Ik ben vyvey Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam JP.
Ik ben een man en woon in Jabbeke () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 03/10/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fietsen.
Te voet van Jabbeke naar Compostela
Een dagelijks verslag over mijn tocht naar Compostela
25-10-2016
Dank
Dank:
Ik dank mijn vrouw en famillie voor de steun die ze mij boden.
Ook vrienden en kennissen gaven me een duwtje in de rug en ik bedank ze daarvoor.
Ook de volgers van mijn blogje krijgen een schouderklopje.
Goed geslapen en klaar om alles te gaan bekijken. Eerst naar het plein voor de kathedraal of er geen bekende pelgrims aangekomen zijn. Iedereen wil iedereen terug zien, en gaat regelmatig even piepen. Altijd volk daar. De ganse dag komen ze aan en vallen elkaar in de armen. Niet moeilijk als je weet dat er per dag zo'n 400 pelgrims onderweg zijn. Sommige vrienden zijn 3 dagen of meer achter me. Zie deze link: https://youtu.be/_4mRnoZuiZU
Ik ga info vragen wanneer ik de butefemero kan in werking zien. Waarschijnlijk tijdens de mis van 12 uur. Maar het nooit zeker en niet iedere dag. zie: https://youtu.be/S_s2Rf0Z0eE
Ik dus naar de mis op de middag. In verschillende talen. Een bomvolle kerk. Ik zit naast een Brasieliaanse. Ze zegt: ik ben joodse en ben geen kerken gewent en wanneer ze op een zeker moment geld komen ophalen, kijkt ze verbaast, en zegt me dat dit in de tempel niet bestaat.
Op het einde van de eredienst komen de 8 mannen naar voor die de butefumero gaan bedienen. Zeer indrukwekkend. Tot in het dak van de kerk. Iedereen filmt. Het mag normaal niet maar de 2 bewakers kunnen het niet aan, en zijn machteloos.
Na de eredienst doe ik een rondgang in de kerk en bewonder de kunstwerken. Ik laat enkele kaarsen branden voor familie en vrienden en ook voor de mensen die mij gesteund hebben.
Iets gaan eten en gaan zoeken naar het busstation en ook het treinstation. Moet nog een terugreis naar huis organiseren.
Blijkt dat er te Brussel meerdere kongressen zijn en dat alle vliegtuigen naar de Belgische hoofdstad volzet zijn. Slechts enkele plaatsen over op lijnvliegtuigen maar aan prijzen vanaf 500 €. Ja te duur voor mij en ik kijk uit naar andere mogelijkheden.
Eventueel met de trein? Kostprijs 150 € maar 5 keer overstappen en sleuren met de rugzak en een dag onderweg.
De lange afstandbus naar Amsterdam. Nog erger. 14 € maar meer dan 24 u op een bus. Slecht slapen en gegarandeerd dikke benen bij aankomst.
Voorstel van uit het reisbureau: vliegen op Parijs en de tgv naar Brussel voor 170, en 75 voor de snelle trein. Niet slecht maar weet nog niet wanneer ik terugkeer. Ik kan de sfeer van het plein niet missen, en hoop nog bekenden te zien. Het is aangenaam vertoeven daar in het zonnetje. Ik groet verscheidene oude bekenden, en we liggen gewoon op de grond te wachten op anderen.
Maar aan alles komt een einde. Ik wil graag terug naar huis.
Ik informeer en kan de zaterdagmorgen vliegen op Parijs maar moet me haasten, want alle tickets zijn bijna verkocht. Dus met de bus naar de luchthaven, en vliegen naar Charles de Gaule luchthaven en van daar met een pendeltrein naar het tgv station, en hopen dat er nog plaats is. Geen probleem. In Brussel aansluiting op een trein richting Brugge, en van daar autostop richting Jabbeke.
In Snellegem wilde ik echter uitstappen en te voet thuis komen.
Ik had thuis niets gezegd en wilde onverwacht thuiskomen. Ik verwittig slechts 5 minuten vooraf en vraag om het hekken open te zetten. Ons Anita kan het niet geloven, en denkt dat ik haar wil plagen.
Ongeloofelijk. Ik ben weer thuis bij mijn geliefden.
