|
Onze dag begon in de vroege uurtjes al met een natte
verrassing. Terwijl wij onze rugzak klaarmaakten om naar Brest te trekken, zag
onze Yuna de kans om volledig geluidloos uit de voortent te ontsnappen. We
wisten dadelijk waar we moesten zoeken. Ja, hoor, ze was de vijver op 15 m van
onze tent ingedoken. Volop genietend ( brrr.. dat koude water) zwom ze
triomfantelijk in het rond. Je had ze moeten zien. Wij vonden het minder fijn
om een kletsnatte hond te moeten herbergen in onze voortent. Maar we gunden
haar haar verzetje ook wel. Zwemmen doet ze enorm graag.
Met een beetje vertraging zijn we in Brest aangekomen. Op het stadsplan hadden
we al gezien dat de straten vrij recht op mekaar stonden. Het deed ons een
beetje denken aan een dambordpatroon. Uit ervaring weet je dan dat het meestal
om een nieuwe of heropgebouwde stad gaat. En dat was ook zo. Hier en daar
troffen we een gebouw aan dat enkele eeuwen had getrotseerd zoals een oude
toren een een groot fort. De rest van de
oude stad was tijdens WO II helemaal verwoest.
Hoe goed ze ook hun best gedaan hebben om de stad weer op te bouwen, het
ontbreekt er aan sfeer. In de hele stad vind je betonnen blokkendozen als woningen
of kantoorruimte met weinig of geen verfraaiing. Gelukkig hadden ze wel oog
voor het aanleggen van parkjes langsheen de stadomwalling. Daar was het
heerlijk wandelen in het oktoberzonnetje. Vanop deze wallen hadden we een goed
zicht op de havens van Brest. Maar ook de havens hadden niets pittoresks. En we
hebben al heel wat haventjes gezien om mee te vergelijken, he.
Aan het eind van ons bezoek aan Brest kwamen we langs de grote winkelstraat.
Zelfs hier ontbrak het gezellige. Het was er gewoon allemaal te nieuw, te
eigentijds en te modern.
Toen we weer aan de caravan kwamen was Yuna bijna opgedroogd.
Linda
|
