Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in (Nederland) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 25/05/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fietsen, zeilen, met kleinkinderen leuke dingen doen enzv..
Leuk dat je op mijn blog bent komen kijken. Veel plezier en misschien tot een reactie in mijn gastenboek.
De volgende dag zijn we naar de andere kant van de rivier gegaan waar het strand van Ilha is. Eerst kom je bij een camping, dan loop je door een dennenbos en dan komt het strand tevoorschijn. Heel apart.
De dag daarna zijn we s middags met de dinky naar de stad gegaan. We deden er 20 minuten over. Daar hebben we nog een wandeling aan de andere kant van de stad gemaakt en toen weer terug.
Toen we net aan boord waren zagen we een bootje zonder bemanning voorbijvaren. Henk erachteraan met zijn dinky en heeft het bootje aan een mooring vastgemaakt. Hij heeft het doorgegeven aan waterpolitie maar die begrepen er niets van. Die dachten dat de boot tegen ons aangevaren was en zei dat we daar niet mochten liggen. Met andere woorden eigen schuld dikke bult. Maar voordat ze het doorhadden wat er eigenlijk aan de hand was damden ze in en waren we inmiddels anderhalf uur verder.
Henk is de boot zonder bemanning aan het vastmaken. Zoutwinning. Zout is hier een lang tijd een van de belangrijkste industrieën geweest.
Wij gaan naar het plaatsje Tavira dat aan de rivier de Gilão ligt. We moeten hier voor anker, maar ditmaal moesten we de boot 3 maal verkassen en bij de 4e keer lagen we goed. De eerste keer was het te ondiep en lagen we een beetje schuin, de tweede keer lagen we in het vaarwater van de veerboten die naar het eiland Ila varen en de derde keer lagen we te dicht bij een catamaran. Dus geen 3x scheepsrecht maar 4x.
Toch waren we blij dat we gebleven zijn want Tavira was mooi.
De eerste avond zijn we naar de stad gewandeld van ongeveer 2 km lopen. De mooie stad met zijn historische kerken en herenhuizen, ligt aan weerszijden van de rivier Gilão die verbonden is door een Romeinse brug. Het mooiste uitzicht over de stad heb je vanaf de muren van het Moorse kasteel in de oude Arabische wijk op de heuvel. Van hier zijn de opvallende vierzijdige daken duidelijk zichtbaar. Deze piramideachtige daken zijn mogelijk ontwikkeld tegen de plotselinge stortregens van de Algarve. Er zijn 21 kerken waarvan er 2 buiten de mis zijn geopend.
Op 24 juni 13.30 uur zijn we vertrokken uit het gebied Da Ria Formosa.
De wind achter en alleen op het fokje hadden we een lekker zeiltochtje van maar 10 mijltjes. Zon in de kuip. In de middag rond 3 uur dan begint het hier in deze omstreken behoorlijk te waaien. Wel lekker met die warmte maar als je in een haven aankomt of aan een mooring moet gaan liggen is dat eigenlijk wel eens lastig en vooral omdat Henk het nog alleen moet doen. Petje af voor de kapitein.
Naar het ziekenhuis was het 20 minuten lopen. Daar aangekomen werden we van het kastje naar de muur gestuurd. Steeds moesten wij het opnieuw uitleggen waarvoor wij kwamen en met hun gebrekkige Engels kwamen we uiteindelijk op de goede plek aan. Deze afdeling was voor urgente gevallen. Dus alles kwam daar binnen. Overal stonden bedden met gewonde en nare gevallen. Wij moesten eerst bij een loket onze gegevens vermelden en daarna op onze buurt wachten. Afspreken dat lukte niet. Dan maar vandaag. We hadden geen verzekeringspapieren bij ons maar wel een rijbewijs en creditcard en dat was voldoende. We hoefden maar 9,50 euro euro te betalen. We konden gaan zitten en wachten op een afgeroep. Er hing een bord aan de muur en daarop stond hoelang de wachttijden waren. Voor ons geval kon het nog wel 2 uur duren. Maar hier gaan de buitenlanders voor. Dus het duurde toch niet zo lang en we schaamden ons dat we al snel aan de beurt waren ondanks al die drukte. Maar ja, als dat hier zo werkt dan kunnen wij daar ook niets aandoen. Er werd een foto gemaakt en daarna kwamen we bij dezelfde Belgische dokter die ons in het andere ziekenhuis ook geholpen heeft. Hij vertelde dat het bot van het sleutelbeen weer aan elkaar zat. Ik mocht weer afwassen maar geen kracht zetten met die arm. Nog 14 dagen en ik kan alles weer doen.
