vertelde was het jonge volk meteen geïnteresseerd. Ik heb dus even de diverse mogelijkheden van dat ding gedemonstreerd en uiteraard heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om weer wat foto's te schieten uit een hoog standpunt. Dit beeld van de kersverse 13-jarige Lander geflankeerd door zijn broertjes Juul en Miel liggend op de trampoline vond ik weer net iets meer origineel dan de meeste foto's uit verjaardagsfeestjes.
Toen we rond kwart voor één richting Lommel vertrokken voor de wekelijkse wandeling met de bewoners van Hoevezavel zag het er niet naar uit dat we de voorspelde 28 of misschien wel 30° in de Kempen zouden halen. Het was best heiig, fris en het dashbord in de wagen vertelde me dat het nauwelijks 20° was. Tussen Retie en Postel stonden we plots stil. De ophaalbrug over het kanaal was even omhoog en dan kun je niet anders dan wachten. Links van ons was een weide met een hele groep paarden. Ik had de tegenwoordigheid van geest om even het raam te openen, het Sonytje uit mijn zak te halen en enkele shots te maken. Natuurlijk had ik die beesten graag een beetje geordend of in een sterkere compositie gezet maar zoiets is wishful thinking he. Er kwamen nog veel foto's bij op de geheugenkaartjes vandaag trouwens, zowel met de drone als met de Sony, maar de senioren, Hoevezavel en de heide komen wel vaker voorbij als mogelijk onderwerp. Qua afwisseling vond ik dit een verantwoorde keuze. En, oh ja... toch nog even vermelden dat toen ik, rond zessen, druipend van het zweet, aan het fotograferen was in de heide, de weersvoorspellingen toch bleken te kloppen.
