Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in (Nederland) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 25/05/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fietsen, zeilen, met kleinkinderen leuke dingen doen enzv..
Leuk dat je op mijn blog bent komen kijken. Veel plezier en misschien tot een reactie in mijn gastenboek.
Zondag 5 Juli varen we naar Barbate, ongeveer 40 mijl. De stad is erg ver van de haven en daar loop je niet zo maar naar toe. Henk is de volgende dag op de fiets brood gaan halen en ik kon aan boord vrij internetten. Daarna zijn we verder gegaan.
Hier wordt 1 maal per jaar op tonijn gevangen met een wirwar van netten. Er was speciaal een museum bij de haven om te zien hoe dat gaat. Ze zetten 5x grote netten uit en laten het een half jaar in het water liggen. Daarna wordt de tonijn binnengesleept en dan gaat het in grote schepen naar Japan. Daar wordt het verwerkt. We hebben die netten wel zien liggen in het water
Netten veel vissen die rondzwemmen in de havens hier
We kunnen nog een eind verder de rivier op. Er staat in de pilot dat er bij bepaalde plekken met springtij het maar 2 meter diep is. Wij steken nog net geen 2 meter en het is geen springtij dus gaan wij naar San Vernando. We dachten dat we voor anker moesten maar er is een een nieuwe haven aangelegd en konden daar liggen. We moesten wel aan de zijsteiger liggen omdat het daar dieper is.
Vriendelijke mensen hier en iedereen zegt je gedag. Hola of Buenos Diaz. Onderweg werd er veel gezwaaid naar elkaar.
Er werd gezegd dat hier geen buitenlandse zeilboten kwamen omdat ze bang zijn voor de ondiepte. Het was voor ons een makkie en we hadden continu meer als 5 meter onder de kiel. We waren uniek hier en iedereen bleef staan om de Kind of Magic te bekijken. Als we de haven in en uit gingen dat werd het hek voor ons open gedaan. Toen we de fietsen op de steiger hadden staan kwam de havenmeester ons vertellen dat we ze maar op de boot moesten zetten voor het geval dat ze in het water in zouden kieperen.Er werd goed en vriendelijk opgelet maar niet vervelend. Het havengeld was maar 15 euro per nacht.
Het is een grote stad en we zijn er kriskras doorheen gefietst en hebben er bootschappen gedaan. Misschien gaan we hier nog een keer met Jan en Frida naartoe voor cultureel. Dat is Henk zijn broer en schoonzus die in Frankrijk wonen. Zij komen op 23 juli en blijven een paar dagen bij ons aan boord. We verheugen ons er nu al op.
Dinsdag 14 juli.
Klussen, schoonmaken en wassen met de hand. Vanmiddag gaan we weer verder.
Henk is met de waterpomp bezig gewassen De ingang van de rivier is erg ondiep.
We moeten nu maar eens gaan kijken waar we de boot in eind september kunnen achterlaten in verband met het boeken van een vlucht naar Nederland. Want hoe langer je wacht hoe duurder de vliegreis wordt. In 3 a 4 etappes (120 Mijl) besloten wij eerst naar Gibraltar te varen. Daar huren we een auto en gaan langs de kust rijden (richting Malaga) om daar een aantal havens te gaan bekijken en te informeren.
De eerste dag, zaterdag 5 juli varen we naar Chipiona. 6 Mijl. Na een tijdje weinig gevaren te hebben en voelde ik me niet zo goed. De zee was behoorlijk in beweging. Even wennen Joke!
In Chipiona zijn we 2 dagen geweest. Een gezellige drukke stad en je komt er weinig buitenlanders tegen. Er zijn veel terrasjes waar je tappas kunt eten. Dat zijn kleine gerechtjes en daar bestellen wij er dan 4 a 5 stuks van. Je kunt er dan ook van alles proberen. Niet duur maar wel lekker.
