|
We besloten om de omgeving een beetje te verkennen. Onze
camping ligt halverwege een aangelegde dijk tussen het vasteland en een
schiereilandje. We fietsten in de richting van het eiland.
Op het eiland volgden we de richting naar Porto Santo Stefano. Het weggetje
slingerde langs de kust omhoog op de rotsen. Het hele eilandje is voorzien van
heuvels die in mekaar overvloeien. Het weggetje had dus zijn ups en downs. De
autos raasden vlak naast ons want een fietspad was er niet voorzien. Na enkele
kilometers zagen we een inham waarin het haventje van Porto Santo Stefano zich
schuilhield. Er kwam net een overzetboot aan die autos overbracht van het
vasteland naar dit deeltje van het eiland. Het stadje zelf had huizen en
huizenblokken in alle tinten geel tot oranje. We verkenden het stadje eerst
even per fiets en daarna te voet. Er waren een aantal winkelstraatjes maar
verder was er niet veel te zien in het stadje. Geen oude stadskern, geen
historische gebouwen en zelfs geen infokantoor.
We moesten best langs dezelfde weg terug want in de heuvels zijn de
weggetjes op één hand te tellen. Onderweg viel het ons op dat de oleanders
volop in bloei kwamen. Ze stonden al een poos in de knop maar nu kon je de
kleuren van de bloemen waarnemen. Roomwitte, witroze, lilaroze, rozerode en
zelfs wijnrode bloemen sierden voorzichtig
de struiken. De schakering van wit naar rood is adembenemend mooi. Zelfs
al is de natuur niet op zn best deze lente, hij trakteert ons toch op de
mooiste elementen. Het is fijn dat we nu de tijd hebben om van die kleine
dingen te genieten. Als je aan het werk bent, heb je vaak geen tijd om de
prachtige bloemen en planten om ons heen te zien bloeien.
Linda
|
