Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
Janneke en Mieke een tweeling van acht jaar waren weer eens ondeugend geweest.Ze hadden het naaiwerkje van hun moeder vernield. de zoveelste deugnieterij. Moeder over haren toeren zei kwaad:Nu is het genoeg geweest.Jullie gaan naar het pensionaat en nu zonder eten naar bed. Vader vondt die straffen ongepast.Hij wil ze op een andere manier tot inkeer brengen. Toen hij thuis kwam,was moeder juist aan het zeggen dat ze naar hun bed moesten zonder eten. Het meisje kwam haar beklag doen bij vader,omdat die zijn tweeling bijna nooit strafte. Moeder bekeek haar echtgenoot kwaad aan.Ze zei:Jan dat is nu de zoveelste keer dat ze iets vernielen.Waarom straf jij ze dan nooit? Vader riep de tweeling bijeen.Hij zei:Kinderen,jullie weten dat ik tegen straffen ben.Maar nu moet ik moeder gelijk geven.Moet ik jullie dan straffen op de manier zoals opa het deed met mij. Vastketenen op de stoel aan tafel terwijl wij eten.Jullie een papier op de rug kleven met er op:Wij zijn twee slechte kinderen.Jullie met de rug naar te teve zetten als jullie lievelingsprogramma is.Om zeven uur naar bed en het licht uit en niks meer mogen lezen. Die straffen van opa deden hartepijn.Mijn vrienden lieten me in de steek.Moet ik dat dan eindelijk bij jullie ook doen zo straffen? Met het hoofd naar de grond gericht begonnen ze beide te wenen.Ze beloofden om nooit meer zulke strekenuit te halen. Beide moesten ze wel naar bed zonder eten nadat ze zich verontschuldigen bij hun moeder. Beiden zijn later onderwijzer en onderwijzeres geworden-Zeer streng,maar rechtvaardig.Ze waren graag gezien door hun leerlingen.
dit is een fictief verhaal die personen in het verhaal kan iedereen zijn.