Niet veel goesting om op te staan. Een baaldag. Een laatste keer stappen. 27 km en gedaan.
Wat blijven liggen. Maar ja je moet verder, en afwerken waar je aan begonnen bent.
Traag op gang gekomen en redelijk de tijd genomen om te drinken en te eten. Water en een stuk oud brood. Was vergeten wat geld af te halen en zat krap bij kas vandaag. Juist genoeg voor een koffie en een broodje met ham.
Veel volk op de weg. De laatste 100 km zijn populair. Busjes vol worden gelost aan de albergue. Veel Spanjaarden en iedereen wil een bed om te rusten. Een stormloop naar Compostela.
Rond 13 uur kom ik aan de rand van de stad. Ik ga een bank binnen, en kom rijk terug buiten. Ik stap verder richting het centrum, en op weg naar de kathedraal. Overal elbergues. Ik kies er eentje uit op 1 km van het centrum en vraag een bed voor 2 of 3 nachten. Normaal kan dit niet maar ik kan de man overtuigen, en kan voor 30 € 3 nachten blijven. Eenmaal dat ik zeker ben van mijn bed ga ik op zoek naar het plein waar iedereen elkaar ontmoet. De kathedraal is niet moeilijk te vinden. Volg de anderen.
Via talrijke smalle straatjes kom ik aan op het plein voor de machtige kathedraal. Wat een emotie. Mensen wenen en of lachen, en vallen elkaar in de armen. Foto's nemen en groepjes pelgrims herkennen anderen die al voor ons aangekomen waren. Lekker weer en de meeste liggen gewoon op de grond en te kijken en te genieten van het aankomende volk. Ik zie regelmatig bekende gezichten en feliciteer deze mensen. Iedereen is moe maar tevreden dat het gedaan is.
Na een tijdje wil ik weg. Ik heb honger en wil me douchen en beslis om morgen de kathedraal grondig te bekijken. Ik loop een straatje in en overal zijn restaurants en terrasjes. Ik hoor iemand mijn naam roepen. Hey: Jean le Belge. Jean-Laurent uit Parijs. We vallen elkaar in de armen en kussen elkaar. Hij heeft een een slokje witte wijn in zijn fles en ik moet drinken. Ik bestel menu nr 2 en een fles witte wijn. Leuke boel daar. We zien bekenden passeren en roepen ze na. We schudden handen en knuffelen Amerikanen en Koreanen. Die kussen niet. Elkaar vast pakken en op de rug kloppen is daar de mode. Ook Laurent de andere Fransman komt aangelopen. We nodigen hem uit aan onze tafel. Hij eet het zelfde menu als ik: schelpdieren in een lekkere saus, gestoofd lamsvlees met frieten en ijskreem. Hij koopt ook een fles witte wijn. Amaai, heb moeten weglopen.
We spreken af om s avonds pinchos te gaan eten. Hier zeggen ze pincho tegen tappa.
Ik ga in de file staan aan het bureau voor mijn eindstempel. Het duurteen half uur eer het mijn beurt is en na de nodige vragen en grondige kontrole van mijn stempelkaart krijg ik een persoonlijk certifikaat. Dit staat op naam en ook de afstand en de startplaats kan je erop terugvinden.
Ik krijg ook een aflaat. In het latijn dan nog. Al mijn ( kleine) zonden worden mij vergeven. De tekst is in het latijn en ga mijn dochter vragen het te vertalen.
Daarna vlug gaan douchen en wat rusten.
S avonds met de vrienden in een pincho bar gaan proeven. Lekker en heel vers. 10 tallen verschillende hapjes en lekkere wijn. Veel ambiance. Iedereen is blij dat het gedaan is.
Tijd om naar bed te gaan en vlug verder want de herberg sluit zijn deuren om 23 uur.
Redelijk geslapen en weinig last van mijn tenen. Alles ingepakt en wilde vlak naast de deur gaan ontbijten maar was gesloten. Goed dan maar zonder eten vertrokken.
Het volgende dorp was slechts 4 km verder. Redelijk goed weer en een beetje mistig. Nijdige hellingen om te starten en dat doet pijn in de stramme spieren. Rustig opwarmen.
