Best genietbaar fietsweer vandaag en we zijn er dan ook op uit getrokken met z'n tweeën. Om richting Herentals te fietsen zijn er diverse mogelijkheden, onder andere via het Kempisch Kanaal bvb. en dan zijn er ook weer diverse trajecten waarlangs je tot aan dat kanaal geraakt. Vandaag kozen we om langs Bobbejaanland te rijden dan rechtsaf de Roedompstraat, linkerbocht volgen en dan rechtdoor naar Neerheide, een traject dat we wel vaker afleggen. Neerheide... daar heb ik een fotostop ingelast want ik durf te veronderstellen dat dit mogelijk een van de smalste verharde fietswegen van Vlaanderen is. Ik vond het alleszins interessant genoeg om er een plaatsje voor in mijn jaaralbum '24 te reserveren.
Ik had het er al eerder over: het wilde bloemen tapijt dat we zoals ieder jaar voor huize Pol en Josee ingezaaid hadden is deze keer niet echt een succes geworden. Het leek er lang op dat er absoluut helemaal niks van zou terecht komen maar ondertussen zijn er links en rechts toch enkele bloemen die de kop opsteken. Tussen de buien door ben ik even naar buiten gelopen om deze eenzame schone vast te leggen. Ik had de 70-300 nog op mijn toestel zitten van gisteren en die was perfect geschikt voor de job. De combinatie van de telelens en een groot diafragma zorgde voor een rustige achtergrond en in de nabewerking heb ik enkel een beetje vignet toegevoegd. Meer moet dat niet zijn. Eenvoud siert.
Met een viervoeter in huis ga je al eens wat vaker aan de wandel. De stappenteller zal deze week iets actiever moeten zijn. Ik had voor de gelegenheid de 70-300 op mijn toestel gezet en het bleek nog maar eens dat je daar ook macro-beelden mee kan schieten. Toen die geel-zwarte zoem-zoem dinges -ik denk dat het een bij is- op de lavendel neerstreek kon ik 'm moeiteloos te pakken krijgen, je kunt met zo'n lens er wat verder van af blijven he. De scherptediepte met de tele is dan natuurlijk niet erg groot en eigenlijk moet je zoiets fotograferen met focus-stacking maar dan moet je natuurlijk een statief gebruiken en dat had ik dus weer niet bij. Het waaide trouwens ook een beetje en dat maakte het sowieso al een beetje meer problematisch. Dus, ik zal hier maar mee moeten leven. Voor de eventueel geïnteresseerden geef ik de exif gegevens nog eens mee: ISO 400 - F 5,6 - 1/250 - 270 mm.
Het gezinnetje van zoon Michael is even uitgezwermd naar diverse vacantiedoelen en wij mogen dus weer hondesitten. Je hoort ons niet klagen hoor. Gustje, eigenlijk nog een prille jongeling, is aangenaam gezelschap. Hij vindt het ook niet erg om gefotografeerd te worden, zeker als ik hem de indruk gegeven heb dat ie het snoepje dat ik hem even getoond heb ook zal krijgen. Dan is ie één en al aandacht. Ik heb vanavond een alternatief standpunt gezocht om een niet alledaags beeld te schieten. Na het commando "zit voor" kon ik 'm van uit de hoogte te pakken krijgen terwijl ie vol verwaching naar me kijkt. Na de foto heeft ie het snoepje ook gekregen.
Jean, een collega-muzikant waar ik lang geleden ooit mee samen speelde in een van de eerste bandjes waar ik mee optrad, was jarig. Vijfenzeventig is een mooi getal en daar hoorde een feestje bij. Ik hou van feestjes, hoeft het gezegd, en ik was present met het vrouwke. Het is bijna vanzelfsprekend dat bij een feestje van een muzikant live muziek hoort toch? Toen ik hoorde dat Marc Stans en Wim Claes, twee vrienden en ex-collega's, zouden komen optreden was dat een reden te meer om toch maar mijn Canon mee te nemen om eventueel enkele leuke beelden te scoren. Ik was sowieso niet van plan om de ganse avond lang overal tussendoor te lopen en de gang van zaken te verstoren maar zonder al te opvallend in de weg te lopen kon ik toch enkele keren iets interessants op mijn geheugenkaartje krijgen. Zoals zo vaak was het licht in de tent niet echt optimaal en om kleurtemperatuur-conflicten en overbelichte delen efficient aan te pakken is het meestal een optie om voor zwart wit te gaan. Ik wil er meteen bij vertellen dat dit niet de enige reden is voor de zwart-wit keuze. Ik hou namelijk van zwart-wit en ook zonder belichtings problemen zou ik zeker ook wel eens geprobeerd hebben hoe het er na omzetting zou uitzien. Zo dus!
