Ook deze eerste dag van de nieuwe maand stonden we weer op met regendruppels die op de caravan tikten. Maar eenmaal aan het ontbijt was het droger.
In de voormiddag rommelden we wat aan. Stany hielp onze buren met het herstellen van hun kapotte afstandsbediening van de mover van hun caravan. Ik ruimde wat op en las wat verder in
mijn boek. Achteraf gingen we op zoek naar een kapper en maakten een afspraak voor volgende
dinsdag.
Na de middag reden we met de auto naar Perugia. Da’s een van de grotere steden in Umbrië. Stany parkeerde de auto buiten het stadscentrum. Gauw merkten we dat het stadscentrum zich veel hoger bevond. Na een flinke klim ontdekte Stany publieke roltrappen. Dat was een fijne ontdekking want na nog drie lange roltrappen kwamen we pas op het niveau van de stad. Een lange sombere straat met veel plassen bracht ons tot het eigenlijke centrale plein. Dat plein fascineerde ons wel. Het was
omgeven door enorm grote palazzo’s. In het midden van het plein pronkte een enorme fontein.
Langs enkele kleinere straatjes maakten we een ommetje om weer aan te komen op de centrale plaats. Nu volgden we de bredere winkelstraat tot aan een heel mooi uitzichtpunt. Aan de horizon glooiden de heuvels op. De kleinere dorpen verstopten zich tussen weilanden en lange bomenrijen.
We vonden dat er maar weinig volk was in deze grote stad. Maar we houden nooit rekening met de Italiaanse siësta. Na half drie werd het plots iets gezelliger in de straten. Het zonnetje speelde verstoppertje met de wolken. Af en toe klaarde het mooi op in de straten om daarna de huizen te hullen in een donkere grijze sfeer.
Bij een bakker kochten we een vieruurtje. Thuis maakten we warme koffie en thee en verorberden ons lekker appelvlaaike.
Perugia is niet direct een aanrader maar we waren toch tevreden dat we de stad beter hadden leren kennen. Vooral die lange buitenroltrappen zullen ons lang bijblijven.

Linda