Ik zie veel nieuwe gezichten, en al die pelgrims die ik voorbij gestoken heb zie ik nooit meer terug.
Een leuke trip vandaag. Mooie paden en makkelijk te stappen. Kleine dorpjes overal. Enkele huizen en veel boerderijen. Overal koeiemest op straat. Ook veel bossen en struiken. Kastanjes zo veel men wil.
Grote ecalyptussen. Enorm hoge en rechte stammen. Bossen vol van deze heerlijk ruikende bomen. Ik trek een blad af, en kneus het tussen de vingers, en de geur blijft urenlang hangen.
Ik eet en drink regelmatig en 2 km voor mijn bestemming stop ik in een bar. De baas spreekt Frans. Ik drink een biertje en koop een bord paella voor 2 euro. Na de maaltijd wil hij me laten proeven van zijn eigen gestookte alcohol. Niet slecht maar straf spul.
Aankomst in A Salceda en op zoek naar een bed. Ik ben vroeg en dus zeker geen probleem. Wil wel eens een kamer voor 1 persoon maar die was al bezet. Dus dan maar een bed genomen in de zaal. 12 euro. Zeer proper en ik ontmoet de 2 Fransen weer van de voorbije dagen. Jean-Laurent en Laurent.
We gaan samen het dorp gaan verkennen terwijl onze was in het zonnetje tedrogen hangt.
Mist en regen. Wat een druildag. Opstaan en in het donker gaan ontbijten in de bar next door.
Via de pechstrook van de expresweg naar Ligonde. Gevaarlijk? Neen. Weinig auto's en je ziet ze van ver afkomen en je kan aan de kant gaan staan. Makkelijk stappen en na een uurtje is het licht genoeg om te stappen zonder licht.
Veel slijk en water op het pad. De meeste stappers die ik inhaal ken ik niet. Ze zijn nieuw. Veel Amerikanen, Brasielianen, spanjaarden en Finnen. Geen enkele Belg te bespeuren. 31 km is ver en eentonig. Om 14 u kom ik aan in Belide. Versleten en heb bijna 8 u gestapt. De eerste beste elbergue binnen en wat rusten. Een drukke stad. Ik maak wat eten klaar en, ga vlug slappen
Gisteren in de bar wel 2 fietsers uit Kortrijkgesproken.
Direkt na het eten vlug naar mijn bedje. Ik hoor het regenen en realiseer me dat mijn was nog buitenhangt. terug opstaan en binnenhalen. Ja kletsnat natuurlijk.
Niet zo goed geslapen. Wat tintelende tenen in de linkervoet. Als ik wandel voel ik het niet maar s'nachts stoort het me en kan er niet van slapen. In de stad iets gaan zoeken voor ontbijt. Koffie en chocoladekoeken. Samen met mijn vriend uit Barcelona op weg naar Portomarin. Een groene streek vol oude kastanje bomen. Kleine gehuchten en dito boerderijen. Bewolkt maar droog.
De meeste pelgrims die ik dubbel ken ik en zij mij. Ze roepen mij na en ik groet hen terug. Halfweg Portomarin nog vlug een koffie en een broodje kaas. We halen de 2 Fransen in van de voorbije dagen en lopen enkele km samen.
Na een tijdje zet ik de gashendel open en laat ze achter. Ik ben alleen en stap goed door. Ik besluit nog wat extra km te doen en laat het stadje Portomarin links liggen en stap door richting Gonzer. Zo een 8 km verder.
Daar een bed gevonden en mocht kiezen. Ik was weeral eens de eerste. Vlug wassen en de was doen en buiten te drogen hangen.
Iets gaan eten en drinken in het café. lekker en helemaal niet duur. Een soep, 2 kotteletten met frieten en een flan. Wijn zoveel je wil. 9 €.
Daarna wat werken aan de blog en gaan slapen.
Lichte regen en toen ik bijna sliep realiseerde ik me dat mijn was nog te drogen hing. Ja kleren terug aan en gaan kijken. Alles terug nat natuurlijk.
Goed gelapen . Niet te veel snurkers.
Morgen verder richting Compostela en hoop donderdag aan te komen.