Er liggen hier een aantal moorings. Als we hier aan vast mogen liggen zou het beter zijn als dat je op eigen anker ligt. Er is hier veel stroming in het water en dan weet je maar nooit of je anker het houd. We hebben de stoute schoenen maar aangetrokken en er een gepakt,maar nog geen kwartier later er kwam een zeilboot aan, waarop die man zei dat het zijn mooring was. Dus moesten we weg. Hij had wel wat medelijden met ons en zei dat we die blauwe mooring wel konden pakken want die was van de Marina en daar moesten we maar met de dinky naar toe varen om te vragen of we konden blijven liggen. Zo gezegd, zo gedaan, het was geen probleem en we hoefden wéér geen geld te betalen. Ik geloof dat ik de mitella maar voorlopig niet afdoe.
We liggen vlak bij een vliegveld en de vliegtuigen vliegen laag over. Lawaai, lawaai. Omdat we hier niet zo lang blijven vinden we het niet erg en het is zelfs grappig om de vliegtuigen over je boot te zien vliegen. Ik heb al 10 vliegtuigmaatschappijen over zien vliegen.
De laatste avond in Olhão gaan we uit eten en daarna hebben we nog lang op het terras gezeten. Het was weer een schitterende avond.
Maandag 22 juni.
De volgende dag heeft Henk de watertank gevuld. In de haven kun je geen water krijgen en moet je met de dinky naar de kade om de jerrycans te vullen. Het is een hele klus om 150 liter over te brengen. Daarna naar de winkels voor voorraad en zo gingen we op weg naar Faro. Daar gaan we voor de laatste keer naar het ziekenhuis.
Voor naar Faro varen moeten we een slinger maken in de Ria Formosa. Het is erg ondiep maar alles is betont. Niet moeilijk. Hier gaan we voor anker. Er is wel een haven maar daar moet je met hoog water in en precies weten hoe je daar moet komen. Wij houden het maar voor veilig.
Deze 2 plaatsen, Olhão en Faro liggen in een prachtig natuurgebied de Ria Formosa en sinds 1987 is er een stichting opgezet om het gebied te beschermen wat bedreigd werd door detoerist. Er liggen 3 eilanden Armona, Culatra en Farol. Het is rijk aan oesters, kokkels en clams. De diersoorten zijn waadvogels, slangen, padden, kameleons en heel veel ooievaars.
Het lijkt wel een beetje op ons wadgebied alleen andere diersoorten. We liggen nu voor anker bij het eiland Culatra. Er loopt een pad dwars door het kleine dorp (met zijn aparte huisjes) naar de zee. We hebben ons daar lekker laten onderdompelen. Met 35 graden hitte en na zon wandeling is het een heerlijke verkoeling. Op de terugweg in het dorp hebben we wat gedronken want bij zee was niets te krijgen. Geen luxe zoals bij ons. Het heeft wel wat.
Inmiddels lagen hier al veel boten voor anker en Kees en Anja zijn hier ook naartoe gekomen. In de haven kan je niet zwemmen maar hier wel. Het water is helder en schoon. Tussen het vakantie houden moet er nog wel wat gedaan worden zoals bv. de boot schoonmaken. Henk van buiten en ik van binnen wat ik zoal met een hand kan doen en dan weer lekker naar het strand.
