Ik ben vyvey Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam JP.
Ik ben een man en woon in Jabbeke () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 03/10/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fietsen.
Te voet van Jabbeke naar Compostela
Een dagelijks verslag over mijn tocht naar Compostela
16-10-2016
Dag 68 Tricastela - Sierra
Dag 68:
Mijn wekker gezet op 7 u 15 maar was al vroeger wakker. Wat blijven liggen maar iedereen was al bezig met pakken en ik dus ook. In het café ernaast gaan ontbijten. Veel volk en de meeste ken ik. De 2 Fransen waarmee ik al enkele dagen mee heb gestapt zien me zitten in het café en komen me begroeten en vragen me mee. We stappen samen maar ik zeg dat ik wel ga volgen en hen inhalen.
Eenmaal op weg moet ik een km verder kiezen voor de korte weg door de bergen, of een gemakkelijker trajekt, maar 4 km langer, langs een drukke rijksweg. Ik kies voor de korste maar moeilijkste oplossing.
De meeste stappers kiezen deze bergpas. Zeer lastig en nijdige beklimmingen op slechte paden. Grote keien en stenen en glad door de mist en regen. Ik haal de Fransen in. Mooie streek. Groen en veel eikenbomen. Eenzaam en geen of weinig dorpjes. Wat mot regen en slechts 8 graden. Ik herken en groet iedere dag de zelfde pelgrims. Leuk. Soms begroeten we elkaar uitbundig meteen schouderklopje of stevige handdruk. Ook de man uit Barcelona haal ik in en we stappen samen met de 2 Fransen.
In Sarria nemen de Fransen een kamer in een hotel en ik en de Spanjaard huren een kamer in een pension. Ik krijg een 2 personenkamer voor de prijs van 1. Wassen en Douchen en afgesproken met de vrienden om eens een staek te gaan eten.
Jawadde een T bonestaek van enorme afmeting, lekker en goedkoop. Het vlees komt van de koeien uit de bergen en is mals en smaakvol.
Moe maar voldaan terug naar mijn kamer om te rusten.
Gestompel en gekuch. Weg en weer geloop en geritsel van plastiek zakken. Iedereen maakt zich klaar om te vertrekken. Buiten is het koud en pikdonker. Het is 6 uur en het duurt nog 2 uur eer je kan zien zonder lamp. Ik draai me nog eens om maar kan niet meer slapen. Ik maak me klaar en start om 7 u met het zaklampje. Enkele tientallen meters voor me zie ik een lichtje. Ik stap wat door en haal een koppel uit Taiwan in. Ik begroet ze en loop vlak achter hen. Hun lamp is erg helder en ik zie beter de stenen, en de oneffenheden voor me. Van als er wat meer zichtbaarheid is, laat ik ze achter, en stoom verder in het halfduister. Ben blij dat ik weg ben. Ze stappen te traag en tetteren voortdurend in hun onbegrijpelijk taaltje.
Het pad is goed te bewandelen en bij dageraad haal ik een man in die redelijk goed doorstapt. Een Spanjaard uit Barcelona, en hij stapt een stuk van de Camino. Hij spreekt goed Engels en stapt een even snel tempo. We blijven de rest van de voormiddag samen. We halen iedereen in en stoppen slechts nu en dan om te drinken en te eten.
Om 11 uur komen we aan in Tricastela. Veel te vroeg. De albergue is nog gesloten. Ik betaal hem een drankje en ga iets kleins eten. Ik ga terug naar de herberg en wil eens graag een kamer alleen met badkamer. Geen probleem. 30 € en net en konfortabel.
Ik spreek af met de Spanjaard om morgen samen te starten.
Van Villafranca naar O Breiro is er maar een weg en dit is de weg bergop. Eerst nog kalm en niet te fel maar de finale is moordend. Maar goed; alles wat ik vandaag kan klimmen moet ik morgenvroeg niet meer doen. En direkt beginnen klimmen, op je nuchtere maag, is ook niet ideaal.