Mijn wekker gezet op 7 u 15 maar was al vroeger wakker. Wat blijven liggen maar iedereen was al bezig met pakken en ik dus ook. In het café ernaast gaan ontbijten. Veel volk en de meeste ken ik. De 2 Fransen waarmee ik al enkele dagen mee heb gestapt zien me zitten in het café en komen me begroeten en vragen me mee. We stappen samen maar ik zeg dat ik wel ga volgen en hen inhalen.
Eenmaal op weg moet ik een km verder kiezen voor de korte weg door de bergen, of een gemakkelijker trajekt, maar 4 km langer, langs een drukke rijksweg. Ik kies voor de korste maar moeilijkste oplossing.
De meeste stappers kiezen deze bergpas. Zeer lastig en nijdige beklimmingen op slechte paden. Grote keien en stenen en glad door de mist en regen. Ik haal de Fransen in. Mooie streek. Groen en veel eikenbomen. Eenzaam en geen of weinig dorpjes. Wat mot regen en slechts 8 graden. Ik herken en groet iedere dag de zelfde pelgrims. Leuk. Soms begroeten we elkaar uitbundig meteen schouderklopje of stevige handdruk. Ook de man uit Barcelona haal ik in en we stappen samen met de 2 Fransen.
In Sarria nemen de Fransen een kamer in een hotel en ik en de Spanjaard huren een kamer in een pension. Ik krijg een 2 personenkamer voor de prijs van 1. Wassen en Douchen en afgesproken met de vrienden om eens een staek te gaan eten.
Jawadde een T bonestaek van enorme afmeting, lekker en goedkoop. Het vlees komt van de koeien uit de bergen en is mals en smaakvol.
Moe maar voldaan terug naar mijn kamer om te rusten.
Gestompel en gekuch. Weg en weer geloop en geritsel van plastiek zakken. Iedereen maakt zich klaar om te vertrekken. Buiten is het koud en pikdonker. Het is 6 uur en het duurt nog 2 uur eer je kan zien zonder lamp. Ik draai me nog eens om maar kan niet meer slapen. Ik maak me klaar en start om 7 u met het zaklampje. Enkele tientallen meters voor me zie ik een lichtje. Ik stap wat door en haal een koppel uit Taiwan in. Ik begroet ze en loop vlak achter hen. Hun lamp is erg helder en ik zie beter de stenen, en de oneffenheden voor me. Van als er wat meer zichtbaarheid is, laat ik ze achter, en stoom verder in het halfduister. Ben blij dat ik weg ben. Ze stappen te traag en tetteren voortdurend in hun onbegrijpelijk taaltje.
Het pad is goed te bewandelen en bij dageraad haal ik een man in die redelijk goed doorstapt. Een Spanjaard uit Barcelona, en hij stapt een stuk van de Camino. Hij spreekt goed Engels en stapt een even snel tempo. We blijven de rest van de voormiddag samen. We halen iedereen in en stoppen slechts nu en dan om te drinken en te eten.
Om 11 uur komen we aan in Tricastela. Veel te vroeg. De albergue is nog gesloten. Ik betaal hem een drankje en ga iets kleins eten. Ik ga terug naar de herberg en wil eens graag een kamer alleen met badkamer. Geen probleem. 30 € en net en konfortabel.
Ik spreek af met de Spanjaard om morgen samen te starten.
Van Villafranca naar O Breiro is er maar een weg en dit is de weg bergop. Eerst nog kalm en niet te fel maar de finale is moordend. Maar goed; alles wat ik vandaag kan klimmen moet ik morgenvroeg niet meer doen. En direkt beginnen klimmen, op je nuchtere maag, is ook niet ideaal.
Ik ontmoet een koppel Amerikanen en zij staan vol bewondering voor mijn staf. En als ik zeg dat ik ze zelf maak kan het niet meer stuk. Ze lopen traag en ik laat ze achter. Altijd maar klimmen. Soms even stoppen om te eten en te drinken.