Toen we de eerste dag voor anker lagen en van boord gingen hadden we al contact met 2 Nederlanders die hier ook waren. Rob die voor anker lag zei, dat je hier goed kon liggen, maar in de havens geen plek was. Alleen voor de bewoners en dat zijn meestal de mensen met de vissersboten. Hij had het over het andere stel, Kees en Anja die wel een plek hadden maar dat was voor hun niet makkelijk geweest om die te krijgen. Zij liggen al 7 maanden hier. Laten wij ze nou voor twee jaar geleden ook hebben ontmoet toen we in Sines lagen. Ze zouden een wereldreis gaan maken, maar door omstandigheden zijn ze niet verder gekomen dan hier. Over een maand gaan ze naar de Azoren. Ze herkenden ons nog. Henk, zei hij, als je morgen bij mij in de haven komt liggen dan maak ik een plek vrij en kun je tot dinsdagmorgen 9 uur blijven liggen. In de weekenden komen ze niet langs. Het is voor Joke wat makkelijker om van boord af te komen. Daarna moet je maken dat je weg komt want het zijn nogal arrogante havenmeesters. Mochten ze wel komen dan zeg je maar dat je naar het ziekenhuis moet. Daar hebben ze wel een zwak voor.
En ja hoor, maandag hoorden we 2 mannen schreeuwen op de andere steiger dat we weg moesten gaan. Henk de rust zelve vaarde met de dinkie er naartoe om het uit te leggen van mij, maar daar namen ze geen genoegen mee. Henk is toen maar langzaam de boel op gaan ruimen tot dat ze op onze steiger liepen, mijn zielige gezicht zagen, ze bedenkelijk kijkend en warempel waren ze gezwicht. We moesten de boot wel een stukje naar achteren leggen en dan mochten we nog één nacht blijven. Tot en met woensdag zijn we nog gebleven en ze zeiden er niets meer van en waren heel vriendelijk. Het havengeld is voor de abonnee 50 euro in de maand en wij hoefden niets te betalen.
In het dorp was er 5 dagen feest volop feest. Gewone bandjes, hardrock en fado muziek. Heel gezellig. Leuke smalle straatjes met veel tegelwerk aan de muren.
Donderdag 11 juni zijn we naar Albufeira gevaren. We dachten hier voor anker te gaan maar toen we vlak bij het strand vaarden en met het anker bezig waren kregen we een lijntje in de schroef. Henk zag het op tijd en riep naar mij om de motor uit te zetten. Zeil uitgerold om niet op het strand te belanden en lijn doorgeknipt. Zo ging de lijn vanzelf uit de schroef. Er zat waarschijnlijk een krabpot aan. Jammer dan, volgens ons was het illegaal want er zat een heel klein plastic bolletje aan. Daarom konden we dat ook niet goed zien toen we er naar toe voeren. Achteraf gezien geen fijne plek want er was veel deining. We schrokken wel van het havengeld, 35euro en je lag in een havenkom met rondom flats en uit de wind. Pffffff.
We zijn eerst gaan douchen en daarna was het een heel eind lopen naar het dorp. Hier waren we nog niet geweest en het was erg leuk. Eerst dachten we dat er niet veel te doen was maar hoe verder we liepen hoe gezelliger het werd. Veel straatjes met overal muziek, heel veel eettenten en het stikte van de Nederlanders. Het strand was heel groot met een steile helling van 700 m van het dorp. Met lift oftunnel kon je op het strand komen en er was nog een slingerpad met hier en daar een trap ertussen.
In het donker zijn we terug naar de boot gegaan nadat we er gegeten hadden, voor weinig. Het eten is hier niet duur. Ze trekken je gewoon het restaurant binnen. Niet leuk, maar voor 25 euro met 2 pers. incl. wijn, koffie en likeur mag je niet klagen.
