Ik ben vyvey Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam JP.
Ik ben een man en woon in Jabbeke () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 03/10/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fietsen.
Te voet van Jabbeke naar Compostela
Een dagelijks verslag over mijn tocht naar Compostela
09-10-2016
Dag 61 Léon - St Martin Del Camino
Dag 61:
Wakker om 7u30 en heb eigenlijk geen haast. Ontbijt in een café recht over de herberg. Ik ontmoet er een Francaise die ik al dikwijls heb gesproken. Ze is blij. Haar zoon was een paar dagen na haar gestart in Nantes(Fr) en heeft haar ingehaald en gaat verder stappen met mama. Het is haar vierde keer.
Léon is een grote stad en het duurt een tijdje eer ik buiten het centrum ben, en door de aglomeratie stap. Even verder moet ik kiezen: een langere maar rustige dag door de natuur, of kort en vlug langs een drukke weg. Ik kies de eerste. Ik beklaag het me niet. Veel struiken en bomen en een goed maar licht heuvelachtig pad. Weinig volk en geen dorpen. Geen Probleem ik heb brood en beleg en 2 liter water bij me.
In Villar De Mazarife zie ik een bekende weer. Een Engelse. We eten samen in een bar. Ze stapt even vlug en ver als ik want ik zie ze regelmatig. Ik laat haar achter en stoom verder naar St Martin Del Camino. Onderweg zie ik een jonge Amerikaanse in tranen. Zeer traag en mankend stappen. Tendinitis aan een pees in de voet. Zeer pijnlijk. Naar een dokter geweest en 3 dagen gerust maar ik weet uit ervaring dat dit minstens een week moet rusten en dan nog altijd een zwakke plek blijft. Ze stapt samen met haar broer en wil absoluut in Compostela aankomen. Gaat nooit lukken denk ik. Een peesonsteking is fataal voor een wandelaar.
In de herberg krijg ik een bed en bestel alvast mijn avondeten en ontbijt. Vanavond Paella.
Morgen verlaat ik de vlakte en klim ik naar Astorga.
Slapen in ijzeren bedden. Amaai. Iedere keer dat men zich omdraait piepen die bedden . Veel wakker geworden. Wilde wat vroeg vertrekken en in 1 keer naar Léon stappen. 37 km verder.
Indien niet te warm kan dit zonder problemen. De benen voelen goed aan, geen melkzuur of krampen en de voeten doen het prima. Alleen wat getintel aan de tenen. Is normaal na 2000 km stappen. Had ik vroeger ook aan de vingers toen ik lange afstanden fietste. Na een weekje rust is dit verdwenen? No problem.
Tegen mijn pricipes in toch maar gestart in het donker. Om 6u45 en zeer lange eentonige stukken vlak land. Ik loop in het midden van de weg op de witte streep en heb mijn lampje niet nodig. Er is geen verkeer en als er een auto komt zie en hoor je hem van ver en kan je opzij gaan staan. De dageraad met al zijn rode kleuren is prachtig. Het is wat frisjes maar ik stap door, en heb geen koud. Het eerste dorp pas na 12 km en gestopt voor een koffie, en een paar chocolade broodjes.
Alle pelgrims die ik tegenkom en of voorbij steek zijn nieuw. Soms zie ik een bekende die ik al meerdere keren heb gepasseerd. De anderen zitten 1 dag of meer achter me.
Ik kom aan in een voorstad van Léon en heb honger. Een biertje en een paella om te starten en dan een schijf varkenshesp a la plancha met frieten. Een citroenmousse om af te sluiten. Een Expresso en op zoek naar de Albuerge vlak bij de kathedraal.
Wat een een pracht van een kerk maar ik ga niet binnen. De file is te lang en wil geen uur aanschuiven.
Ik slenter nog wat rond en ga de herberg in en koop een slaapplaats voor 5 €. Proper en met 4 mannen op de kamer. Canadees, Litauwen, Duitser en den dezen.
Na 20 u nog eens de stad in. Massa volk en nog 21 graden. Alle bars en restaurants vol. Om 22 u gaan slapen.
Bij het opstaan en inpakken een pet gevonden onder mijn bed. Een bijzonder exemplaar. Alleen de lopers die de marathon des sables gelopen hebben hebben de eer die pet te dragen. Ik steek ze weg in mijn rugzak in de hoop die oude Italiaan terug te zien, vandaag of morgen.
Weer een eentonige vlakke weg . Kilometers lang en dit verscheidene dagen.
Ik doe het rustig aan vandaag. Heb geen haast en stop regelmatig hier en daar. Ik kom veel bekenden tegen en wens hen buen camino.
Velen bewonderen mijn wandelstok en vragen waar je die kan kopen. Als ik dan zeg dat ik ze zelf snij, en beitel, kijken ze me vol bewondering aan.
Op een zeker moment moet ik kiezen. Een wat kortere weg langs de straat of een langere in de natuur.