Een stranddag is ook niet mis en dat gaan we vandaag doen. Ik zeg, Henk laten we een ligstoel huren. Lekker luieren vandaag. Mooi dus niet, er waren geen ligstoelen. Iedereen had zijn eigen klapstoeltje, parasol en tas met spullen bij zich. Wij niet, maar wel hadden we een handdoek we bij ons. Dus zijn we daar maar op gaan liggen. Je merkt wel als je wat ouder wordt dat op het zand liggen je het niet zo lang meer volhoud. Gelukkig waren er genoeg terrasjes. (Aanschaffen stoelen en parasol). Langs de boulevard wandelen was ook nog een optie. We hebben wel genoten.
We hadden het na twee dagen wel gezien en zijn weer teruggevaren naar het begin van de rivier. Aan de Portugese kant ligt een mooie Marinehaven in de stad Vila Real de Santo António.
De stad is gebouwd van een ontwerp van Marquês de Pombal in 1774. Zijn praktische en politieke idealen spreken zowel uit de symmetrische aangelegde, vrij brede straten als uit de gebouwen van gelijke grootte en met dezelfde gevels.
Vanaf Ayamonte zijn we de rivier verder opgevaren. Naar Alcoutim, Portugal en Sanlúcar, Spanje is het 20 mijl varen. Het is een prachtige rivier en er zijn veel bamboe planten aan de kant. Doordat er veel bamboestokken in het water liggen en het soms als een bosje bij elkaar ligt moet je er wel eens omheen. Dat hoopt zich nogal op.
Hier moeten wij voor anker. Er zijn ook een paar steigers, maar meestal bezet. Als er een boot weggaat dan komt er gauw een andere voor in de plaats.
Er lagen hier totaal 4 Nederlandse boten en dus was het s avonds aan de kant in Alcoutim een gezellig boel met ieder zijn eigen biertje.
De volgende dag zijn we eerst met de dinky naar de ene kant van de rivier, Sanlúcar gegaan en omdat daar weinig te zien valt zijn we over gevaren naar Alcoutim. Op het terras onder de bomen hebben we verkoeling gezocht. Het was snikheet, tussen de 35 en 40 graden.
Om ook nog met die hitte cultureel te gaan doen valt niet mee, maar eind van de dag zijn we toch maar gaan wandelen. We hebben niet voor niets die 20 mijl gevaren op de rivier.
Vanaf het 14de-eeuwse kasteel had je een prachtig uitzicht op het dorp. Eind 17de-eeuw toen de politieke betekenis van het plaatsje was afgenomen, werd Alcoutim belangrijk voor de smokkel. Er is ook een aangelegd strand met waar je evt. kunt gaan zwemmen en dat is 1 kilometer lopen van het dorp vandaan. Het water komt zo vanuit een bron uit de bergen. Het zag er niet zo aantrekkelijk uit en het water was warm. Men zegt wel dat het water schoon is. Wij hebben er niet gezwommen en toen we aan boord terug waren hebben we buiten gedoucht met fris koud water. Dat was voor ons een heerlijke afkoeling.
Wasdag, omdat er geen wasmachines aanwezig zijn maar wel water, hebben we met de hand gewassen, ik het kleine en Henk het grote werk. Het droogt erg snel en zo is de was weer in de kast. s Avonds zijn we de stad in geweest en hebben daar iets gegeten. Overdag in de stad is het erg warm met deze temperatuur van 30 tot 35 graden en blijven we aan boord. Alle ramen open en dat is wel lekker.
Ayamonte is de Andalusische grens en vissersplaats aan de Rio Guadiana. Heeft mooie lange zandstranden en een gezellige stad met veel restaurants en mooie winkels.
We gaan vandaag naar de rivier de Guadiana. Op die rivier liggen Portugese en Spaanse plaatsen. Het is de grens tussen deze 2 landen. Zodra je in een ander land komt moet de vlag verwisseld worden en wij varen nu aan de Spaanse kant en gaan naar Ayamonte.