Ik heb vandaag een dubbel-foto in de aanbieding, het origineel en een AI werkstuk. Ik was op bezoek bij mijn zus in Aarschot. Haar halve trouwboek Dreeke was, en is nog steeds, een gerenommeerde fotograaf, een echte. In zijn studio stond deze stoel in een infini, waarschijnlijk een restant van een recente fotoshoot. Ik heb die stoel gefotografeerd met mijn Sonytje. Ik was namelijk van plan er vanavond wat mee te spelen. De ontwikkelingen in AI-land zijn ook mij niet ontgaan natuurlijk en hoewel ik er eerder afwijzend tegenover sta wilde ik er toch eens mee experimenteren. Met de plug-in Firefly, generatief vullen, en het simpele ingetikte commando "zet golden retriever op stoel" volstond één klik en heel even wachten om dit resultaat te verkrijgen. De kleurtoon is iets anders - ik heb er zelf niks aan gedaan - maar de lichtinval is zeer natuurlijk, het plaatje klopt. Ik blijf het nog steeds vals spelen vinden en geen fotografie, maar ik was toch wel erg onder de indruk.
In de zomermaanden is er in Herentals vanalles te doen. Het na-tour-criterium komt er snel aan, er is Herentals fietst, Herentals feest en bij deze 11de juli was er Vlaanderen feest. Al in de namiddag was er een dans-initiatie gepland voor de allerkleinsten en als dansjuf bij Balance Health Center had onze kleindochter Julie de taak om dat allemaal in goede banen te leiden. Als opa kreeg ik dan weer de vraag om het gebeuren te fotograferen... en of ik dat graag deed... Ik heb tientallen leuke foto's gescoord en ik zal die snel ook aan de organisatie bezorgen maar de allerleukste beelden kon ik maken toen ik na afloop van de kleuterdans-sessie vroeg aan Julie en het vrouwke om eens samen te poseren en een beetje enthousiast te doen. Oma en kleindochter kunnen het gemeenschappelijk DNA niet verbergen.
Zomervakantie, het domein de Hoge Rielen is altijd weer een populaire plek voor jeugd- en andere verenigingen om neer te strijken voor een verblijf in onze prachtige Kempense natuur. Ik kom er wel vaker, het is vlakbij huize Pol en Josee en een kort rondje om er even uit te zijn is nauwelijks 6 km. Ook vandaag heb ik van het meer dan aanvaardbare weer gebruik gemaakt om vóór het avondeten er snel nog eens doorheen te fietsen. Hoewel er al behoorlijk wat vakantiegangers op het domein aanwezig zijn stonden deze ligstoelen bij de receptie er nog zeer ongebruikt bij.
De Aa, voor de meesten alleen maar gekend omdat ie sporadisch wel eens voorkomt in kruiswoordraadsels, vandaag kwam ie ook enkele keren voorbij tijdens mijn fietstocht deze namiddag. Dat er in de loop van de avond een klank- en lichtspel zou plaatsvinden met storm en ontij was voorspeld maar net na de middag was het nog best aangenaam fietsweer. Eigenlijk was het al iets te warm maar ik kan daar redelijk goed tegen ondanks mijn niet zo optimale conditie en wat kilo's te veel. Ik plan mijn ritjes meestal niet op voorhand en het toeval en wat natte-vinger-werk bracht me bij de watermolen van Tielen waar ik de Aa voor het eerst als gezelschap kreeg. Dan ging het binnendoor verder naar Gierle waar ik het Gewad een tijdje volgde alweer langs de Aa. Ondertussen waren er al enkele foto-stops voorbij gekomen maar hier scoorde ik de mooiste voor vandaag.
Ik moest vanmiddag weer eens naar het ziekenhuis in Herentals voor een opvolg-onderzoek. Het gaat de goede kant op volgens de cijfers, hoera. Telefoontje naar mijn fotomaatje Alex en we zijn samen iets gaan consumeren in de nieuwe zomerbar Goose bij de Yachthaven. Ik had al enkele smartphone foto's gescoord maar het plan groeide om vanavond nog eens terug te keren om van het blauwe uurtje te genieten. Rond tien uur zouden we weer samen aan de slag gaan. Ik had ook de drone mee genomen maar zelfs 10 uur was te vroeg. Ik heb enkele leuke drone-foto's kunnen maken maar niet waar ik naar op zoek was. Gelukkig is zo'n zomerbar een perfecte plaats om te wachten tot het moment zich aandient om een blauwe-uurtje-foto te scoren. Het was al voorbij elf toen ik met de Canon op statief een, volgens mij, geslaagd alternatief op een geheugenkaartje kreeg. De drone foto's zal ik morgen wel op Facebook knallen.