In Tranbadela zie ik de Canadees terug en ook de 2 Fransen waarmee ik vaak samen opstap. We drinken er eentje. Terug op de weg en nu is het ernstig. Klimmen tot 1270 meter en aankomen in El Cebreiro. Eenmaal boven moeten we niet meer klimmen tot in Compostela. Zeggen ze. Maar de ervaring is dat niet alle middelmatige beklimmingen, en bulten, in het boekje staan en in Galitie is het eigenlijk nooit vlak.
Aangekomen om 16uur en een bedje gevonden in de gemeente albergue. 110 bedden en na een tijd allemaal bezet. En ik heb geluk. Niet teveel snurkers. Iets gaan eten en gaan slapen. Buiten is het fris en kil. We zitten hoog en in de wolken is het hier altijd vochtig.
Ging niet te vroeg starten gezien het maar 25 km ver was. Maar zoals iedere morgen is er vanaf 6 u zoveel kabaal dat je wel verplicht bent om ook op te staan en te vertrekken. De rugzak vullen, iets eten en een koffie, de tanden poetsen en weg wezen. In het halfduister dwars door de stad richting Campanaraya.
Weer de zelfde pelgrims van iedere dag begroet. De meesten doen de zelfde afstand en hebben de zelfde snelheid als ik en ik kom ze iedere dag onderweg weer tegen . Met de pijn aan het onderbeen gaat het veel beter en heb weer moed. Ik forceer niet en laat me inhalen van anderen die ik meermaals heb gedubbeld.
In Cacabelos ben ik al 15 km ver en heb reuze honger. Ik eet en drink op een terras van een bar. Spek met eieren met brood en koffie. Moet nog 10 km naar Villafranca de Bierzo en de snelheid gaat omhoog. Ik vind het ritme terug van de voorbije dagen en pak de anderen een voor een terug.
Ik installeer me in de elbergue comminale en ga op zoek naar eten in het stadje.
Mooie oude gebouwen en smalle straadjes. Alle winkels zijn dicht. Het is de naamdag van van de koning en iedereen geeft vrij. Op de markt zijn talrijke restaurants. Ik eet paella en praat wat met een Nederlandse man. Hij doet de tocht samen met zijn dochter.
Niet zo ver meer naar het bekende ijzeren kruis. Mijn steentje had ik klaar in mijn broekzak. De traditie wil dat je aan het ijzeren kruis een steen of kei legt die je hebt meegebracht van thuis. Dit simboliseerd de zorgen. je legt de steen op de hoop aan de voet van het kruis en je zorgen zijn verdwenen. Ik heb eigenlijk geen zorgen, maar doe zoals iedereen en pas me aan.. We zitten op bijna 1500 meter hoogte en moeten nu gedurende 25 km dalen. Staat zo in de gids. Ja mijn voeten. Er zijn veel bulten en bergjes die niet in het boekje staan, en je moet erover. Dat ventje die dat boekje heeft geschreven is nooit van achter zijn bureau gekomen. De luiaard.
Meestal wandelen op smalle geitepaden, vol los liggende stenen en keien. Lastig voor de knieen en enkels. Maar hetgaat en ben in goede konditie.
In Acebo eet ik wat en rust een half uur. Terug verder en weer erg scherp naar beneden. Op de straat is het nog erger en moeten voortdurend afremmen en zigzaggen of anders lopen we te vlug en kunnen struikelen of nog erger, vallen en iets breken. Gedaan met de camino. Dat voortdurend afremmen vreet aan je spieren en pezen.
Een kilometer of 5 voor Ponferada voelde ik de bui al hangen. Pijn in de beenspieren en en pezen boven de rechter voet. Toch naar de albergue gesukkeld en mijn bedje geklaimd. De pees was wat gezwollen maar niet rood en voelde niet warm aan. Een goed teken. Behandeld met zalf en geen meter meer wandelen is de remedie.
De keuken van de elbergue was maximaal bezet. In de file staan om een pan en pot te mogen gebruiken. Pasta gekookt en schijfjes chorizoworst gebakken en samengevoegd in een lekker bordje.
Vroeg op stap voor een zware klimdag. Geen ontbijt in de Albergue maar100 meter verder was er al een bar open. Koffie en 2 chocoladekoeken. De meeste bars zijn al open van af 6 u 30. Er is poen te verdienen. Zo een 400 pelgrims passeren iedere dag.