Er is een prachtige Marina haven. Er liggen hier veel Engelsen die hier de thuishaven hebben. Het is voor hen een stuk goedkoper dan in Engeland, een paradijs maar nu de pond gezakt is zal het wel veranderen. Je betaalt hier voor een ligplaats ongeveer 4.000,00 euro per jaar.
Links Spanje en rechts Portugal Een straat in Ayamonte Zomaar een beeld? Het heeft waarschijnlijk met muziek te maken.
De volgende dag zijn we naar de andere kant van de rivier gegaan waar het strand van Ilha is. Eerst kom je bij een camping, dan loop je door een dennenbos en dan komt het strand tevoorschijn. Heel apart.
De dag daarna zijn we s middags met de dinky naar de stad gegaan. We deden er 20 minuten over. Daar hebben we nog een wandeling aan de andere kant van de stad gemaakt en toen weer terug.
Toen we net aan boord waren zagen we een bootje zonder bemanning voorbijvaren. Henk erachteraan met zijn dinky en heeft het bootje aan een mooring vastgemaakt. Hij heeft het doorgegeven aan waterpolitie maar die begrepen er niets van. Die dachten dat de boot tegen ons aangevaren was en zei dat we daar niet mochten liggen. Met andere woorden eigen schuld dikke bult. Maar voordat ze het doorhadden wat er eigenlijk aan de hand was damden ze in en waren we inmiddels anderhalf uur verder.
Henk is de boot zonder bemanning aan het vastmaken. Zoutwinning. Zout is hier een lang tijd een van de belangrijkste industrieën geweest.
Wij gaan naar het plaatsje Tavira dat aan de rivier de Gilão ligt. We moeten hier voor anker, maar ditmaal moesten we de boot 3 maal verkassen en bij de 4e keer lagen we goed. De eerste keer was het te ondiep en lagen we een beetje schuin, de tweede keer lagen we in het vaarwater van de veerboten die naar het eiland Ila varen en de derde keer lagen we te dicht bij een catamaran. Dus geen 3x scheepsrecht maar 4x.
Toch waren we blij dat we gebleven zijn want Tavira was mooi.
De eerste avond zijn we naar de stad gewandeld van ongeveer 2 km lopen. De mooie stad met zijn historische kerken en herenhuizen, ligt aan weerszijden van de rivier Gilão die verbonden is door een Romeinse brug. Het mooiste uitzicht over de stad heb je vanaf de muren van het Moorse kasteel in de oude Arabische wijk op de heuvel. Van hier zijn de opvallende vierzijdige daken duidelijk zichtbaar. Deze piramideachtige daken zijn mogelijk ontwikkeld tegen de plotselinge stortregens van de Algarve. Er zijn 21 kerken waarvan er 2 buiten de mis zijn geopend.
Op 24 juni 13.30 uur zijn we vertrokken uit het gebied Da Ria Formosa.
De wind achter en alleen op het fokje hadden we een lekker zeiltochtje van maar 10 mijltjes. Zon in de kuip. In de middag rond 3 uur dan begint het hier in deze omstreken behoorlijk te waaien. Wel lekker met die warmte maar als je in een haven aankomt of aan een mooring moet gaan liggen is dat eigenlijk wel eens lastig en vooral omdat Henk het nog alleen moet doen. Petje af voor de kapitein.
Naar het ziekenhuis was het 20 minuten lopen. Daar aangekomen werden we van het kastje naar de muur gestuurd. Steeds moesten wij het opnieuw uitleggen waarvoor wij kwamen en met hun gebrekkige Engels kwamen we uiteindelijk op de goede plek aan. Deze afdeling was voor urgente gevallen. Dus alles kwam daar binnen. Overal stonden bedden met gewonde en nare gevallen. Wij moesten eerst bij een loket onze gegevens vermelden en daarna op onze buurt wachten. Afspreken dat lukte niet. Dan maar vandaag. We hadden geen verzekeringspapieren bij ons maar wel een rijbewijs en creditcard en dat was voldoende. We hoefden maar 9,50 euro euro te betalen. We konden gaan zitten en wachten op een afgeroep. Er hing een bord aan de muur en daarop stond hoelang de wachttijden waren. Voor ons geval kon het nog wel 2 uur duren. Maar hier gaan de buitenlanders voor. Dus het duurde toch niet zo lang en we schaamden ons dat we al snel aan de beurt waren ondanks al die drukte. Maar ja, als dat hier zo werkt dan kunnen wij daar ook niets aandoen. Er werd een foto gemaakt en daarna kwamen we bij dezelfde Belgische dokter die ons in het andere ziekenhuis ook geholpen heeft. Hij vertelde dat het bot van het sleutelbeen weer aan elkaar zat. Ik mocht weer afwassen maar geen kracht zetten met die arm. Nog 14 dagen en ik kan alles weer doen.