Dinsdag 9 juni was een drukke dag voor ons. Méér voor Henk dan voor mij. Hij noemt mij af en toe de koningin, omdat hij haast alles voor mij doet. We maken er maar wat geintjes van anders wordt het zo saai. Om 11.40 uur moesten wij in het ziekenhuis zijn voor onderzoek en voor een foto te laten maken. Ik had nog wel pijn en niet voor niets want de breuk was iets erger geworden. Daar schrokken wij wel van. De dokter zei, dat ik toch de verkeerde mitella om had. Deze was meer voor comfort. Hij had het notabene zelf omgedaan.Wat ik nu heb gekregen is een soort band om de schouders en onderarm heen en wordt mijn rug recht getrokken. Zeker niet confortabel. Zo kan ik geen gekke dingen doen. Hadden ze dat maar gelijk gedaan. Ze weten toch hoe vrouwen in elkaar steken! Gelukkig hoef ik 's nachts het harnas niet om, mits ik plat op mijn rug blijf liggen. De eerste nacht is het al goed gegaan. Nadat we boodschappen gedaan hadden en een heerlijke lunch (met ei), wat ik zo lekker vind, aan boord klaargemaakt was zijn we gaan varen. Het was nu hoog water en ik hoefde niet bang te zijn voor opstakels. Toch wás ik het wél een beetje. Kun je wel nagaan hé? Maar het ging goed en om 16.00 uur lagen wij in Lagos. Het was maar 6 mijltjes varen. Henk had een raampje besteld voor de hondekooi en mijn schoondochter Tieneke had de bankpasjes hiernaar toe gezonden en alles was er. De volgende dag zijn we samen naar de macado geweest en hebben duivelvis, nog nooit gegeten) en groenten gekocht. Henk is met het raampje bezig en ik kan hier weer internetten. Er zijn hier ook wasmachines en wasdrogers en zo kon de vuile was gedaan worden. Hier ben ik met een leesboek bij gaan zitten en de rest gaat vanzelf. Henk sjouwde wel. Normaal zet ik de wasjes in een emmer en spoel ze na een uurtje uit en met deze temparatuur is het zo droog. Maar ja, daar is helaas niets van gekomen en verlopig ook maar niet. Groetjes van ons en tot het volgend verhaal en foto's
Onderweg is het een mooie rit naar Monchique . Een bosrijke omgeving met kastanje, kurkeiken, eucalyptus en dennenbomen. Ook zie je rododendrons en de mimosastruiken.
De hoogte van Monchique is 458 m. en vlakbij is de hoogste berg Fóia(902 m) en Picota(773 m). Voor 2 jaar geleden hebben wij daar een lange klim/wandeling gemaakt. We hebben hier wat gedronken en zijn verder gegaan. Van de mevrouw van het reisbureau waar we de gehuurde auto van hadden vertelde ons, dat je in Caldas, restaurant Impérial, kip piri piri moet gaan eten want die zou erg goed zijn. Dus nog even naar Caldas.
De stad is genoemd naar Dona Leonor, stichteres van het Misericórdia ziekenhuis. Er zijn warmtebronnen die geneeskrachtige zijn. Zieken komen hier al sinds de Romeinse tijd vanwege het warme, heilzame water. s Zomers komen er mensen met huidaandoeningen, spijsverteringproblemen en reuma. Hier komt ook het bronwater de Monchiqui vandaan. Naar het restaurant moest je door het bos lopen en kwam je langs de waterbakken waar het water van de bergen afkomt. Een prachtig gebied en je kon zien dat het uit de tijd van de Romeinen stamt. De moeite waard.
Aangekomen bij het restaurant zat het personeel zelf nog te eten en wij moesten maar over een half uur terug komen. We hadden gezien dat je er ook met de auto kon komen. Wij zijn weerteruggelopen. Inmiddels was het halve uur om en zijn wij met de auto naar het restaurant Impérial gereden. We kwamen in een soort van huiskamer terecht. Op de tafel werd een papieren placemats neergelegd, heel nonchalant en wij bestelden de kip piri piri omdat we hadden gehoord dat het bij jullie erg lekker zou zijn. Niet dus!! Er kwam geen pepertje aan te pas, zo flauw was de kip en de patat was van dat slappe gedoe. Maar goed dat we brood voor die tijd besteld hadden, want daar zat heerlijke rauwe ham en tomaten bij. We hebben erlater wel om gelachen. Weer wat meegemaakt en zo komt het blog wel vol.
We zijn al een aardig eind op de terugweg maar omdat we nog genoeg benzine hebben maken we een ommetje via Silves naar Carvoeiro. Het is een vissersdorp met een kleine baai. Het hele gebied staat bekend om zijn stranden. Je kunt wel nagaan hoeveel winkels, restaurants en bars er zijn. Heel druk, geef ons maar Alvor. Vele malen gezelliger.
Dit hadden we snel gezien en zijn verder langs de kust via Ferracudo, waar we voor 2 jaar geleden voor anker gelegen hebben, Portomao en terug naar Alvor. Vijf voor negen kon Henk nog net bij het grote winkelcentrum buiten de stad zaagjes kopen. Om 9.30uur zaten we aan boord aan de koffie.
Ik ben 