Dwars door de slapende stad en opzoek naar het juiste pad. Niet moelijk rechts of links van de grote weg naar Foncebaden. Veel fietsers op de weg en meer en meer Spanjaarden die gestart zijn in Léon.
Het pad is steil en soms vol rotsblokken en gladde keien?
Onderweg ontmoet ik de nederlands sprekende canadees weer. We drinken samen koffie en ik bestel een broodje.
Na 26 km klimmen voel je het wel en ben, je blij dat je ter bestemming bent.
Een douche,de waste en een biertje ,zijn traditie. Iets gaan zoeken om te eten. Ja een Reuze T bone steak voor 15 € en echt leer.
Een beetje verzusterd met Anna uit Nederland en in slaap gevallen in het zonnetje. Hier 25 graden.
Fantastisch. Een nacht zonder snurkers. Ik vroeg de namen van mijn kamergenoten en zei dat ik iedere nacht bij hen wilde slapen. Algemeen gelach.
Had vooraf betaald voor het ontbijt van 7 uur en stonden te wachten aan een gesloten deur. Ik was juist van plan om te vertrekken, toen de kok kwam opdagen. 20 minuten te laat. Ook dat is Spanje.
Na een wat spbere maaltijd vlug op weg naar Astorga zo een 26 km verder. Gedaan met het platte land. Meer en meer heuvels en het landschap is ook groener aan het worden. In de verte kan ik al de bergen zien, die ik morgen zal moeten verteren. Ik ga van 800 meter naar 1200 meter klimmen in zo een 25 km.
De piste loopt wel parralel met de grote en drukke weg maar is goed te bewandelen. Veel struiken en bomen en dus schaduw. Wat bewolkt en niet zo warm vandaag. Onderweg vergeet ik niet te stoppen voor een café Américano en iets om te knabbelen.
Weinig andere stappers en velen hebben al verwondingen gaande van blaren, knie en spierpijnen. Er zijn er al meer en meer die hun rugzak laten vervoeren door een busje. Voor een kleine vergoeding zetten die je zak af bij de albergue naar keuze. Er zijn er ook al die om de andere dag de bus nemen en een deel van het trajekt met het openbaar vervoer doen.
Ik voel me goed en steek iedereen voorbij.
In Astorga twijfel ik of ik zou blijven of nog eens 4 km verder wandelen. Ik kies voor de eerste optie.
Een mooie grote stad. Me vlug gewassen en op zoek naar een winkel die nog open is. Het is zondag en de meeste winkels zijn toe. Een warenhuis blijkt open te zijn tot 15 uur. Alle bars en restaurants zijn open. Iets gaan eten rond 14 u30. Te veel eigenlijk en wat gaan rusten op mijn bed.
In de herberg een zeer slechte wifi en ben gaan zoeken naar een betere. In een bar kon ik verder aan de blog werken.
S avonds wilde ik vlees met pasta klaar maken in de keuken van de herberg. Een Italiaan was bezig met rijst koken maar had geen vlees voor erbij. We hebben gedeeld en samen ons vlees en rijst gegeten.
Wakker om 7u30 en heb eigenlijk geen haast. Ontbijt in een café recht over de herberg. Ik ontmoet er een Francaise die ik al dikwijls heb gesproken. Ze is blij. Haar zoon was een paar dagen na haar gestart in Nantes(Fr) en heeft haar ingehaald en gaat verder stappen met mama. Het is haar vierde keer.
Léon is een grote stad en het duurt een tijdje eer ik buiten het centrum ben, en door de aglomeratie stap. Even verder moet ik kiezen: een langere maar rustige dag door de natuur, of kort en vlug langs een drukke weg. Ik kies de eerste. Ik beklaag het me niet. Veel struiken en bomen en een goed maar licht heuvelachtig pad. Weinig volk en geen dorpen. Geen Probleem ik heb brood en beleg en 2 liter water bij me.