Er liggen hier een aantal moorings. Als we hier aan vast mogen liggen zou het beter zijn als dat je op eigen anker ligt. Er is hier veel stroming in het water en dan weet je maar nooit of je anker het houd. We hebben de stoute schoenen maar aangetrokken en er een gepakt,maar nog geen kwartier later er kwam een zeilboot aan, waarop die man zei dat het zijn mooring was. Dus moesten we weg. Hij had wel wat medelijden met ons en zei dat we die blauwe mooring wel konden pakken want die was van de Marina en daar moesten we maar met de dinky naar toe varen om te vragen of we konden blijven liggen. Zo gezegd, zo gedaan, het was geen probleem en we hoefden wéér geen geld te betalen. Ik geloof dat ik de mitella maar voorlopig niet afdoe.
We liggen vlak bij een vliegveld en de vliegtuigen vliegen laag over. Lawaai, lawaai. Omdat we hier niet zo lang blijven vinden we het niet erg en het is zelfs grappig om de vliegtuigen over je boot te zien vliegen. Ik heb al 10 vliegtuigmaatschappijen over zien vliegen.
De laatste avond in Olhão gaan we uit eten en daarna hebben we nog lang op het terras gezeten. Het was weer een schitterende avond.
Maandag 22 juni.
De volgende dag heeft Henk de watertank gevuld. In de haven kun je geen water krijgen en moet je met de dinky naar de kade om de jerrycans te vullen. Het is een hele klus om 150 liter over te brengen. Daarna naar de winkels voor voorraad en zo gingen we op weg naar Faro. Daar gaan we voor de laatste keer naar het ziekenhuis.
Voor naar Faro varen moeten we een slinger maken in de Ria Formosa. Het is erg ondiep maar alles is betont. Niet moeilijk. Hier gaan we voor anker. Er is wel een haven maar daar moet je met hoog water in en precies weten hoe je daar moet komen. Wij houden het maar voor veilig.
Deze 2 plaatsen, Olhão en Faro liggen in een prachtig natuurgebied de Ria Formosa en sinds 1987 is er een stichting opgezet om het gebied te beschermen wat bedreigd werd door detoerist. Er liggen 3 eilanden Armona, Culatra en Farol. Het is rijk aan oesters, kokkels en clams. De diersoorten zijn waadvogels, slangen, padden, kameleons en heel veel ooievaars.
Het lijkt wel een beetje op ons wadgebied alleen andere diersoorten. We liggen nu voor anker bij het eiland Culatra. Er loopt een pad dwars door het kleine dorp (met zijn aparte huisjes) naar de zee. We hebben ons daar lekker laten onderdompelen. Met 35 graden hitte en na zon wandeling is het een heerlijke verkoeling. Op de terugweg in het dorp hebben we wat gedronken want bij zee was niets te krijgen. Geen luxe zoals bij ons. Het heeft wel wat.
Inmiddels lagen hier al veel boten voor anker en Kees en Anja zijn hier ook naartoe gekomen. In de haven kan je niet zwemmen maar hier wel. Het water is helder en schoon. Tussen het vakantie houden moet er nog wel wat gedaan worden zoals bv. de boot schoonmaken. Henk van buiten en ik van binnen wat ik zoal met een hand kan doen en dan weer lekker naar het strand.
Ik ben 