Ach, we hebben ons al verzoend met het idee dat een of andere louche sjamoteur de zomer verstopt heeft. Jammer, maar in augustus gaan we 'm wel zoeken ergens in Italie... Voorlopig zijn wij al tevreden als het droog blijft en het niet al te koud is. Als dat het geval is dan gaan we fietsen en dat is vaak langs het Kempisch Kanaal. Toevallig zijn daar trouwens ook enkele aanleghavens waar ze allerhande lekkers verkopen... om Duvel maar niet te noemen. Ondanks het feit dat er toch wel wat wind was vandaag waren er stroken van het kanaal waar het water spiegelglad was en dat zorgt natuurlijk voor spiegelingen. Het clubhuis van de Geelse kayakvaarders kon ik zo in stereo te pakken krijgen.
Mijn stappenteller klokte af op 835 vandaag. OK, ik heb 'm misschien niet altijd op zak, zeker niet als ik 's morgens zombiegewijs langzaam wakker word maar echt lichamelijk actief was ik niet. Een zwak excuus is misschien dat het gisteren een zware dag was en zelfs voor mijn doen zat ik extreem laat in bed. Ik ben tussendoor wel altijd bezig geweest. In de namiddag heb ik met een half oog de tour gevolgd op de TV. De wedstrijd van de Engelsen tegen de Zwitsers heb ik na een half uur afgezet en onze Nederlandse vrienden heb ik zien winnen tegen de Turken, spannend! Ondertussen heb ik de hele tijd voor de Mac gezeten en heb ik me geamuseerd met het selecteren en fatsoeneren van de vele (ongeveer 300) foto's die ik gisteren mee gebracht had van de diploma uitreiking, en alles er rond, in Rotterdam. Zware bewerkingen heb ik niet moeten toepassen maar soms wat aan de belichting doen, een beetje bijsnijden, rechtzetten... je praat toch al snel over één à twee minuten per foto. Ik ben er nog niet helemaal doorheen trouwens. Uit de beelden die al voorbij kwamen moest ik er dus noodgedwongen een kiezen als upload voor vandaag. Dit vond ik om meerdere redenen een interessante foto. Eén van de laatstejaars had de taak op zich genomen om in naam van de groep een afscheids-speach te geven. Het werd erg emotioneel en als je dit op groot formaat bekijkt dan zie je zelfs traantjes. Een andere vaststelling is dan indien wij, mensen van onze generatie, een toespraak moeten houden, dan doen wij dat ofwel gewoon voor de vuist weg, uit het hoofd of desnoods aflezend van een geprint of geschreven vel papier..., de jeugd van tegenwoordig gebruikt zelfs daar de smartphone voor. Erg handig lijkt het me niet.
Voor de tweede keer deze week zijn we naar Rotterdam gereden. Eergisteren hadden we al enorm genoten van de galavoorstelling van de laatste-jaars van Codarts en vandaag was de officiële diploma uitreiking. Daar wilden we uiteraard ook bij aanwezig zijn en ik had deze keer mijn Canon meegenomen omdat ze me gevraagd hadden het gebeuren fotografisch te documenteren. Hét moment van de dag voor onze oogappel, het ondertekenen van de papierwinkel mag niet ontbreken in mijn jaaralbum 2024. Bachelor docent dans... yes she did it !!!
Er zijn zo van die plaatsen waar je al honderd keer voorbij gekomen bent en opeens zie je het toch weer anders, een andere invalshoek, een detail... Dat is wat fotografie zo leuk maakt: plots zie je iets wat er altijd al was maar dat je nog niet eerder zag. St. Jozef Olen, ik fiets er regelmatig voorbij, zowel over de brug als onder de brug en vandaag was dat op het fietspad langs het Kempisch Kanaal. De spiegelende brug aan de ene kant, de kerk precies op de goede plaats en aan de andere kant een boom om de compositie af te sluiten. Ik verraste mezelf weer. Geluk, toeval, inspiratie? Wie zal het zeggen...
Na vier jaar is kleindochter Julie (eerste rij, derde van rechts) afgestudeerd bij Codarts in Rotterdam. We zijn er vandaag met een hele bende naar de galavoorstelling gaan kijken in het Theater aan het Zuidplein. Er waren zo'n 35 gegadigden en liever dan allemaal met de eigen wagen te rijden had zoon Michael een bus gehuurd, zoveel leuker, gezelliger en veiliger. Er was gevraagd van niet te fotograferen tijdens de voorstelling en daar heb ik me ook aan gehouden maar tijdens de afsluitende toespraken heb ik mijn Sonytje toch even uit mijn zak gehaald. Dit grappige moment kon ik niet negeren. De vers gediplomeerde dametjes schaterden het uit tijdens een grappige annecdote.