In Villar De Mazarife zie ik een bekende weer. Een Engelse. We eten samen in een bar. Ze stapt even vlug en ver als ik want ik zie ze regelmatig. Ik laat haar achter en stoom verder naar St Martin Del Camino. Onderweg zie ik een jonge Amerikaanse in tranen. Zeer traag en mankend stappen. Tendinitis aan een pees in de voet. Zeer pijnlijk. Naar een dokter geweest en 3 dagen gerust maar ik weet uit ervaring dat dit minstens een week moet rusten en dan nog altijd een zwakke plek blijft. Ze stapt samen met haar broer en wil absoluut in Compostela aankomen. Gaat nooit lukken denk ik. Een peesonsteking is fataal voor een wandelaar.
In de herberg krijg ik een bed en bestel alvast mijn avondeten en ontbijt. Vanavond Paella.
Morgen verlaat ik de vlakte en klim ik naar Astorga.
Slapen in ijzeren bedden. Amaai. Iedere keer dat men zich omdraait piepen die bedden . Veel wakker geworden. Wilde wat vroeg vertrekken en in 1 keer naar Léon stappen. 37 km verder.
Indien niet te warm kan dit zonder problemen. De benen voelen goed aan, geen melkzuur of krampen en de voeten doen het prima. Alleen wat getintel aan de tenen. Is normaal na 2000 km stappen. Had ik vroeger ook aan de vingers toen ik lange afstanden fietste. Na een weekje rust is dit verdwenen? No problem.
Tegen mijn pricipes in toch maar gestart in het donker. Om 6u45 en zeer lange eentonige stukken vlak land. Ik loop in het midden van de weg op de witte streep en heb mijn lampje niet nodig. Er is geen verkeer en als er een auto komt zie en hoor je hem van ver en kan je opzij gaan staan. De dageraad met al zijn rode kleuren is prachtig. Het is wat frisjes maar ik stap door, en heb geen koud. Het eerste dorp pas na 12 km en gestopt voor een koffie, en een paar chocolade broodjes.
Alle pelgrims die ik tegenkom en of voorbij steek zijn nieuw. Soms zie ik een bekende die ik al meerdere keren heb gepasseerd. De anderen zitten 1 dag of meer achter me.
Ik kom aan in een voorstad van Léon en heb honger. Een biertje en een paella om te starten en dan een schijf varkenshesp a la plancha met frieten. Een citroenmousse om af te sluiten. Een Expresso en op zoek naar de Albuerge vlak bij de kathedraal.
Wat een een pracht van een kerk maar ik ga niet binnen. De file is te lang en wil geen uur aanschuiven.
Ik slenter nog wat rond en ga de herberg in en koop een slaapplaats voor 5 €. Proper en met 4 mannen op de kamer. Canadees, Litauwen, Duitser en den dezen.
Na 20 u nog eens de stad in. Massa volk en nog 21 graden. Alle bars en restaurants vol. Om 22 u gaan slapen.
Bij het opstaan en inpakken een pet gevonden onder mijn bed. Een bijzonder exemplaar. Alleen de lopers die de marathon des sables gelopen hebben hebben de eer die pet te dragen. Ik steek ze weg in mijn rugzak in de hoop die oude Italiaan terug te zien, vandaag of morgen.
Weer een eentonige vlakke weg . Kilometers lang en dit verscheidene dagen.
Ik doe het rustig aan vandaag. Heb geen haast en stop regelmatig hier en daar. Ik kom veel bekenden tegen en wens hen buen camino.
Velen bewonderen mijn wandelstok en vragen waar je die kan kopen. Als ik dan zeg dat ik ze zelf snij, en beitel, kijken ze me vol bewondering aan.
Op een zeker moment moet ik kiezen. Een wat kortere weg langs de straat of een langere in de natuur.
Ik kies voor de korste weg. Eentonig lang en kaal en plat en haal regelmatig anderen in. In Bercianos del Camino zie ik Ricardo weer. Een kerel uit Brazilie . Was al weer een dag of 5 geleden sedert de laatste keer. We drinken er eentje.
Aangekomen in El Burgo Ramero na een tocht van 29 km zoek ik een bed. Eenmaal binnen en na een douche zie ik de Italiaan terug die gisteren boven mij sliep. Ik spreek hem aan in het Engels maar hij begrijpt me niet. Ik zeg marathon des sables en hij kijkt me vragend aan. Ik neem hem mee naar mijn kast en geef hem zijn kostbare pet terug. Mamma mia wat was die man blij. Hij bedankte mij mille gratias en kuste me van dankbaarheid. Later kwam de beheerder van de herberg tolken tussen hem en mij, en ik moest om 20 u mee met hem om nog een glas wijn te gaan drinken op zijn kosten.