Ik kies voor de korste weg. Eentonig lang en kaal en plat en haal regelmatig anderen in. In Bercianos del Camino zie ik Ricardo weer. Een kerel uit Brazilie . Was al weer een dag of 5 geleden sedert de laatste keer. We drinken er eentje.
Aangekomen in El Burgo Ramero na een tocht van 29 km zoek ik een bed. Eenmaal binnen en na een douche zie ik de Italiaan terug die gisteren boven mij sliep. Ik spreek hem aan in het Engels maar hij begrijpt me niet. Ik zeg marathon des sables en hij kijkt me vragend aan. Ik neem hem mee naar mijn kast en geef hem zijn kostbare pet terug. Mamma mia wat was die man blij. Hij bedankte mij mille gratias en kuste me van dankbaarheid. Later kwam de beheerder van de herberg tolken tussen hem en mij, en ik moest om 20 u mee met hem om nog een glas wijn te gaan drinken op zijn kosten.
Wat een lawaai. s Nachts snurken en weg en weer lopen, en vanaf 5 uur mensen die zich klaar maken om te vertrekken. Is dat nodig? Voor mij niet. Ik sta ook op en was en scheer me en ga ontbijten, in een hotel in de buurt. 3 € armer en ik kan er weer tegen. Dwars door het slapende stadje en via een zeer lang pad, naar Martinos.
Oneindig ver en vlak. Niets te zien en een eentonige dag. Veel pelgrims voor mij maar ik haal ze allemaal in. Een paar keer een korte stop. Voldoende eten en drinken. Menige pelgrims manken of hebben verband rond de knie of kuit. Sommige lopen scheef en zeer traag. Die gaan er niet geraken vrees ik. Ik kom als eerste in de herberg aan en mag het beste plaatsje kiezen. Ver van de deur en wc dus. Even de voeten afkoelen in de fontein. De was gedaan en het kleine dorpje verkent.
Bruno de herbergier is Italiaan en erg hartelijk.
We eten samen met de andere pelgrims pasta als voorgerecht en een schotel met wat vlees en veel groenten als secondo plato.
Een expresso als dessert.
Veel gesnurk en om 5 u was het weer van dat. Ik negeer het lawaai en slaap verder. Schiet wakker om 7 u 30. Vlug ontbijten en stappen om 8 u. Nog nooit zo laat vertrokken.
Niet zo ver stappen vandaag rustig en langzaam. Te rustig en niets te zien. Altijd het zelfde, glooiend land en afgereden stro. Hier en daar een uitgestorven dorp..
Ik ontmoet regelmatig mensen. Alle talen en nationaliteiten. Meestal vriendelijke mensen. De voertaal is Engels.
Ik loop de ganse dag met mijn strikje. De meesten letten er niet op maar enkelen vragen waarom? Ik moet dikwijls kussen. We gaan een dagschotel eten naast de elbergue. Ik met een Canadese en een Schot. Leuk. Lekker en goedkoop. Na het eten vlug een biertje op het terras. Ik geef mijn strikje door aan een man die morgen jarig is. Hij is er blij mee en zal het de ganse dag dragen. Ik wens hem good luck.
Vroeg gaan slapen bij de nonnen. Ik was de voorlaatste om een bed te ontvangen. Na mij nog eentje en vol en gedaan.
Een speciale dag vandaag. Het is mijn verjaardag en ben nu 65 jaar oud. Gisteren avond aan tafel al wat gefeest. Ik bestelde 3 flessen rode wijn en in plaats van 15 € mocht ik maar 5 € betalen. Een verjaardagscadeau zei Danny. Dat is voor je verjaardag.
Vanmorgen bij het ontbijt werd ik dan nog getrakteerd met taart en een kaars. Ik moest een wens doen en de kaars uitblazen. Leuk van Danny; de zaakvoerster.
Eeen eenzame dag vandaag. Eeen beetje triest zonder mijn gezin en kinderen en vrienden.
Geen tijd om te piekeren. Direkt na het verlaten van de herberg klimmen aan 13 % en veel mist. Koud en klam. Niets te zien en erg lastig op de losse keien..
Dalen aan 18 % is nog erger en dat doe ik dan wel in zig zag stijl. Erg belastend voor de knieen. Halfweg een dorpje met een paar bars. Dorst en honger gestild en terug vertrokken voor 9 km eenzaam stappen. Overal stro en niets anders. Erg warm en geen bomen of struiken. Aangekomen in Fromista in de gemeentelijke herberg vlug een douche en slapen.
Na de siesta het stadje gaan verkennen maar niets interessants te zien. Saai.
Een dag om vlug te vergeten.
Morgen kan ik kiezen tussen kort of lang stappen. 19 of 34 km.
Ik Kies voor een rustige dag. Op het gemak naar Carion de Los Condes.
Ik ben vyvey Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam JP.