Ik ontmoet een koppel Amerikanen en zij staan vol bewondering voor mijn staf. En als ik zeg dat ik ze zelf maak kan het niet meer stuk. Ze lopen traag en ik laat ze achter. Altijd maar klimmen. Soms even stoppen om te eten en te drinken.
In Tranbadela zie ik de Canadees terug en ook de 2 Fransen waarmee ik vaak samen opstap. We drinken er eentje. Terug op de weg en nu is het ernstig. Klimmen tot 1270 meter en aankomen in El Cebreiro. Eenmaal boven moeten we niet meer klimmen tot in Compostela. Zeggen ze. Maar de ervaring is dat niet alle middelmatige beklimmingen, en bulten, in het boekje staan en in Galitie is het eigenlijk nooit vlak.
Aangekomen om 16uur en een bedje gevonden in de gemeente albergue. 110 bedden en na een tijd allemaal bezet. En ik heb geluk. Niet teveel snurkers. Iets gaan eten en gaan slapen. Buiten is het fris en kil. We zitten hoog en in de wolken is het hier altijd vochtig.
Ging niet te vroeg starten gezien het maar 25 km ver was. Maar zoals iedere morgen is er vanaf 6 u zoveel kabaal dat je wel verplicht bent om ook op te staan en te vertrekken. De rugzak vullen, iets eten en een koffie, de tanden poetsen en weg wezen. In het halfduister dwars door de stad richting Campanaraya.
Weer de zelfde pelgrims van iedere dag begroet. De meesten doen de zelfde afstand en hebben de zelfde snelheid als ik en ik kom ze iedere dag onderweg weer tegen . Met de pijn aan het onderbeen gaat het veel beter en heb weer moed. Ik forceer niet en laat me inhalen van anderen die ik meermaals heb gedubbeld.
In Cacabelos ben ik al 15 km ver en heb reuze honger. Ik eet en drink op een terras van een bar. Spek met eieren met brood en koffie. Moet nog 10 km naar Villafranca de Bierzo en de snelheid gaat omhoog. Ik vind het ritme terug van de voorbije dagen en pak de anderen een voor een terug.
Ik installeer me in de elbergue comminale en ga op zoek naar eten in het stadje.
Mooie oude gebouwen en smalle straadjes. Alle winkels zijn dicht. Het is de naamdag van van de koning en iedereen geeft vrij. Op de markt zijn talrijke restaurants. Ik eet paella en praat wat met een Nederlandse man. Hij doet de tocht samen met zijn dochter.
Niet zo ver meer naar het bekende ijzeren kruis. Mijn steentje had ik klaar in mijn broekzak. De traditie wil dat je aan het ijzeren kruis een steen of kei legt die je hebt meegebracht van thuis. Dit simboliseerd de zorgen. je legt de steen op de hoop aan de voet van het kruis en je zorgen zijn verdwenen. Ik heb eigenlijk geen zorgen, maar doe zoals iedereen en pas me aan.. We zitten op bijna 1500 meter hoogte en moeten nu gedurende 25 km dalen. Staat zo in de gids. Ja mijn voeten. Er zijn veel bulten en bergjes die niet in het boekje staan, en je moet erover. Dat ventje die dat boekje heeft geschreven is nooit van achter zijn bureau gekomen. De luiaard.
Meestal wandelen op smalle geitepaden, vol los liggende stenen en keien. Lastig voor de knieen en enkels. Maar hetgaat en ben in goede konditie.
In Acebo eet ik wat en rust een half uur. Terug verder en weer erg scherp naar beneden. Op de straat is het nog erger en moeten voortdurend afremmen en zigzaggen of anders lopen we te vlug en kunnen struikelen of nog erger, vallen en iets breken. Gedaan met de camino. Dat voortdurend afremmen vreet aan je spieren en pezen.