Wat een lawaai. s Nachts snurken en weg en weer lopen, en vanaf 5 uur mensen die zich klaar maken om te vertrekken. Is dat nodig? Voor mij niet. Ik sta ook op en was en scheer me en ga ontbijten, in een hotel in de buurt. 3 € armer en ik kan er weer tegen. Dwars door het slapende stadje en via een zeer lang pad, naar Martinos.
Oneindig ver en vlak. Niets te zien en een eentonige dag. Veel pelgrims voor mij maar ik haal ze allemaal in. Een paar keer een korte stop. Voldoende eten en drinken. Menige pelgrims manken of hebben verband rond de knie of kuit. Sommige lopen scheef en zeer traag. Die gaan er niet geraken vrees ik. Ik kom als eerste in de herberg aan en mag het beste plaatsje kiezen. Ver van de deur en wc dus. Even de voeten afkoelen in de fontein. De was gedaan en het kleine dorpje verkent.
Bruno de herbergier is Italiaan en erg hartelijk.
We eten samen met de andere pelgrims pasta als voorgerecht en een schotel met wat vlees en veel groenten als secondo plato.
Een expresso als dessert.
Veel gesnurk en om 5 u was het weer van dat. Ik negeer het lawaai en slaap verder. Schiet wakker om 7 u 30. Vlug ontbijten en stappen om 8 u. Nog nooit zo laat vertrokken.
Niet zo ver stappen vandaag rustig en langzaam. Te rustig en niets te zien. Altijd het zelfde, glooiend land en afgereden stro. Hier en daar een uitgestorven dorp..
Ik ontmoet regelmatig mensen. Alle talen en nationaliteiten. Meestal vriendelijke mensen. De voertaal is Engels.
Ik loop de ganse dag met mijn strikje. De meesten letten er niet op maar enkelen vragen waarom? Ik moet dikwijls kussen. We gaan een dagschotel eten naast de elbergue. Ik met een Canadese en een Schot. Leuk. Lekker en goedkoop. Na het eten vlug een biertje op het terras. Ik geef mijn strikje door aan een man die morgen jarig is. Hij is er blij mee en zal het de ganse dag dragen. Ik wens hem good luck.
Vroeg gaan slapen bij de nonnen. Ik was de voorlaatste om een bed te ontvangen. Na mij nog eentje en vol en gedaan.
Een speciale dag vandaag. Het is mijn verjaardag en ben nu 65 jaar oud. Gisteren avond aan tafel al wat gefeest. Ik bestelde 3 flessen rode wijn en in plaats van 15 € mocht ik maar 5 € betalen. Een verjaardagscadeau zei Danny. Dat is voor je verjaardag.
Vanmorgen bij het ontbijt werd ik dan nog getrakteerd met taart en een kaars. Ik moest een wens doen en de kaars uitblazen. Leuk van Danny; de zaakvoerster.
Eeen eenzame dag vandaag. Eeen beetje triest zonder mijn gezin en kinderen en vrienden.
Geen tijd om te piekeren. Direkt na het verlaten van de herberg klimmen aan 13 % en veel mist. Koud en klam. Niets te zien en erg lastig op de losse keien..
Dalen aan 18 % is nog erger en dat doe ik dan wel in zig zag stijl. Erg belastend voor de knieen. Halfweg een dorpje met een paar bars. Dorst en honger gestild en terug vertrokken voor 9 km eenzaam stappen. Overal stro en niets anders. Erg warm en geen bomen of struiken. Aangekomen in Fromista in de gemeentelijke herberg vlug een douche en slapen.
Na de siesta het stadje gaan verkennen maar niets interessants te zien. Saai.
Een dag om vlug te vergeten.
Morgen kan ik kiezen tussen kort of lang stappen. 19 of 34 km.
Ik Kies voor een rustige dag. Op het gemak naar Carion de Los Condes.
Ik ben vyvey Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam JP.