Ook vandaag wilde ik graag om zes uur de voetbalwedstrijd zien op TV. Na onze uitschakeling op het EK gaat mijn sympathie sowieso naar het elftal van mijn vele Nederlandse vrienden. Toegegeven, het moet gezegd dat hun nationale trots veel beter presteerde dan die van ons. Maar ook vandaag wilde ik toch ook een uur of twee fietsen. Ik moest wel wat langer wachten voor het helemaal droog werd maar net voor vier uur kon ik toch vertrekken. Mijn steeds ouder wordend geheugen laat mij wel eens in de steek en ik vermoed dat deze fietsbrug over de Schotense Vaart in Turnhout al wel eens voorbij gekomen is op deze pagina's, maar waarschijnlijk nog niet op deze manier. Leden van onze fotoclub en volgers die aandachtig de foto's die ik plaats bekijken weten wel dat ik van symmetrie hou. Dit beeld is daar weer eens een illustratie van. Ik realiseerde het me pas toen ik het thuis op de PC bekeek.
Het plan was van ons rond 5 uur voor de TV te zetten om de wedstrijd tegen Frankrijk te bekijken maar voor die tijd kozen we er voor toch nog even er op uit te trekken, kwestie van een frisse neus te halen, ons zelf te troosten met het idee dat we iets aan de tanende conditie doen en ook wel om de zenuwen onder controle te houden. We proberen altijd wel wat afwisseling te brengen in de routes die we kiezen en deze keer zijn we voorbij Kasterlee naar de Netevallei gefietst. Van op het brugje over de Nete aan de Desselse Baan kon ik deze foto scoren. Het vele groen, de spiegeling van de bomen... het geeft zeker een prima beeld van hoe mooi onze streek wel is.
Braderij in de Turnhoutse winkelstraten, winkels die op zondag open zijn in het Shopping Center langs de Steenweg op Gierle... redenen genoeg voor het vrouwke om naar Turnhout te fietsen vandaag. Ik gaf het al eerder aan: shoppen is niet mijn ding maar om de gevolgen van de alcohol-overdaad van gisteren uit mijn lijf te krijgen vond ik het goed om haar te vergezellen. In Turnhout zijn we enkele uren onze eigen weg gegaan en natuurlijk heb ik weer een tijdje achter mijn fototoestel aan gefietst. Ook bij de yachthaven aan de kanaalkom ben ik eens gaan kijken. Er is meestal wel iets te zien daar... en te fotograferen. Vaak zitten er leuke typetjes op de banken, er zijn ook altijd diverse soorten watervogels, spiegelingen... maar deze keer was het de naam van een van de aangemeerde boten die me opviel. "Sa Marsj"... hoe kom je er op? Ik weet zeker dat de eigenaar een leuke kerel (of dame) is, met de nodige zin voor humor. Zo zie je maar dat er meerdere redenen zijn om een foto te maken. Los daarvan vind ik de kleurencombinatie, rood-wit-zwart met het groen van de algen op het wateroppervlak ook al fotowaardig.
Het was weer de laatste zaterdag van juni, later kunnen we het niet plannen voor de jaarlijkse bbq van onze fotoclub. Want later zijn al veel leden vertrokken voor een verkwikkende vakantie in verre landen. Vandaag waren er ook al enkele afwezigen maar al bij al waren we toch meer dan tevreden dat het merendeel van de leden van deze ultieme bijeenkomst kwam genieten. De accomodaties van de Kempenridders, de ruiters van ons eigenste Lichtaart, waren weer de plek om van een gesmaakt samenzijn en heerlijk van de grill komende lekkernijen te genieten. Dat er ook wat vloeibare versnaperingen voorbij kwamen mag niet verbazen he. Een origineel standpunt voor een foto van de dag was niet moeilijk te vinden met de drone...
Na een toch wel vrij gevulde dag wilde ik in de loop van de avond eindelijk deze al lang geplande foto maken. Twee, of misschien wel drie jaar geleden plukte het vrouwke tijdens een wandeling in de buurt van het Giels Bos enkele takken van deze uitgebloeide, toen al verdorde plant. Ze vond het zeer decoratief en ik was het er volmondig mee eens. Al die tijd stond het boeket altijd wel ergens in de woonkamer... op de piano, op de tafel in de zitkuil op een bijzet-tafeltje, naast de TV, we konden er maar geen afscheid van nemen. Tot vandaag. Het vrouwke vond dat ie nu maar moest verdwijnen. Ik wilde hem toch nog een waardig afscheid gunnen in de vorm van een pagina in mijn komende jaarboek 2024. Camera op statief, de 50 mm lens er op, de vaas met de overjaarse takken op een houten krukje en het vrouwke wilde helpen door een reflectiescherm achter het geheel te houden. De achtergrond, inclusief het vrouwke heb ik weg gekloond en vervangen door een grijze achtergrond al de rest is onveranderd. omdat ik de naam van de plant niet ken noem ik het maar "stilleven".