Een kilometer of 5 voor Ponferada voelde ik de bui al hangen. Pijn in de beenspieren en en pezen boven de rechter voet. Toch naar de albergue gesukkeld en mijn bedje geklaimd. De pees was wat gezwollen maar niet rood en voelde niet warm aan. Een goed teken. Behandeld met zalf en geen meter meer wandelen is de remedie.
De keuken van de elbergue was maximaal bezet. In de file staan om een pan en pot te mogen gebruiken. Pasta gekookt en schijfjes chorizoworst gebakken en samengevoegd in een lekker bordje.
Vroeg op stap voor een zware klimdag. Geen ontbijt in de Albergue maar100 meter verder was er al een bar open. Koffie en 2 chocoladekoeken. De meeste bars zijn al open van af 6 u 30. Er is poen te verdienen. Zo een 400 pelgrims passeren iedere dag.
Dwars door de slapende stad en opzoek naar het juiste pad. Niet moelijk rechts of links van de grote weg naar Foncebaden. Veel fietsers op de weg en meer en meer Spanjaarden die gestart zijn in Léon.
Het pad is steil en soms vol rotsblokken en gladde keien?
Onderweg ontmoet ik de nederlands sprekende canadees weer. We drinken samen koffie en ik bestel een broodje.
Na 26 km klimmen voel je het wel en ben, je blij dat je ter bestemming bent.
Een douche,de waste en een biertje ,zijn traditie. Iets gaan zoeken om te eten. Ja een Reuze T bone steak voor 15 € en echt leer.
Een beetje verzusterd met Anna uit Nederland en in slaap gevallen in het zonnetje. Hier 25 graden.
Fantastisch. Een nacht zonder snurkers. Ik vroeg de namen van mijn kamergenoten en zei dat ik iedere nacht bij hen wilde slapen. Algemeen gelach.
Had vooraf betaald voor het ontbijt van 7 uur en stonden te wachten aan een gesloten deur. Ik was juist van plan om te vertrekken, toen de kok kwam opdagen. 20 minuten te laat. Ook dat is Spanje.
Na een wat spbere maaltijd vlug op weg naar Astorga zo een 26 km verder. Gedaan met het platte land. Meer en meer heuvels en het landschap is ook groener aan het worden. In de verte kan ik al de bergen zien, die ik morgen zal moeten verteren. Ik ga van 800 meter naar 1200 meter klimmen in zo een 25 km.
De piste loopt wel parralel met de grote en drukke weg maar is goed te bewandelen. Veel struiken en bomen en dus schaduw. Wat bewolkt en niet zo warm vandaag. Onderweg vergeet ik niet te stoppen voor een café Américano en iets om te knabbelen.
Weinig andere stappers en velen hebben al verwondingen gaande van blaren, knie en spierpijnen. Er zijn er al meer en meer die hun rugzak laten vervoeren door een busje. Voor een kleine vergoeding zetten die je zak af bij de albergue naar keuze. Er zijn er ook al die om de andere dag de bus nemen en een deel van het trajekt met het openbaar vervoer doen.
Ik voel me goed en steek iedereen voorbij.
In Astorga twijfel ik of ik zou blijven of nog eens 4 km verder wandelen. Ik kies voor de eerste optie.
Een mooie grote stad. Me vlug gewassen en op zoek naar een winkel die nog open is. Het is zondag en de meeste winkels zijn toe. Een warenhuis blijkt open te zijn tot 15 uur. Alle bars en restaurants zijn open. Iets gaan eten rond 14 u30. Te veel eigenlijk en wat gaan rusten op mijn bed.
In de herberg een zeer slechte wifi en ben gaan zoeken naar een betere. In een bar kon ik verder aan de blog werken.
S avonds wilde ik vlees met pasta klaar maken in de keuken van de herberg. Een Italiaan was bezig met rijst koken maar had geen vlees voor erbij. We hebben gedeeld en samen ons vlees en rijst gegeten.
Ik ben vyvey Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam JP.
