Gisteren vertelde ik jullie van onze supermooie uitstap langs de kust. Wat ik voor jullie verzweeg

was dat ik hele dag bijna hinkelend en strompelend doorbracht.

Bij onze eerste halte maakte ik op een bijzondere wijze contact met de Franse bodem. Een putje

in het gras zorgde ervoor dat ik pardoes op de grond belandde.

Ik wou zelf niet geloven dat er iets mis was en sprak mezelf moed in dat het na enkele dagen rust

wel in orde zou komen.

Vandaag staken er twijfels op omdat mijn voet vreselijk opgezwollen was. Dan toch maar naar

‘ URGENCE’???

Daar zaten we dan ….. in een wachtzaal met nog 2 lotgevallen met gezwollen linkerenkel.

Na 3 en een half uur wachten kwamen ze me halen en Stany mocht niet mee binnen op de spoedafdeling. Hij bleef achter in de wachtzaal.

De dokters en het verplegend personeel waren heel vriendelijk. Ze spraken speciaal voor

‘la dame Flamande’ in een trager ritme dan gewoonlijk.

Na nog een uur kwam het verdikt: er is niets gebroken maar er zijn problemen met de gewrichtsbanden. De dokter verkondigde dat ik absoluut niet op de voet mocht staan.

Nu zitten we hier wat uit ons lood geslagen aan onze caravan.

Wat nu? Eindigt onze trip hier! Kunnen we op krukken verder van onze vakantie genieten?

We zullen er een nachtje over slapen.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Linda